 |
| "Άννα, να ένα μήλο", Μηλιές |
Με το Πήλιο αφήνω πάντα
ανοιχτούς λογαριασμούς. Πάντα επιστρέφω εδώ και πάντα ανακαλύπτω κάτι
καινούριο… Κάπως έτσι έκλεισα το πρώτο μου αφιέρωμα στο Πήλιο (δείτε
ολόκληρο το άρθρο μου, εδώ) και κάπως έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω το
παρόν άρθρο, φιλοδοξώντας να προσθέσω πολλές ακόμα πληροφορίες για τον εν λόγω
προορισμό. Το καλοκαίρι που μας πέρασε επέστρεψα λοιπόν στο Πήλιο με ένα πιο εκτεταμένο roadtrip που
με έφερε μέχρι τις άκρες του Νότου. Εννοείται πως από την εκδρομή
μου δεν έλειπαν ούτε αυτή τη φορά οι αγαπημένες μου Μηλιές με
όλους τους παλιούς μου γνώριμους: τον Ανδρέα και τη Μαρία από
το «Ηλιόβολο», το Νίκο και τη Νικολέττα από
το «Άννα, να ένα μήλο»… Αυτό το ταξίδι ωστόσο μου έδωσε την ευκαιρία,
κοντά στις κλασικές πια αξίες, να προσθέσω και μερικές ακόμα: περισσότερα
αγαπημένα μέρη, περισσότερα γραφικά χωριά στο δυτικό και νότιο κομμάτι,
περισσότερα ενδιαφέροντα μαγαζιά και περισσότερους ζεστούς και ξεχωριστούς
ανθρώπους… Ακολουθήστε με και ανακαλύψτε τα μαζί μου…
 |
| Υπέροχο παραδοσιακό πρωινό στην αυλή, "Ηλιόβολο", Μηλιές |
Άγιος Λαυρέντιος…
 |
| Κεντρική πλατεία, Αγ. Λαυρέντιος |
Γραφικό κεφαλοχώρι του δυτικού Πηλίου,
με όμορφη θέα στον Παγασητικό και πολλούς αρχιτεκτονικούς
θησαυρούς. Ο Άγιος Λαυρέντιος, τόπος καταγωγής του αγαπημένου
ηθοποιού του παλιού ελληνικού Κινηματογράφου Λαυρέντη Διανέλλου,
θεωρείται ένα από τα παλαιότερα χωριά του Πηλίου και από τα πιο παραδοσιακά και
καλοδιατηρημένα. Είχα ακούσει τόσα καλά ώστε ήθελα οπωσδήποτε να το επισκεφθώ,
παρόλο που θεωρείται αρκετά απομονωμένο.
Απέχει 20 χλμ. από τον Βόλο και για να το προσεγγίσει κανείς
χρειάζεται να διανύσει αρκετά χιλιόμετρα γεμάτα στροφές, σε έναν δρόμο που δεν
βγάζει πουθενά αλλού πέρα από το συγκεκριμένο χωριό. Το αρνητικό που διαπίστωσα
φτάνοντας είναι ότι τα τελευταία χρόνια η τουριστική κίνηση έχει εκτοξευτεί, με
αποτέλεσμα το άλλοτε γραφικό και ήσυχο χωριουδάκι να δέχεται υπερβολικά μεγάλο
αριθμό επισκεπτών με όσα αυτό συνεπάγεται… Το parking είναι μικρό και η εύρεση
θέσης αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση, τα καφενεία και τα εστιατόρια γεμίζουν
ασφυκτικά και η πολυκοσμία φέρνει και τρομερή ηχορύπανση! Παρόλα αυτά, το
χωριό είναι πανέμορφο και δεν μετανιώνω που το επισκέφθηκα και μπόρεσα έτσι να
