Balkan Road Trip, Κροατία: Στο Dubrovnik του “Game of Thrones”...

Ακόμη και αν κάποιος δεν έχει παρακολουθήσει ούτε ένα επεισόδιο του “Game of Thrones”, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσει το τεράστιο καλό που έκανε η εν λόγω σειρά στον τουρισμό της Κροατίας! Πριν μερικά χρόνια ουδείς γνώριζε το Dubrovnik και ουδείς σκεφτόταν να το επισκεφθεί μέχρι που οι παραγωγοί της σειράς ανακάλυψαν τη μοναδική γοητεία της πόλης και την επέλεξαν ως φυσικό σκηνικό για αρκετά από τα γυρίσματά τους, συστήνοντας έτσι στο ευρύ κοινό του πλανήτη την παραθαλάσσια αυτή πόλη της Κροατίας και προσθέτοντας εντελώς απρόσμενα έναν ακόμα προορισμό στην ταξιδιωτική μας λίστα... 

Η πάλαι ποτέ ναυτική υπερδύναμη της Αδριατικής διαθέτει καλοδιατηρημένα αναγεννησιακά και μπαρόκ κτήρια, όμορφα στενάκια, ένα γραφικό λιμάνι και μια ατμόσφαιρα που μας ταξιδεύει στο χρόνο. Χαρακτηρισμένο από το 1979 ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, το Dubrovnik μας περιμένει για μοναδικές στιγμές εξερεύνησης μέσα και έξω από τα μεσαιωνικά του τείχη! Πρόκειται για μια παραθαλάσσια πόλη της Κροατίας, στην περιοχή της Δαλματίας. Για αιώνες υπήρξε ναυτική υπερδύναμη αντάξια της Βενετίας και σήμερα, έχοντας επουλώσει πια τις πληγές της από τους σχετικά πρόσφατους βομβαρδισμούς που υπέστη στον πόλεμο των αρχών του '90, αποτελεί ένα εξαιρετικά δημοφιλές και ταχέως αναπτυσσόμενο τουριστικό κέντρο. Μπορείτε να φτάσετε ως εδώ είτε αεροπορικώς, καθώς η πόλη διαθέτει δικό της αεροδρόμιο, είτε οδικώς όπως κάναμε και εμείς.

Λίγα λόγια για την Ιστορία...

Λέγεται ότι τον 7ο αιώνα, σε ένα βραχώδες νησί ονόματι Λάους, εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την κοντινή πόλη Επίδαυρο και ίδρυσαν μια νέα πόλη με το όνομα Ραγούζα, που πολύ αργότερα μετονομάστηκε σε Ντουμπρόβνικ. 

Μια άλλη εκδοχή της ιστορίας θέλει τους Έλληνες να έχουν βάλει το χεράκι τους στην ίδρυση της Ραγούζας! Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, η πόλη ιδρύθηκε κατά την αρχαιότητα από Έλληνες ναυτικούς που αναζητούσαν ένα λιμάνι κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί ως σταθμός ανεφοδιασμού. Συγκεκριμένα, χρειάζονταν μια αμμώδη ακτή που να μπορούν να δέσουν τα πλοία τους για να βγάλουν τη νύχτα και πηγές γλυκού νερού από όπου θα μπορούσαν να προμηθεύονται πόσιμο νερό. Η περιοχή της Ραγούζας διέθετε αυτά τα στοιχεία αλλά και ένα ακόμα, εξίσου σημαντικό: βρισκόταν σχεδόν στα μισά της διαδρομής που ένωνε δύο γνωστές ελληνικές αποικίες της εποχής, τη Budva και το νησάκι Korcula. Μάλιστα ανασκαφές που έχουν γίνει στο λιμάνι του Ντουμπρόβνικ έχουν φέρει στο φως πολυάριθμα ελληνικά τεχνουργήματα που ενισχύουν, αν όχι επιβεβαιώνουν, τη θεωρία αυτή. 

Στη διάρκεια των αιώνων πολλοί ήταν οι κατακτητές που πέρασαν από την περιοχή, αφήνοντας ο καθένας τα σημάδια του και καθιστώντας σήμερα το Dubronvik ως έναν προορισμό με έντονα κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. 

