3 Ώρες στην Gemäldegalerie του Βερολίνου…
Μετά από ένα σύντομο
ευτράπελο επεισόδιο που είχα στην είσοδο με την ταμία (βλ. παλαιότερο άρθρο μου
για το Βερολίνο), κατάφερα εύκολα να μπω με μειωμένο, φοιτητικό εισιτήριο και
ας μην είχα μαζί μου το πάσο! Στα δεξιά μου βρίσκονταν οι αίθουσες που φιλοξενούσαν
την γερμανική (Dürer, Holbein), φλαμανδική (Bruegel, Van Eyck, Van der Weyden, Rubens), ολλανδική (Rebrandt, Vermeer), αγγλική (Gainsborough) και γαλλική (De la Tour) Τέχνη από τον Μεσαίωνα
μέχρι και τον 18ο αιώνα. Στην αριστερή πλευρά ανοιγόταν μπροστά μου
ο κόσμος της ιταλικής (Botticelli, Raffaello, Caravaggio, Piero di Cosimo, Filippo Lippi, Giotto, Masaccio, Piero della Francesca, Mantegna, Tiziano, Tiepolo, Canaletto), ισπανικής (Velasquez) και γαλλικής ζωγραφικής. Νομίζω ότι είναι
περιττό να διευκρινίσω με ποια από τις δύο διαδρομές επέλεξα να ξεκινήσω…
Αντιπαρέρχομαι το
γεγονός ότι οι λεζάντες στους πίνακες (υπερβολικά συνοπτικές και όχι πάντα
αξιόπιστες) ήταν γραμμένες μονάχα στα γερμανικά και σε καμία άλλη γλώσσα και
περνάω σε ένα σύντομο ιστορικό του κτηρίου…
Όλα ξεκίνησαν κάπου στις δεκαετίες 1960-70, όταν γεννήθηκε το όραμα ενός Μουσείου που θα χτιζόταν στο Κούλτουρφορουμ του Δυτικού Βερολίνου προκειμένου να στεγάσει τα έργα που οι Αμερικανοί είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν στη Δυτική Γερμανία μετά τον Πόλεμο και τα οποία φυλάσσονταν σε ένα μουσείο στο προάστιο του Ντάλεμ. Οι εργασίες υλοποίησης του νέου μουσείου ξεκίνησαν το 1986 από τους αρχιτέκτονες Χίλμερ και Ζάτλερ. Υπολογίζοντας όμως τις διαστάσεις αυτού του μουσείου βάσει του αριθμού των έργων που επρόκειτο να εκτεθούν εδώ, κανείς δεν ήταν σε θέση να προβλέψει το ιστορικής σημασίας γεγονός που ήρθε και ανέτρεψε όλα τα δεδομένα και δεν είναι άλλο φυσικά από την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989! Στο μέχρι τότε Ανατολικό Βερολίνο, οι Ρώσοι είχαν αντίστοιχα συγκεντρώσει αρκετά έργα τέχνης τα οποία φυλάσσονταν σε ένα αντίστοιχο μουσείο του Ανατολικού Βερολίνου, το Μουσείο Μπόντε. Το λογικό λοιπόν ήταν την ένωση της πόλης μετά την Πτώση του Τείχους να ακολουθήσει και η ένωση της Τέχνης. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να συνεχίσει να υφίσταται ο διαχωρισμός της ανάμεσα στους δύο πυρήνες των Μουσείων Ντάλεμ και Μπόντε. Τα έργα θα έπρεπε να επανενωθούν (έπειτα από το διαχωρισμό των πενήντα ετών που είχαν επιβάλλει οι ιστορικές συγκυρίες) κάτω από την ίδια στέγη. Κάπως έτσι όμως οι συλλογές δύο μεμονωμένων μουσείων κλήθηκαν να στριμωχτούν με τη βία σε έναν χώρο που είχε δημιουργηθεί με προδιαγραφές να στεγάσει τις συλλογές μόνο του ενός από αυτά, με αποτέλεσμα περίπου 1.600 έργα να παραμείνουν στις αποθήκες!