το σβήσω από τη «λίστα» μου…
 |
| Κεντρική πλατεία |
Σύμφωνα με την παράδοση, το χωριό πήρε
την ονομασία του από τον ίδιο τον Όσιο Λαυρέντιο, ο
οποίος θεωρείται ιδρυτής του. Το σημαντικότερο αξιοθέατο είναι η Μονή
του Αγίου Λαυρεντίου, που σήμερα λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι. Η
αρχική Μονή χτίστηκε τον 11ο αιώνα από Βενεδικτίνους μοναχούς
της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας κατά την περίοδο των Σταυροφοριών,
στη συνέχεια ωστόσο εγκαταλείφθηκε και χτίστηκε εκ νέου -ως Ορθόδοξη
Μονή αυτή τη φορά- από τον Όσιο Λαυρέντιο τον Τραπεζούντιο που
ήρθε από τη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους. Οι
εργασίες της ανακατασκευής ολοκληρώθηκαν το 1378, με την αρωγή
του Αυτοκράτορα Αλέξιου Γ’ Κομνηνού. Την ίδια εποχή άρχισε να
κατοικείται και το χωριό, το οποίο το 1823 πυρπολήθηκε από
τους Τούρκους ως αντίποινα για τη συμμετοχή των κατοίκων σε
εξέγερση. Αρκεί μια σύντομη βόλτα στον σημερινό οικισμό για να γεμίσει το μυαλό
μας με πλούσιες εικόνες! Τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά του αποτελούν έξοχο δείγμα
της πηλιορείτικης τέχνης ενώ εξίσου ενδιαφέροντα είναι τα πέτρινα καλντερίμια,
οι πάνω από 20 κρήνες, οι εκκλησιές και η γραφική κεντρική πλατεία που
προσφέρει άφθονη σκιά, δροσιά και πανοραμική θέα στον Παγασητικό Κόλπο.
Πέρα από το Μοναστήρι, μπορεί κανείς να επισκεφθεί το
ξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής, την εκκλησία του Αγίου
Αθανασίου που χρονολογείται από το 1777 και τον Άγιο
Δημήτριο που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία και χτίστηκε το 1730.
Συμπληρώνοντας την εικόνα του «θρησκευτικού» προορισμού, ο Άγιος
Λαυρέντιος αποτελεί επίσης πατρίδα του Αγίου Αποστόλου του
Νέου, ο οποίος μαρτύρησε το 1686 στην Κωνσταντινούπολη και
η τίμια κάρα του μεταφέρθηκε το 1795 στον τόπο καταγωγής του,
όπου ανεγέρθηκε ναός προς τιμήν του. Έξω από το χωριό βρίσκεται η σπηλιά στην
οποία, σύμφωνα με τη μυθολογία, κατοικούσε ο Κένταυρος Χείρων.
 |
| Cafe "San Lorenzo", Αγ. Λαυρέντιος |
Άγιος Γεώργιος Νηλείας…
 |
| "Το Ουζερί του Στεφανή", Αγ. Γεώργιος Νηλείας |
Ανεβαίνοντας από τα Άνω Λεχώνια και
αφού περάσουμε τον Άγιο Βλάσιο, συναντάμε το γραφικό κεφαλοχώρι
του Αγίου Γεωργίου Νηλείας. Είναι αμφιθεατρικά χτισμένο ανάμεσα σε
δύο ράχες, σε υψόμετρο 620 μ. και έχει πανέμορφη θέα στον Παγασητικό.