Μετά την πτώση του Οστρογοτθικού Βασιλείου, η Ραγούζα περιέρχεται στους Βυζαντινούς. Ο πληθυσμός της εκείνη την εποχή αποτελείται από εκλατινισμένους Ιλλυριούς. Από το 1206 ως το 1358, η περιοχή περνά στην κυριαρχία των Ενετών, οι οποίοι οργανώνουν τη διοίκηση και τους θεσμούς της πόλης βάσει του βενετικού μοντέλου. Το 1296 μια πυρκαγιά καταστρέφει σχεδόν ολοκληρωτικά την πόλη και την ξαναχτίζουν ακολουθώντας νέο πολεοδομικό σχέδιο. Το 1358, η Ραγούζα αποκτά σχετική ανεξαρτησία παρόλο που ως κράτος είναι υποτελές στο Βασίλειο της Ουγγαρίας. Από το 1440 μέχρι το 1808 είναι υποτελής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, καταβάλει φόρο στον σουλτάνο αλλά καταφέρνει να διατηρήσει μια σχετική ελευθερία όσον αφορά το προνόμιό της να αυτοκυβερνάται. 

Η περίοδος της μεγαλύτερης ακμής εντοπίζεται μεταξύ του 15ου και 16ου αιώνα, εποχή που η Ραγούζα αποκτά οικονομική ευημερία χάρη στην καλλιέργεια της γης και κυρίως στο υπερπόντιο εμπόριο. Η πόλη διαθέτει έναν υπεράριθμο στόλο από εμπορικά πλοία που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο ιδρύοντας αποικίες και σύντομα καθίσταται μία από τις σημαντικότερες ναυτικές δυνάμεις της εποχής. Η συμμαχία της με την Ancona αποδεικνύεται τεράστιας σημασίας μιας και αποτρέπει τη Βενετία από το να μετατρέψει την Αδριατική σε “Βενετική Θάλασσα”. Ο εμπορικός δρόμος της Βενετίας συνέδεε την Αδριατική με τη Γερμανία και την Αυστρία. Η συμμαχία Ραγούζας-Ancona πρότεινε έναν εναλλακτικό εμπορικό δρόμο που συνέδεε την Ανατολή με τη Φλωρεντία και κατ' επέκταση με τη Φλάνδρα, αποτελώντας έτσι έναν πρώτης τάξεως ανταγωνιστή που χτυπούσε τα συμφέροντα της Βενετίας και εμπόδιζε το βενετικό μονοπώλιο. 

Λεπτομέρεια από την πρόσοψη του Καθεδρικού Ναού

Το 1317 ανοίγει στην πόλη το πρώτο φαρμακείο, που λειτουργεί μέχρι σήμερα, ενώ το 1377 η Ραγούζα αποκτά λοιμοκαθαρτήριο (Λαζαρέτο). Παράλληλα με την οικονομική έρχεται και η πολιτισμική ανάπτυξη. Η πόλη γίνεται λίκνο του πολιτισμού και φέρει επιρροές τόσο από την ιταλική κουλτούρα της Αναγέννησης όσο και από το σλαβικό στοιχείο που συνυπάρχει στην περιοχή. Επίσημη γλώσσα μέχρι το 1472 είναι η Λατινική, η οποία αντικαθίσταται από την Ιταλική, που παρουσιάζει εμφανείς επιρροές από τη διάλεκτο της Βενετίας και της Τοσκάνης. Η Ιταλική επιλέγεται από τις ανώτερες τάξεις των εμπόρων, ως αποτέλεσμα των βενετικών επιρροών που δέχονται και ως επί το πλείστον είναι η γλώσσα του εμπορίου και του πολιτισμού. Οι απλοί πολίτες, ωστόσο, μιλούν στην καθημερινότητά τους στη ραγουζιανή διάλεκτο της Ρωμανικής Δαλματικής, στην Κροατική αλλά και σε κάποιες διαλέκτους σλαβικής προέλευσης. Η κρίση στη ναυτιλία της Μεσογείου και ο καταστροφικός σεισμός του 1667 που ισοπεδώνει την πόλη, σηματοδοτούν την αρχή του τέλους για τη χρυσή εποχή. Το 1806 η Ραγούζα παραδίδεται στον στρατό του Ναπολέοντα, ο οποίος ήλθε υποσχόμενος να μην καταλάβει τη χώρα. Αφού παρουσιάστηκε σαν φίλος ζητώντας την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων του και αφού τερμάτισε τη ναυτική πολιορκία Ρώσων και Μαυροβουνίων, άλλαξε εντελώς πρόσωπο. Οι δυνάμεις του απέκλεισαν τα λιμάνια, εκβίασαν την κυβέρνηση της πόλης και τελικά την κατέλαβαν και την ενσωμάτωσαν αρχικά στο Ναπολεόντειο βασίλειο της Ιταλίας και αργότερα στις Ιλλυρικές επαρχίες που τελούσαν υπό γαλλική διοίκηση. 

