Your Compass

Σε απόσταση 50 ναυτικών μιλίων από τον Πειραιά και μόλις 1,5 μιλίου από την Ερμιονίδα και την Αργολική χερσόνησο , βρίσκεται ένα ιστορικό νησάκι του Αργοσαρωνικού . Ο λόγος για τις Σπέτσες , που εκτός από την ιστορική τους παρουσία στο χρόνο και από τις μεγάλες προσωπικότητες που κατάγονται από εδώ, φημίζονται και για έναν ακόμα λόγο... Αποτέλεσαν αυτό ακριβώς που είναι σήμερα η Μύκονος : το απόλυτο δηλαδή τουριστικό θέρετρο της αθηναϊκής ελίτ της δεκαετίας του '60! Και μπορεί εκείνες οι μέρες να έχουν πια παρέλθει, ωστόσο οι Σπέτσες καταφέρνουν να διατηρούν ακόμα κάτι από την αρχοντιά και τη γοητεία εκείνης της εποχής. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα καλοδιατηρημένα αρχοντικά, τις ανθισμένες αυλές που ευωδιάζουν αρώματα, στις νοσταλγικές άμαξες που αποτελούν το μοναδικό μέσο με το οποίο μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στο νησί -μιας και τα Ι.Χ. απαγορεύονται δια νόμου-, στην έντονη νυχτερινή ζωή, στα προσεγμένα καταλύματα, εστιατόρια και καφέ αλλά ...

Ένα μικρό κομμάτι γης που θαρρείς και αποκολλήθηκε από τη Στερεά Ελλάδα και κίνησε να αρμενίζει καταμεσής του πελάγους... Κάπως έτσι θα τολμούσα να περιγράψω το Γαλαξίδι , αυτή την υπέροχη παραθαλάσσια κωμόπολη του Νομού Φωκίδας που ναι μεν είναι ενωμένη με την ηπειρωτική Ελλάδα, η αίσθηση όμως που αποπνέει είναι αυτή ενός αυτόνομου νησιού δεμένου μονάχα με την απεραντοσύνη της θάλασσας. Και δεν είναι διόλου παράλογο κάτι τέτοιο, μιας και οι κάτοικοί του από νωρίς στράφηκαν προς τη ναυτιλία, έγιναν ναυτικοί και έμποροι, ταξίδεψαν μακριά και έχτισαν στο Γαλαξίδι αρχοντικά καπετανόσπιτα που τα παραθύρια τους αγναντεύουν μέρα και νύχτα προς το απέραντο γαλάζιο. Ο πρώτος δρόμος έφτασε εδώ μόλις το... 1963 ! Μέχρι τότε η μοναδική διέξοδος για επικοινωνία με τον έξω κόσμο ήταν η θάλασσα... Διάβασε περισσότερα στο: freetravellergr.wordpress.com

Λένε πως ένας άνθρωπος δεν είναι τίποτα αν δε γνωρίζει την ταυτότητά του, τις ρίζες του, το παρελθόν του... Λένε επίσης πως κάτι μυστηριακό σε δένει για πάντα με τους τόπους καταγωγής σου, ακόμα και αν εσύ ο ίδιος δεν έζησες ποτέ εκεί... Αυτό λοιπόν -ακόμα κι αν μέσα μου δεν το πολυπίστευα- οφείλω να παραδεχτώ ότι τελικά το αισθάνθηκα έντονα όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά τη Σμύρνη ! Το μόνο που γνώριζα προτού φτάσω εκεί ήταν πως ο προπάππος μου από την πλευρά της μαμάς μου, ο οποίος απεβίωσε σε μεγάλη ηλικία και πρόλαβα να τον γνωρίσω, είχε έρθει στην Ελλάδα ως πρόσφυγας από τη Σμύρνη. Προερχόταν από μια εύπορη οικογένεια που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει όλη της την περιουσία και να ξεκινήσει ξανά από το μηδέν, λόγω της καταστροφής της Σμύρνης το 1922 . Ο προπάππος μάλιστα έλεγε πως πριν φύγουν, έθαψαν στον κήπο του σπιτιού τους ένα κασόνι γεμάτο με χρυσές λίρες, κάτι που άλλωστε έκαναν τότε και άλλοι πολλοί Έλληνες. Πίστευαν όλοι τους πως η απομάκρυνση θα ήταν προσωρινή και ότι...