Η περιοχή είναι καταπράσινη και γεμάτη από δέντρα, κυρίως ελιές -μιας και η
ελιά αποτελεί το βασικό προϊόν που παράγει ο τόπος- αλλά και μηλιές, καστανιές,
αχλαδιές, κερασιές, οξιές και πλατάνια. Το σημαντικότερο όμως χαρακτηριστικό
του είναι ότι το χωριό διατηρεί αναλλοίωτα όλα τα παραδοσιακά του στοιχεία ενώ
ταυτόχρονα δεν το έχει ανακαλύψει ακόμη ο μαζικός τουρισμός! Αν αναρωτιέστε
λοιπόν πού θα βρείτε ένα από τα πιο γοητευτικά και παραδοσιακά χωριά του Πηλίου,
που δεν το έχει αλλοιώσει ακόμη ο τουρισμός ούτε στο ελάχιστο, η απάντηση που
ψάχνετε βρίσκεται ακριβώς εδώ! Η ιστορία του χωριού είναι μακραίωνη… Η παράδοση
λέει ότι τον 15ο αιώνα, δύο βοσκοί βρήκαν σε έναν θάμνο μια εικόνα του Αγίου
Γεωργίου. Προς τιμήν του έχτισαν έπειτα μια εκκλησία και γύρω από την εκκλησία
χτίστηκε σιγά-σιγά και το ομώνυμο χωριό. Οι κάτοικοί του ανέπτυξαν έντονη δράση
κατά την Επανάσταση του 1821, γεγονός που οδήγησε
στην καταστροφή του χωριού από τον Δράμαλη το 1822.
Τα περισσότερα σπίτια του οικισμού κάηκαν και τα παλαιότερα αρχοντικά που
σώζονται μέχρι σήμερα είναι από τον ύστερο 19ο αιώνα και όχι παλαιότερα. Παρόλα
αυτά, είναι πανέμορφα και ακολουθούν τη χαρακτηριστική πηλιορείτικη
αρχιτεκτονική. Το προσωνύμιο «Νηλείας» δόθηκε μετά την απελευθέρωση
της Θεσσαλίας και αποτελεί αναφορά στην αρχαία πόλη Νηλεία που
βρισκόταν κατά πάσα πιθανότητα κοντά στον σημερινό Βόλο. Επειδή οι
κάτοικοι του χωριού υπήρξαν κατά βάση βοσκοί και επειδή ο χειμώνας είναι βαρύς
σε τούτο το υψόμετρο, συνήθιζαν να μένουν στον Άγιο Γεώργιο κατά
τη διάρκεια του καλοκαιριού ενώ το χειμώνα κατέβαιναν σε χαμηλότερα σημεία
-όπως η Αγία Τριάδα, η Άνω και η Κάτω
Γατζέα- στα οποία διατηρούσαν καλύβια. Με το τέλος του Εμφυλίου,
ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας άρχισε να παρακμάζει. Πολλοί από τους
κατοίκους του αποφάσισαν να μείνουν μόνιμα στους χαμηλότερους οικισμούς ενώ
άλλοι προτίμησαν τον ξενιτεμό. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι είναι λίγοι, ωστόσο
ακόμη και τα κλειστά σπίτια είναι περιποιημένα και όχι εγκαταλελειμμένα ενώ
πολλοί πλούσιοι ξένοι έχουν αγοράσει σπίτια στο χωριό, τα έχουν ανακαινίσει και
τα χρησιμοποιούν ως εξοχικές κατοικίες. Με μια βόλτα στα καλντερίμια του,
ανακαλύπτουμε πέτρινα δίπατα αρχοντικά με πολλά παράθυρα τα οποία λειτουργούν ως παραδοσιακοί ξενώνες, νεοκλασικά αρχοντικά που έχτισαν οι
ομογενείς έμποροι επιστρέφοντας από την Αίγυπτο αλλά και
ενδιαφέροντα πυργόσπιτα και πιο φτωχικά αγροτόσπιτα. Από τον Άγιο
Γεώργιο Νηλείας καταγόταν ο νεομάρτυρας Σταμάτιος που
μαρτύρησε το 1680 στην Κωνσταντινούπολη αλλά
και ο γλύπτης Νικόλας, έργα του οποίου έχουμε τη δυνατότητα να
θαυμάσουμε στο Δημοτικό Μουσείο του χωριού.