Όλα αυτά μέχρι το 1814 που η πόλη παραδίδεται, μετά από πολιορκία, στους Βρετανούς και τους Αυστριακούς. Με το Συνέδριο της Βιέννης του 1815 περνά στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων και ιδρύεται έτσι το Βασίλειο της Δαλματίας, με έδρα το Zadar. Η περιοχή διοικείται από τη γερμανόφωνη μοναρχία των Αψβούργων ενώ στον ίδιο τόπο καλούνται να συνυπάρξουν ιταλόφωνοι και σλαβόφωνοι πληθυσμοί, Καθολικοί μα και Ορθόδοξοι. Η ανεπάρκεια των αυστριακών αρχών σε συνδυασμό με την αναγκαστική συνύπαρξη τόσο ετερογενών πληθυσμών μετατρέπουν την περιοχή σε καζάνι που βράζει και πλέον ο σχηματισμός νέων κινημάτων, που απαιτούν αναδιοργάνωση της περιοχής με εθνικά κριτήρια, είναι μάλλον μονόδρομος. Η πτώση της Αυστροουγγαρίας το 1918 οδηγεί στην ίδρυση του νέου Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, του μετέπειτα Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Η Ραγούζα μετονομάζεται επίσημα σε Dubrovnik, που στα σερβοκροάτικα θα πει “μικρό δάσος”. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο καταλαμβάνεται αρχικά από τους Ιταλούς και κατόπιν από τους Γερμανούς, μέχρι τον Οκτώβριο του 1944 που απελευθερώνεται από τους παρτιζάνους του Τίτο και εντάσσεται στην Κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία. 

Σύγχρονο σιντριβάνι σε konoba (ταβέρνα) της παλιάς πόλης

Το 1991, Κροατία και Σλοβενία ανακηρύσσουν την ανεξαρτησία τους και τότε ξεκινά η “οδύσσεια” για την τύχη του Dubrovnik. Αφενός το Μαυροβούνιο ισχυρίζεται ότι ιστορικά η περιοχή ανήκει σε αυτούς, αφετέρου η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης είναι Κροάτες, με τους Μαυροβούνιους και τους Σέρβους να αποτελούν μια μικρή μειοψηφία. Ο πόλεμος της τελικής επικράτησης οδηγεί σε βομβαρδισμό της πόλης το Δεκέμβριο του 1991 που αφήνει πίσω του νεκρούς, τραυματίες και ζημιές στο 56% των κτηρίων! Με το πέρας του πολέμου, οι κάτοικοι επισκευάζουν τις ζημιές ακολουθώντας τις κατευθυντήριες γραμμές της UNESCO και τα κτήρια αποκαθίστανται σχεδόν στην αρχική τους μορφή. Η ζωή στο Dubrovnik αποκαθίσταται πλήρως γύρω στο 2005, οπότε αρχίζει να πλασάρεται σταδιακά ως ο πιο ανερχόμενος τουριστικά προορισμός των Βαλκανίων. Σε αυτό συμβάλλει τα μέγιστα, λίγα χρόνια μετά, η προβολή που έλαβε η πόλη λόγω των γυρισμάτων της σειράς “Game of Thrones”. 

Βόλτα στην πόλη...  

Έφτασα στο Dubrovnik γύρω στο μεσημέρι και μου πήρε μόλις λίγες ώρες για να το γυρίσω ολόκληρο. Πρόκειται, βλέπετε, για μια μικρή καστροπολιτεία που “περπατιέται” εύκολα, αρκεί να είναι κάποιος διατεθειμένος να ανεβοκατέβει πολλά, πραγματικά πολλά, σκαλοπάτια! Δεν διαθέτει σχεδόν καθόλου μουσεία και όλα τα αξιοθέατα βρίσκονται μαζεμένα εντός των τειχών της παλιάς πόλης, οπότε είναι εξαιρετικά εύκολο για τον επισκέπτη να περιηγηθεί στα στενάκια και να γνωρίσει τις ομορφιές αυτού του προορισμού. Επέλεξα τα τέλη Μαρτίου, μια εποχή εκτός της τουριστικής σεζόν γιατί σιχαίνομαι τις ορδές των τουριστών που κατακλύζουν την πόλη κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού καθώς επίσης και τον φρικτό μεσογειακό ήλιο που δεν σε αφήνει να κάνεις ένα βήμα δίχως να λαχανιάσεις ή να χάσεις λίτρα ιδρώτα. Η επιλογή μου με αντάμειψε... Το Ντουμπρόβνικ διέθετε τόσους τουρίστες όσους άντεχε το μάτι να βλέπει και ο καιρός είχε μια γλυκιά και μελαγχολική συννεφιά. Πότε-πότε έριχνε και καμιά ψιχάλα αλλά σίγουρα δεν ήταν ικανή να μας χαλάσει τη διάθεση και τη βόλτα. 

Τα παράλια της Δαλματίας κρύβουν ένα μοναδικό σύμπλεγμα από 1.185 νησάκια που αναδύονται μέσα από γαλαζοπράσινα νερά, κάτω από το φως ενός εκτυφλωτικού ήλιου. Από την ακτή, τα ατενίζει μια πόλη ξεχωριστή. Μια πόλη που ο Μπέρναρντ Σο χαρακτήρισε κάποτε ως “επί Γης Παράδεισο” ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που την αποκαλούν “μαργαριτάρι της Μεσογείου”. Οι αιώνες της Ενετοκρατίας και η χρυσή εποχή της ακμής της ναυτιλίας χάρισαν στο Dubrovnik έναν κοσμοπολίτικο αέρα και μερικά πανέμορφα αναγεννησιακά και μπαρόκ κτήρια που σε κάνουν από την πρώτη στιγμή να αισθάνεσαι λες και βρίσκεσαι στην Ιταλία. Δεν ξέρω αν είναι το μεσογειακό ταμπεραμέντο της πόλης αυτής, η θαλασσινή της αύρα, τα ίχνη που άφησαν οι διαφορετικοί λαοί που πέρασαν από εδώ ή η γοητεία του αγνώστου που εκπέμπει, σίγουρα πάντως κάτι από όλα αυτά ευθύνεται που το Dubrovnik είναι τόσο ξεχωριστό και δημοφιλές. Ως έμβλημά του έχει το νεράντζι, ένα εσπεριδοειδές που έφτασε εδώ από την Ιταλία τον 12ο αιώνα. 

Κήπος με εσπεριδοειδή στον περίβολο των τειχών της παλιάς πόλης 

Η πόλη αποτελείται, στην ουσία, από δύο κομμάτια: την παλιά και τη νέα. Στη νέα κατοικούν περίπου 45.000 κάτοικοι ενώ η παλιά πόλη φιλοξενεί περίπου 1.500 μόνιμους κατοίκους και είναι χτισμένη μέσα σε εντυπωσιακά πέτρινα τείχη, μήκους σχεδόν 2 χλμ., που φτάνουν ως τη θάλασσα και οικοδομήθηκαν σταδιακά από τον 13ο μέχρι τον 16ο αιώνα. 

Η είσοδος από την πλευρά της Pile

Τα τείχη φέρουν τρεις Πύλες: την Pile, την Ploce και τη Nautika ενώ η είσοδος των επισκεπτών γίνεται ως επί το πλείστον από την Pile. Αφήνουμε λοιπόν το αυτοκίνητο στο ειδικό parking και εισερχόμαστε με τα πόδια γιατί -ευτυχώς- εντός των τειχών απαγορεύεται η κυκλοφορία παντός είδους τροχοφόρων. Ο μήκους 300 μ. κεντρικός πεζόδρομος Stradun ή Placa αποτελεί τη βασική περαντζάδα και από αυτόν ξεκινούν αμέτρητα σοκάκια. Πρώτος σταθμός στην περιήγησή μας, το τεράστιο σιντριβάνι του Ονούφριου, ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης. Κατασκευάστηκε το 1438 και πήρε το όνομά του από τον κατασκευαστή του, Onofrio della Cava. 