Όλα ξεκίνησαν κάπου στις δεκαετίες 1960-70, όταν γεννήθηκε το όραμα ενός Μουσείου που θα χτιζόταν στο Κούλτουρφορουμ του Δυτικού Βερολίνου προκειμένου να στεγάσει τα έργα που οι Αμερικανοί είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν στη Δυτική Γερμανία μετά τον Πόλεμο και τα οποία φυλάσσονταν σε ένα μουσείο στο προάστιο του Ντάλεμ. Οι εργασίες υλοποίησης του νέου μουσείου ξεκίνησαν το 1986 από τους αρχιτέκτονες Χίλμερ και Ζάτλερ. Υπολογίζοντας όμως τις διαστάσεις αυτού του μουσείου βάσει του αριθμού των έργων που επρόκειτο να εκτεθούν εδώ, κανείς δεν ήταν σε θέση να προβλέψει το ιστορικής σημασίας γεγονός που ήρθε και ανέτρεψε όλα τα δεδομένα και δεν είναι άλλο φυσικά από την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989! Στο μέχρι τότε Ανατολικό Βερολίνο, οι Ρώσοι είχαν αντίστοιχα συγκεντρώσει αρκετά έργα τέχνης τα οποία φυλάσσονταν σε ένα αντίστοιχο μουσείο του Ανατολικού Βερολίνου, το Μουσείο Μπόντε. Το λογικό λοιπόν ήταν την ένωση της πόλης μετά την Πτώση του Τείχους να ακολουθήσει και η ένωση της Τέχνης. Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να συνεχίσει να υφίσταται ο διαχωρισμός της ανάμεσα στους δύο πυρήνες των Μουσείων Ντάλεμ και Μπόντε. Τα έργα θα έπρεπε να επανενωθούν (έπειτα από το διαχωρισμό των πενήντα ετών που είχαν επιβάλλει οι ιστορικές συγκυρίες) κάτω από την ίδια στέγη. Κάπως έτσι όμως οι συλλογές δύο μεμονωμένων μουσείων κλήθηκαν να στριμωχτούν με τη βία σε έναν χώρο που είχε δημιουργηθεί με προδιαγραφές να στεγάσει τις συλλογές μόνο του ενός από αυτά, με αποτέλεσμα περίπου 1.600 έργα να παραμείνουν στις αποθήκες!
Η Gemäldegalerie εκτείνεται σε έκταση
περίπου δύο χιλιομέτρων. Στις 50 αίθουσες του πάνω ορόφου εκτίθενται
περίπου 900 έργα ενώ στο κατώτερο επίπεδο υπάρχει ένας επιμήκης διάδρομος που
φιλοξενεί πάνω από 400 πίνακες.
Ας θαυμάσουμε τώρα μερικά από τα πιο διάσημα εκθέματα που ανήκουν στους θησαυρούς του Μουσείου...
1. Sandro Botticelli, "Η Παναγία και το Θείο Βρέφος με αγγέλους",
1477
2. Piero di Cosimo, "Αφροδίτη, Άρης και Έρωτας", 1505
3. Raffaello, "Η Παναγία και το Θείο
Βρέφος με τον μικρό Άγιο Ιωάννη (Παναγία Τερανουόβα)", 1505
4. Tiziano, "Η Αφροδίτη και ο
μουσικός", 1550-1552
5. Raffaello, "Η Παναγία και το Θείο
Βρέφος (Παναγία Κολόνα)", 1508
6. Caravaggio, "Θριαμβευτής Έρωτας",
1601-1602
7. Caravaggio, "Ο άπιστος Θωμάς",
1601-1602
8. Γιαν Χόσαρτ (Μαμπούζε), "Ποσειδώνας και Αμφιτρίτη", 1516
9. Canaletto, "Night time celebration outside the Church of San Pietro di Castello"΄
10. Raffaello, "Η Παναγία με το Θείο Βρέφος και βιβλίο", 1500-1504
11. Rubens, "Παρθένος και Βρέφος με Αγίους", 1627
12. Antonio Vivarini, "Η Προσκύνηση των Μάγων", 1445
13. Lazzaro Bastiani, "Madonna and Child in Painted Frame"
14. Pietro Bardellino, "Η Ψυχή οδηγείται στον Όλυμπο"
15. Jacob Philipp Hackert, "Ιταλικό τοπίο με ποτάμι", 1786
16. Roelant Savery, "Παράδεισος", 1625-1630
10. Raffaello, "Η Παναγία με το Θείο Βρέφος και βιβλίο", 1500-1504
11. Rubens, "Παρθένος και Βρέφος με Αγίους", 1627
12. Antonio Vivarini, "Η Προσκύνηση των Μάγων", 1445
13. Lazzaro Bastiani, "Madonna and Child in Painted Frame"
14. Pietro Bardellino, "Η Ψυχή οδηγείται στον Όλυμπο"
15. Jacob Philipp Hackert, "Ιταλικό τοπίο με ποτάμι", 1786
16. Roelant Savery, "Παράδεισος", 1625-1630
- Πηγή: «Μεγάλα Μουσεία:
Βερολίνο – Πινακοθήκη (Gemäldegalerie)», τομ. 14, 2006, εκδ. Πήγασος Εκδοτική Α.Ε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου