Οδοιπορικό στο κολαστήριο του Άουσβιτς...
Συνηθίζω να λέω ότι τα ταξίδια δεν είναι μόνο ένα μέσο διασκέδασης. Είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουμε νέους τόπους, ανθρώπους, συνήθειες, παραδόσεις αλλά και μια αφορμή για σκέψη και εποικοδομητικό προβληματισμό. Η επίσκεψή μου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς ήρθε να συμπληρώσει την άλλη επίσκεψη που είχα κάνει πριν πολλά χρόνια στο Νταχάου . Τα συναισθήματα λίγο-πολύ τα ίδια, παρόλο που αυτή τη φορά μπορούσα πιο εύκολα να τα διαχειριστώ μιας και δεν είμαι πια παιδί όπως ήμουν την πρώτη φορά που πήγα στο Νταχάου και που στιγμάτισε την ψυχή μου για πάντα. Καλώς ή κακώς δεν έχω τίποτα που να με συνδέει με το μελανό αυτό κομμάτι της Ιστορίας: μήτε προγόνους έγκλειστους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, μήτε κάποια σχέση με τον Εβραϊσμό , μήτε κάποιον μακρινό συγγενή Γερμανό αξιωματικό ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε το ενδιαφέρον μου ήταν απλώς και μόνο ιστορικό και το ταξίδι μου στο κολαστήριο του Άουσβιτς δεν είχε τη χροιά ενός ταξιδιού μνήμης ή γνωριμίας με κάποιο παρελθόν που να με α