Το σιντριβάνι του Ονούφριου

Απέναντί του βρίσκεται η Εκκλησία του Σωτήρος. Χτίστηκε το 1520 ως έκφραση ευγνωμοσύνης των πολιτών απέναντι στο Θεό που τους έσωσε από έναν ισχυρό σεισμό και είναι ένα από τα ελάχιστα κτήρια που κατάφεραν να μείνουν όρθια μετά από έναν άλλο καταστροφικό σεισμό το έτος 1667. Ακριβώς δίπλα, βλέπουμε το Μοναστήρι των Φραγκισκανών με τη σκεπαστή στοά του 14ου αιώνα, το μουσείο της Μονής και το παλαιότερο -κατά πάσα πιθανότητα- φαρμακείο στην Ευρώπη, που άνοιξε το 1391 και παραμένει ακόμη σε λειτουργία. 

Η Εκκλησία του Σωτήρος, το Μοναστήρι των Φραγκισκανών και το σιντριβάνι του Ονούφριου

Αντί να συνεχίσουμε ευθεία, ακολουθώντας τους υπόλοιπους τουρίστες, εμείς αποφασίσαμε να λοξοδρομήσουμε κάπως από την πεπατημένη και να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε το “αληθινό” Ντουμπρόβνικ και τις μυστικές γωνιές του. 

Γραφικά στενάκια

Αγ. Μαργαρίτα

Κυριολεκτικά χαθήκαμε μέσα σε έναν κυκεώνα από λαβυρινθώδη στενάκια και χρειάστηκε να ανέβουμε αμέτρητα σκαλοπάτια αλλά πραγματικά άξιζε τον κόπο. Ανεβαίνοντας όλο και πιο ψηλά, βλέπαμε μπροστά μας να απλώνεται το Ντουμπρόβνικ σε όλο του το μεγαλείο. Γραφικά δρομάκια, πλατείες, εκκλησάκια όπως αυτό της St. Margaret που λέγεται ότι χτίστηκε το 1571 από τη Βασίλισσα Μαργαρίτα και που σήμερα έχει -παραδόξως- χτισμένες τις πόρτες και τα παράθυρά του καθώς δεν λειτουργεί πια, γοητευτικά κτήρια περασμένων αιώνων και παραδοσιακά σπιτάκια με απλωμένες μπουγάδες συνέθεταν τη μοναδική καθημερινότητα της παλιάς πόλης. 

Σκηνές από την καθημερινότητα στο Dubrovnik. Απλωμένες μπουγάδες μέσα στα στενάκια, που θυμίζουν κάτι από Νάπολη ή Κέρκυρα, αλλά ακόμα και μέσα στην... παιδική χαρά! 

Παρατηρώντας τα κτήρια από ψηλά, μπορείς να διακρίνεις ποια από αυτά είχαν υποστεί ζημιές κατά τους βομβαρδισμούς του 1991 από το πιο ζωηρό και λαμπερό χρώμα που έχουν οι στέγες τους, μιας και αυτές είναι πιο φρεσκοβαμμένες από τις υπόλοιπες. Φτάνοντας στην άκρη των τειχών, διακρίνεις τη θάλασσα, ηρεμεί η ψυχή και το βλέμμα χάνεται στην απεραντοσύνη της. Κάπως έτσι φτάνουμε μέχρι την Εκκλησία του St. Ignatius (Άγιος Ιγνάτιος), το πιο εντυπωσιακό μπαρόκ κτήριο στην πόλη αλλά και σε ολόκληρη τη Δαλματία, όπως λένε πολλοί. 

Η μπαρόκ εκκλησία του Αγ. Ιγνατίου των Ιησουιτών 

Η Εκκλησία του Αγίου Ιγνατίου ή αλλιώς Εκκλησία των Ιησουιτών, όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν οι ντόπιοι, είναι δημιούργημα του Ιησουίτη αρχιτέκτονα και ζωγράφου Ignazio Pozzo και χτίστηκε μεταξύ 1699 και 1725 με κεφάλαια που δώρισε ένας εύπορος, επίσης Ιησουίτης, δωρητής που ανήκε στην οικογένεια των Gundulić. 