 |
| Καλαμάρι, "Ουζερί του Στεφανή" |
Στα αξιοθέατα
συγκαταλέγονται επίσης η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου που
χρονολογείται από το 1795, το υπαίθριο θέατρο «Αλώνι» που
ιδρύθηκε το 1995 και κατά τους καλοκαιρινούς μήνες φιλοξενεί
παραστάσεις και καλλιτεχνικά δρώμενα και τέλος η γυναικεία Μονή
Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας ανακαλύψαμε
ένα από τα πιο αυθεντικά παραδοσιακά ταβερνάκια του Πηλίου,
το Ουζερί του Στεφανή! Παρεΐστικο στέκι για ουζάκι ή τσιπουράκι με
λαχταριστά μεζεδάκια. Ολόφρεσκα υλικά, προσεγμένες γεύσεις και χαμηλές τιμές.
Εδώ σίγουρα θα φάτε καλό φαγητό, θα χορτάσετε, θα πιείτε και ο λογαριασμός δεν
θα ξεπεράσει τα 25 € για δύο άτομα. Μια άκρως value for money επιλογή με άρωμα
χωριού. Η Ντανιέλα στο σέρβις και στην κουζίνα είναι
εξαιρετική! Δοκιμάσαμε εκπληκτικά μανιτάρια φρικασέ, χόρτα, καλαμάρι τηγανητό
και ποικιλία από μικρά ψαράκια (μην φοβηθείτε να παραγγείλετε θαλασσινά με
το πρόσχημα ότι το χωριό βρίσκεται στο βουνό γιατί αφενός το μαγαζί έχει μεγάλη
κατανάλωση και αφετέρου προμηθεύονται φρέσκα ψάρια κάθε μέρα, τουλάχιστον κατά
τους καλοκαιρινούς μήνες).
 |
| Μερίδα με ψαρικά, "Ουζερί του Στεφανή" |
Πινακάτες
 |
| Κεντρική πλατεία, Πινακάτες |
 |
| Εγκαταλελειμμένα σπίτια |
Σύμφωνα με την παράδοση, το χωριό πήρε το
όνομά του από τα «πινάκια», τα ξύλινα πιατάκια που κατασκεύαζαν οι
πρώτοι κάτοικοί του. Είναι χτισμένο πάνω σε μια κατάφυτη πλαγιά και από
το 1979 ο οικισμός έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος. Παραμένει
ένα από τα καλά «κρυμμένα» μυστικά του Πηλίου μιας και
μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να το ανακαλύπτει ο τουρισμός. Λόγω
θέσης άλλωστε υπήρξε πάντα απομονωμένο. Από την εποχή ακόμα των Τούρκων πειρατών
που λυμαίνονταν τις ακτές του Παγασητικού μέχρι σχετικά
πρόσφατα… Φανταστείτε μόνο πως ο ηλεκτρισμός έφτασε εδώ το 1973 ενώ
μέχρι το 1979 ο δρόμος σταματούσε στη γειτονική Βυζίτσα και
η μοναδική σύνδεση με τις Πινακάτες γινόταν μέσω ενός
λιθόστρωτου μονοπατιού, είτε με τα πόδια είτε με μουλάρια. Η απομακρυσμένη θέση
του αφενός προστάτεψε το χωριό από τις εχθρικές επιθέσεις, αφετέρου ωστόσο
οδήγησε στη σταδιακή παρακμή του. Ενώ το 1828 αριθμούσε 1000
κατοίκους, στο τέλος του 19ου αιώνα έφτασε να κατοικείται από μόλις 5
οικογένειες! Η αναβίωση του οικισμού ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν και συνεχίζεται
ακόμα. Στο πλαίσιο αυτής της αναβίωσης, σπίτια ανακατασκευάστηκαν, ένας φούρνος
και δύο παντοπωλεία επαναλειτούργησαν ενώ άνοιξαν τρεις ταβέρνες και ένα
κατάστημα κεραμικών.