Αγ. Ιγνάτιος

Εσωτερικό Ναού

Το έργο ολοκληρώθηκε μετά το θάνατο του δωρητή, ωστόσο η πόλη για να τον τιμήσει έδωσε σε μια πλατεία κοντά στο Ναό την ονομασία Πλατεία Gundulić. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο εξωτερικό του Ναού, παρατηρούμε ότι μπορεί μεν να είναι πολύ εντυπωσιακό αλλά δεν διαθέτει τα συνήθη αγάλματα που κοσμούν ανάλογες εκκλησίες. Ξέρουμε ότι οι διακοσμήσεις που έφταναν σε σημείο υπερβολής ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του μπαρόκ, εδώ όμως μας ξαφνιάζει η παντελής απουσία τους. Τι συνέβη λοιπόν σε αυτή την περίπτωση; Όλα έχουν την εξήγησή τους και αυτή τη φορά τα αίτια φαίνεται πως έχουν να κάνουν με τη μανία της φύσης. Πολύ απλά, το πλοίο που μετέφερε τα αγάλματα που προορίζονταν να κοσμήσουν το εξωτερικό του Ναού, ναυάγησε στη θάλασσα εξαιτίας μιας ισχυρότατης καταιγίδας και έκτοτε η θέση όπου θα τα τοποθετούσαν έμεινε για πάντα κενή! 

Λεπτομέρεια από τις τοιχογραφίες στο εσωτερικό του Ναού

Εσωτερικά, η εκκλησία είναι εξίσου ενδιαφέρουσα όσο και εξωτερικά. Πρόκειται για έναν μονόκλιτο ναό, με πλευρικά παρεκκλήσια διακοσμημένα με τοιχογραφίες του Gaetano Garcia, σχετικές με επεισόδια από τη ζωή του Ισπανού Ιγνάτιου Λογιόλα, ιδρυτή του Τάγματος των Ιησουιτών μοναχών. 

Collegium Ragusinum

Δίπλα ακριβώς από την εκκλησία βρίσκεται το φημισμένο Ιησουιτικό Collegium Ragusinum, όπου δίδαξε -μεταξύ άλλων- και ο διάσημος φυσικός Ruder Boskovic. Το κτήριο σήμερα στεγάζει το Γυμνάσιο της πόλης. Για να χτιστεί, τόσο το Κολέγιο όσο και ο Ναός, χρειάστηκε να κατεδαφιστεί ένας μεγάλος αριθμός από κατοικίες του παλαιότερου τμήματος της πόλης, αν κρίνουμε πάντως εκ του αποτελέσματος μάλλον άξιζε και με το παραπάνω! 

Πλατεία Boskovic

Το σκηνικό εδώ είναι άκρως γοητευτικό και δεν προκαλεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι η πλατεία μπροστά από το Ναό έχει συχνά χρησιμοποιηθεί από σκηνοθέτες ως υπαίθριο στάδιο για το ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων στο πλαίσιο του Καλοκαιρινού Φεστιβάλ του Dubrovnik. Στα αριστερά του Ναού, οι μπαρόκ σκάλες που ενώνουν την Πλατεία Boskovic (ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του μεγάλου φυσικού του Dubrovnik που αναφέραμε προηγουμένως) με την Πλατεία Gundulić σχεδιάστηκαν από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Pietro Passalacqua το 1738 και μας θυμίζουν πολύ τη διάσημη σκάλα της Ρώμης που οδηγεί από την Piazza di Spagna στην Trinità dei Monti.

Η Πλατεία Gundulic όπως φαίνεται από την κορυφή της σκάλας του Passalacqua...

Άγαλμα I.Gundulic

Καθεδρικός Ναός

Κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια και βρισκόμαστε σε μια από τις πιο ζωντανές πλατείες της πόλης. Στο κέντρο της Gunduliceva Poljana δεσπόζει το πελώριο άγαλμα του Ivan Gundulić και γύρω της απλώνονται τραπεζάκια εστιατορίων και καφετεριών. Εδώ στήνονται και οι πάγκοι της υπαίθριας αγοράς.

Ακολουθούμε ένα στενό και μας βγάζει στον υπέροχο Καθεδρικό Ναό της Παναγίας και στο Παλάτι του Ρέκτορα του 1441. Σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο με εκθέματα σχετικά με την ιστορία της πόλης. 

Το Παλάτι του Ρέκτορα

Στήλη του Orlando και St. Blaise

Πύργος του Ρολογιού  

Στη συνέχεια, τα βήματά μας, μας φέρνουν στην Πλατεία Luza όπου δεσπόζει η Στήλη του Orlando, γνωστού ήρωα των ιπποτικών επών της Αναγέννησης (βλ. “Orlando furioso” του Ιταλού Ariosto). Ο μύθος λέει ότι τον 9ο αιώνα, ο Orlando απελευθέρωσε το Dubrovnik από τους Σαρακηνούς που το πολιορκούσαν επί 15 μήνες, εξ ου και η Στήλη-αφιέρωμα στα ανδραγαθήματά του. Κάποτε στο σημείο αυτό ήταν η Αγορά όπου συγκεντρώνονταν οι πολίτες για να ακούσουν τα διατάγματα και τις δικαστικές αποφάσεις. Στην ίδια πλατεία θαυμάζουμε το Παλάτι Sponza του 16ου αιώνα που φιλοξενεί τα Αρχεία της πόλης, την μπαρόκ εκκλησία του προστάτη Αγίου του Dubrovnik, του Saint Blaise (Άγιος Βλάσιος) και τον πανύψηλο Πύργο του Ρολογιού. 

Το παλιό λιμάνι του Dubrovnik

Άφησα για το τέλος ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Dubrovnik που δεν είναι άλλο από τα τείχη που περιβάλλουν την παλιά πόλη. Χτίστηκαν σταδιακά, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, από τον 12ο έως τον 17ο αιώνα και υψώνονται σε ύψος 40 μέτρων. Έγιναν δε τόσο πολύ δημοφιλή λόγω των σκηνών του “Game of Thrones”. Εκεί οφείλεται και το (υπερβολικό) εισιτήριο των 15 € αλλά και οι ουρές των τουριστών που συνωστίζονται. Προτιμήσαμε να μην ακολουθήσουμε τα πλήθη και να διαθέσουμε τα χρήματά μας σε κάτι λιγότερο “τουριστικό”. 

Η νέα πόλη

Αφήσαμε πίσω μας, λοιπόν, την παλιά πόλη και αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο παλιό λιμάνι. Εκτός από τη μοναδική θέα, θαυμάσαμε και τα πέντε φρούρια του Dubrovnik ενώ στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον δρόμο ακριβώς έξω από τα τείχη για να πάρουμε μια γεύση της σύγχρονης πόλης. Λιγότερο κοσμοπολίτικο περιβάλλον, μοντέρνα εμπορικά καταστήματα και πιο low budget επιλογές για φαγητό και διαμονή. Όποιος το επιθυμεί, μπορεί να ανέβει με τελεφερίκ στην κορυφή του Srdj και να ατενίσει από ψηλά όλη την πόλη αλλά και τα νερά της Αδριατικής με τα υπέροχα νησάκια της. 

Ο λόφος Srdj, η νέα πόλη και μέρος των τειχών της παλιάς 

Tips: Μην ξεχνάτε ότι το Dubrovnik έλαβε έντονη προβολή πολύ γρήγορα και απότομα, με αποτέλεσμα να “χαλάσει” κάπως η αυθεντικότητά του, όπως συμβαίνει με όλους τους προορισμούς που ξαφνικά και από το πουθενά γίνονται “in”. Καλό θα είναι λοιπόν να είσαστε προετοιμασμένοι για όσα σας περιμένουν, γεγονός που μεταφράζεται σε υπερτιμημένα δωμάτια, υπερτιμημένα πιάτα στα εστιατόρια αλλά και ακριβά εισιτήρια (όπως η είσοδος στα τείχη). 

Καφετέρια πλάι στο κύμα στην παλιά πόλη 

Αποφύγετε όσο μπορείτε τα κραυγαλέα “τουριστικά” μέρη και τα δήθεν πολυτελή εστιατόρια που σερβίρουν “φύκια για μεταξωτές κορδέλες” και προσπαθήστε να ξετρυπώσετε μαγαζάκια όπου θα καταφέρετε να ζήσετε την αυθεντική εμπειρία του τι εστί Βαλκάνια. Μικρές παραδοσιακές “konoba” (ταβέρνες), ατμοσφαιρικές καφετέριες, γκαλερί Τέχνης και μαγαζάκια με σουβενίρ και είδη λαϊκής τέχνης υπάρχουν σχεδόν σε κάθε σημείο του Dubrovnik, γι' αυτό κινηθείτε έξυπνα στις επιλογές σας. Και αν δεν είσαστε φανατικοί του  “Game of Thrones” δεν έχετε κανένα λόγο να πληρώσετε για τις ειδικές ξεναγήσεις που οργανώνονται, όταν μόνοι σας μπορείτε άνετα να περπατήσετε σε όλη την πόλη και να εξερευνήσετε κάθε κρυμμένη γωνιά της.