 |
| Παραδοσιακό παντοπωλείο στις Πινακάτες |
Τα σπίτια ακολουθούν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική
του Πηλίου, με τις πλακοστρωμένες μολυβί στέγες και με αυλές
γεμάτες γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια. Στην κεντρική πλατεία, που μοιάζει σαν
σκηνικό από ταινία εποχής, μπορούμε να θαυμάσουμε τον πλάτανο των 500 ετών, την
εντυπωσιακή βασιλική του Αγίου Δημητρίου και μια μαρμάρινη
νεοκλασική κρήνη του 1894, διακοσμημένη με κεφαλές λεόντων και δύο
δωρικούς κίονες.
 |
Όμορφα αρχοντικά παραδοσιακής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής
|
 |
| Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου |
Αργαλαστή
 |
| Καμπαναριό Αγ. Αποστόλων |
Κεφαλοχώρι που σφύζει από ζωή όλους τους
μήνες του έτους και ειδικά τους καλοκαιρινούς. Δεν είναι τόσο παραδοσιακό και
γραφικό όσο άλλα χωριά του Πηλίου αλλά διαθέτει σαφώς
περισσότερες επιλογές σε καταλύματα, καταστήματα και χώρους εστίασης. Στα
αξιοθέατά του συγκαταλέγονται η κεντρική πλατεία με τα αιωνόβια πλατάνια, το
ανακαινισμένο λιθόκτιστο κτήριο του Παρθεναγωγείου που
κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και σε αυτό δίδαξε ο Κώστας
Βάρναλης και η τρίκλιτη βασιλική των Αγίων Αποστόλων Πέτρου
και Παύλου με το νεοκλασικό μαρμάρινο καμπαναριό που αποτελεί πιστό
αντίγραφο του κωδωνοστασίου της Αγίας Φωτεινής στη Σμύρνη και φέρει δύο ρώσικες καμπάνες
και ένα ελβετικό ρολόι.
Χόρτο
 |
| Χόρτο |
Πιάνοντας το παραλιακό μέτωπο, παρατηρούμε
ότι το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει. Εδώ δεν συναντάμε τόσο έντονο το παραδοσιακό
στοιχείο της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής και έχουμε να κάνουμε με πιο
σύγχρονους αλλά εξίσου γοητευτικούς οικισμούς. Το χωριό με την παράξενη
ονομασία «Χόρτο» αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα παραθαλάσσια χωριά
του Νότιου Πηλίου. Είναι χτισμένο σε έναν μικρό όρμο του Παγασητικού
Κόλπου και περιτριγυρίζεται από κατάφυτες πλαγιές και ηλιόλουστα
ακρογιάλια. Ενδείκνυται για διακοπές κάθε εποχή του χρόνου αλλά σίγουρα
αποτελεί περισσότερο καλοκαιρινό προορισμό μιας και διαθέτει πεντακάθαρα νερά
και μια όμορφη παραλία με άμμο και βότσαλο σε μερικά σημεία της. Το Λαογραφικό
Μουσείο του οικισμού προσφέρει στον επισκέπτη μια απεικόνιση της
καθημερινής ζωής περασμένων εποχών μέσα από μια πλούσια συλλογή από
οικιακά σκεύη, παραδοσιακές στολές, βιβλία, παλιά αντικείμενα και εργαλεία.
Μηλίνα
 |
| Μηλίνα |
Η ονομασία «Μηλίνα» έχει τις ρίζες
της στη σλαβική λέξη «μλιν» που θα πει «νερόμυλος». Η περιοχή
έχει μακραίωνη παρουσία και ναυτική ιστορία, γεγονός που αποδεικνύουν τα πολλά
αρχαία και μεσαιωνικά ευρήματα που έχουν έρθει στο φως. Σήμερα αποτελεί έναν
από τους πιο δημοφιλείς παραθεριστικούς οικισμούς του Πηλίου λόγω
των τουριστικών υποδομών που διαθέτει. Ο επισκέπτης του καλοκαιριού έχει τη
δυνατότητα να απολαύσει το μπάνιο του στη χρυσαφένια αμμουδιά του χωριού, να
επιδοθεί σε θαλάσσια σπορ ή να ανακαλύψει απομονωμένους και ήσυχους κολπίσκους
στην ευρύτερη περιοχή και ειδικά στο κομμάτι που συνδέει τη Μηλίνα με
τον οικισμό Κόττες. Η Μηλίνα είναι επίσης
εξαιρετικά αγαπητή στους ιστιοπλόους για το απάνεμο αραξοβόλι που τους παρέχει.
Κόττες
 |
| Κόττες |
Ο μικροσκοπικός οικισμός με το ασυνήθιστο
όνομα φέρει έναν αέρα αλλιώτικο από το υπόλοιπο Πήλιο, έναν αέρα
νησιώτικο λες και έχεις ξαφνικά μεταφερθεί σε ένα αιγαιοπελαγίτικο νησάκι,
απομονωμένο και ξεχασμένο σε μια εποχή απροσδιόριστη. Φτάσαμε ως εδώ δίχως να
γνωρίζουμε το παραμικρό για την περιοχή, μιας και δεν αποτελεί τουριστικό μέρος
και το «μυστικό» της ύπαρξής του μας το αποκάλυψαν οι ντόπιοι γνώριμοί
μας από τις Μηλιές. Χρειάστηκε μάλιστα να διανύσουμε μπόλικα
χιλιόμετρα σε έναν –κατά τ’ άλλα- πανέμορφο παραθαλάσσιο δρόμο που έμοιαζε να
μην οδηγεί κάπου, μιας και βρισκόμασταν στη μέση του πουθενά και για αρκετή ώρα
δεν είχαμε συναντήσει ούτε κάποιο σπίτι, ούτε καν ψυχή ζώσα! Οι πρώτες
εντυπώσεις μας όμως από τις Κόττες έμελλε να είναι κάτι
παραπάνω από θετικές…
 |
| Ταβέρνα "Άγγελος", Κόττες |
Πρόκειται για έναν οικισμό παλιών ψαράδων, σφουγγαράδων
και τολμηρών καπεταναίων, τα λιγοστά αρχοντικά των οποίων στολίζουν ακόμα τα
στενά δρομάκια του χωριού. Εδώ ανακαλύψαμε μια ακόμα άκρως ενδιαφέρουσα
ταβέρνα, την ταβέρνα του «Άγγελου». Το σκηνικό είναι ακριβώς αυτό που
φέρνουμε στο μυαλό μας ως ιδανικό κάθε φορά που ακούμε τη λέξη «ψαροταβέρνα»!
Ένα παραδοσιακό μαγαζάκι πλάι στο κύμα, με μια μικρή προβλήτα από όπου μπορείς
να πέσεις απευθείας στη θάλασσα για μια δροσερή βουτιά.
 |
| Ταβέρνα "Άγγελος" |
Για να φτάσεις στην ταβέρνα χρειάζεται να ακολουθήσεις το μικρό χωμάτινο μονοπάτι που ξεκινά στο τέλος
του χωριού και ειλικρινά αν δεν είχαμε έρθει «συστημένοι», δεν υπήρχαν πολλές
πιθανότητες να την βρίσκαμε από μόνοι μας! Ολόφρεσκα ψάρια και μακαρονάδες
με θαλασσινά, χορταράκια και παγωμένη μπυρίτσα έχουν την τιμητική τους. Οι
τιμές αρκετά νορμάλ και το σκηνικό απλώς ασυναγώνιστο…
 |
| "Άγγελος", Κόττες |
Παλαιό Τρίκερι...
 |
| Παλαιό Τρίκερι |
Και εκεί που λες ότι έχεις γυρίσει βουνά
και λαγκάδια, έχεις ανακαλύψει παραλίες και ψαροχώρια και δεν υπάρχει τίποτα
άλλο να δεις, το Πήλιο σε αιφνιδιάζει και σε εκπλήσσει ξανά
ευχάριστα! Φτάνοντας στο νοτιότερο άκρο του ανακαλύπτεις ένα ακόμα καλά
κρυμμένο «μυστικό» του: ένα νησάκι! Το Παλαιό Τρίκερι, όπως
ονομάζεται το νησί, απέχει από το λιμανάκι του Αλογόπορου μόλις
ένα τέταρτο με το πλοιάριο. Δεν χρειάζεται να πάρεις όχημα μαζί σου γιατί στο Παλαιό
Τρίκερι δεν κυκλοφορούν τροχοφόρα. Άσε που είναι τόσο μικροσκοπικό ώστε αρκούν
2-3 ώρες περπάτημα για να το γυρίσεις ολόκληρο. Σύμφωνα με τον Όμηρο το
νησάκι ονομαζόταν Κικύνηθος και φαίνεται να κατοικείται ήδη
από τη Λίθινη εποχή. Είναι καταπράσινο και γεμάτο ελαιόδεντρα ενώ
το σημαντικότερο αξιοθέατό του είναι το επιβλητικό Μοναστήρι της
Ευαγγελίστριας που είναι χτισμένο στο ψηλότερο σημείο του νησιού. Το
μοναστήρι εξωτερικά μοιάζει με φρούριο και εσωτερικά διαθέτει μια πλακόστρωτη
αυλή με γλάστρες και αρκετή δροσιά. Χτίστηκε το 1825-1837 και
έχει συνδέσει το όνομά του με μία από τις μαύρες σελίδες της νεότερης Ιστορίας
μας καθώς από το 1948 έως το 1953 λειτούργησε
ως τόπος εξορίας για πολιτικούς κρατούμενους. Πιο συγκεκριμένα, φιλοξένησε πάνω
από 5.000 γυναίκες που διώκονταν για τα αριστερά πολιτικά τους φρονήματα. Εδώ ζούσαν
γυναίκες κάθε ηλικίας αλλά και κάθε μορφωτικού, οικονομικού και κοινωνικού
επιπέδου ενώ αρκετές γέννησαν τα παιδιά τους μέσα στο μοναστήρι. Άλλες από αυτές εργάζονταν στα εργαστήρια που είχαν δημιουργήσει για
να βγάζουν τα προς το ζην και άλλες δίδασκαν στους ντόπιους γραμματική,
μαθηματικά, θέατρο και ζωγραφική. Σήμερα, κάποια από τα 100 κελιά του
μοναστηριού έχουν ανακαινιστεί και έχουν μετατραπεί σε ξενώνες φιλοξενίας
επισκεπτών. Με κόστος μόλις… 5 € τη βραδιά έχετε τη δυνατότητα να διαμείνετε σε ένα
ευρύχωρο δωμάτιο με τζάκι και όμορφη θέα! Οι περισσότεροι επισκέπτονται το νησί
μόλις για μία μέρα, οπότε αυτοί που επιλέγουν να μείνουν στο μοναστήρι είναι
ελάχιστοι και συνήθως είναι οι πιο «ψαγμένοι» από τους ξένους τουρίστες.
Λέγεται ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’60 φιλοξενήθηκαν στα κελιά της Μονής
γνωστές προσωπικότητες όπως η ηθοποιός Greta Garbo. Το υπόλοιπο
νησί είναι σχεδόν ακατοίκητο. Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι πολύ λίγοι και
συγκεντρωμένοι στην περιοχή που είναι το λιμανάκι. Εδώ έχετε τη δυνατότητα
να γευτείτε τη γευστικότατη κουζίνα του νησιού, που συνδυάζει παραδοσιακά
πηλιορείτικα και βολιώτικα πιάτα. Τσιπουράκι με ψαρομεζέδες έχουν την τιμητική
τους ενώ τα θαλασσινά βγαίνουν απευθείας από το καΐκι που δένει δίπλα στα
τραπεζάκια. Οι επιλογές σας για μπάνιο κυμαίνονται ανάμεσα στην παραλία
Αφέτκα, την Πράσινη Άμμο και την παραλία της Αγίας
Σοφίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου