Isola Maggiore: Το παραδεισένιο νησί-ερημητήριο του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης (Ταξίδι ζωής στα μεσαιωνικά χωριά της Umbria: Part IV)

Προσεγγίζοντας την Isola Maggiore

Χειμώνας, κρύο, ομίχλη και εγώ παρέα με μια φίλη περιμένουμε στην αποβάθρα το πλοιάριο που θα μας μεταφέρει στην Isola Maggiore. Έχουμε περάσει ήδη κάποιες ώρες εξερευνώντας την ηπειρωτική πλευρά που περιβάλλει τη λίμνη, συγκεκριμένα τον μεσαιωνικό οικισμό του Passignano sul Trasimeno και έχει πλέον φτάσει η ώρα για να μπούμε στο καραβάκι. Θυμίζω ότι βρισκόμαστε στην επαρχία της Umbria, που αποτελεί Νομό της κεντρικής Ιταλίας και στην ευρύτερη περιοχή της Lago di Trasimeno, της τρίτης δηλαδή μεγαλύτερης σε έκταση λίμνης της Ιταλίας. Στην καρδιά αυτής της απέραντης λίμνης βρίσκονται τρία νησάκια ενώ το μεγαλύτερο από αυτά είναι κατοικήσιμο! Πρόκειται για την Isola Maggiore που η ονομασία της και μόνο σημαίνει «η μεγαλύτερη νήσος».

Isola Maggiore, οικισμός

Isola Maggiore, οικισμός

Η φίλη μου λαχταρά εδώ και ώρες έναν ζεστό cappuccino. Επειδή ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας για να γυρίσουμε το Passignano sul Trasimeno ήταν περιορισμένος, παρέβλεψα την επιθυμία της και την έσυρα μαζί μου σε κάθε σοκάκι και γωνιά της μικρής αυτής πόλης οπότε, ως αντάλλαγμα, της έχω υποσχεθεί να απολαύσουμε μια κούπα αχνιστό καφέ στην πιο όμορφη καφετέρια που θα βρούμε στο νησάκι. Η διαδρομή με το πλοιάριο στα γαλήνια νερά της λίμνης είναι σχετικά σύντομη. Αποτελούμε τους μοναδικούς ταξιδιώτες που αποβιβάζονται στο νησί, πράγμα διόλου παράξενο αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι χειμώνας και πρόκειται για έναν καθαρά καλοκαιρινό προορισμό. Ο βαρκάρης μας πληροφορεί ότι το επόμενο δρομολόγιο είναι σε τρεις ώρες και ότι -δεδομένου του μεγέθους του νησιού- μας είναι υπεραρκετές για να το γυρίσουμε ολόκληρο με τα πόδια. Το πλοιάριο μας αφήνει και συνεχίζει τη διαδρομή του μέχρι τον τελικό του προορισμό που δεν είναι άλλος από την απέναντι όχθη της λίμνης (δηλαδή τον οικισμό που είναι χτισμένος απέναντι από το Passignano), παίρνοντας μαζί του τους δυο-τρεις εναπομείναντες επιβάτες. Πρόκειται για ντόπιους που ακολουθούν καθημερινά αυτό το δρομολόγιο για να πάνε στις δουλειές τους.

Ο κεντρικός πεζόδρομος

Ησυχία και γαλήνη απλώνεται παντού καθώς με βήματα νωχελικά κατευθυνόμαστε ευθεία για να συναντήσουμε τον κεντρικό πεζόδρομο. Τα λόγια είναι περιττά όταν αντικρίζουμε τον μικροσκοπικό μεσαιωνικό οικισμό που ξετυλίγεται εκατέρωθεν του δρόμου και μας καλεί σε ένα νοερό ταξίδι πίσω στο χρόνο. Η έκπληξη όμως που δοκιμάζουμε είναι τεράστια όταν, κοιτάζοντας προς τα δεξιά και προς τα αριστερά, συνειδητοποιούμε ότι δεν κυκλοφορεί ψυχή ζώσα! Όχι μόνο τα μαγαζιά είναι όλα κλειστά αλλά δεν υπάρχει πουθενά άνθρωπος ούτε για δείγμα. Πολύ απλά, κανείς δεν φρόντισε να μας ενημερώσει ότι το νησάκι αυτό αποτελεί καλοκαιρινό τουριστικό θέρετρο και κατοικείται μονάχα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες! 

Εικόνες εγκατάλειψης... 

Όλο τον υπόλοιπο χρόνο παραμένει εγκαταλελειμμένο από τους κατοίκους του και στη διάρκεια του χειμώνα το επισκέπτονται πότε-πότε μονάχα όσοι διαθέτουν εξοχικές κατοικίες και φροντίζουν για τη συντήρησή τους. Παρόλα αυτά η συγκοινωνία με το καραβάκι δεν διακόπτεται ποτέ αλλά συνεχίζει καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου να είναι αρκετά συχνή, με κάποιες αλλαγές στα ωράρια μόνο κατά την περίοδο των αργιών και των εορτών.

Τα λευκά κορδόνια της Isola Maggiore

Σε κάποιες από τις πόρτες των κτηρίων είναι ακόμη δεμένα λευκά κορδόνια, ίχνη που μαρτυρούν την εμπορική δραστηριότητα του νησιού που φημίζεται για τα κορδόνια που παράγει! Ακολουθούμε το ανηφορικό μονοπάτι που βγάζει έξω από τον οικισμό και σποραδικά συναντούμε μικρά γραφικά σπιτάκια αλλά και πολυτελείς εξοχικές επαύλεις. 

Λαγοί μέσα στο δάσος

Είμαστε παντελώς μόνες στο νησί, με μοναδική ίσως εξαίρεση τους άπειρους λαγούς και φασιανούς που περνούν με ταχύτητα ανάμεσα από τα πόδια μας! Είτε είναι εξοικειωμένοι με τον κόσμο είτε ακριβώς επειδή δεν έρχονται ποτέ σε επαφή με πολύ κόσμο, αισθάνονται ασφάλεια μαζί μας και μας θεωρούν αμέσως ως κομμάτι του περιβάλλοντός τους…

Ανεβαίνουμε στο ψηλότερο σημείο του νησιού, εκεί ακριβώς που είναι χτισμένη η λιτή εκκλησία του San Arcangelo, του 13^ου αιώνα, αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Λέγεται ότι φιλοξενεί πολύ παλιές τοιχογραφίες σπουδαίων καλλιτεχνών από την περιοχή της Ούμπρια αλλά όπως είναι φυσικό είναι κλειδωμένη και δεν υπάρχει κανείς για να μας δώσει τα κλειδιά. 

Η Εκκλησία του San Arcangelo

Καθόμαστε σε ένα κοντινό παγκάκι και χανόμαστε στην απαράμιλλη γοητεία του τοπίου...

San Arcangelo, πρόσοψη

Είμαστε οι μοναδικοί άνθρωποι πάνω σε ένα καταπράσινο νησί στη μέση μιας λίμνης πνιγμένης στην πυκνή ομίχλη. 

Η αποβάθρα και η λίμνη με ομίχλη

Δεν ακούγεται καμία φωνή, κανένας θόρυβος, κανένας ήχος και εμείς δεν μιλάμε γιατί αισθανόμαστε πως ακόμα και ο ψίθυρος μπορεί να ταράξει τη γαλήνη. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα δέντρα, μέσα στη σιωπή και ατενίζοντας το μεγαλείο της φύσης και τον ομιχλώδη ορίζοντα που σιγά-σιγά αρχίζει να βάφεται στα χρώματα του δειλινού, νομίζω ότι ανακάλυψα την αληθινή όψη που θα μπορούσε να έχει ο παράδεισος, αν βρισκόταν πάνω στη γη! 

Μονοπάτια στο δάσος

Μονοπάτια στο δάσος

Άφησα τη φίλη μου να κάθεται στο παγκάκι χαμένη στις σκέψεις και τις ονειροπολήσεις της και ξεκίνησα να κατηφορίζω ακολουθώντας διάφορα μονοπάτια που με έβγαζαν στην πίσω πλευρά του νησιού και δρομάκια κρυμμένα μέσα στο δάσος, πνιγμένα σε κίτρινα αγριολούλουδα. Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι ακόμη και εδώ οι κάτοικοι είχαν φροντίσει να τοποθετήσουν… κάδους για τα σκουπίδια! Τόσο πολύ φαίνεται να τους ενδιαφέρει να διατηρήσουν αγνό και καθαρό τον τόπο τους. 

Περπατώντας μέσα στο δάσος με τις αιωνόβιες ελιές, σκέφτηκα φευγαλέα πως ίσως και να πατούσα πάνω στα χνάρια του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης! Ο «Φτωχούλης του Θεού», θέλοντας να ακολουθήσει το παράδειγμα του Χριστού που πέρασε 40 μέρες νηστείας και άσκησης στην έρημο, είχε επιλέξει κάποτε αυτόν ακριβώς τον παραδεισένιο τόπο για να περάσει 40 ημέρες απομόνωσης, νηστείας και προσευχής, κατά τη διάρκεια των οποίων λέγεται ότι έφαγε μονάχα μισό καρβέλι ψωμί…  

Η εκκλησία του San Salvatore

Γύρισα πίσω και παρέα με τη φίλη μου πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής στον οικισμό, από την άλλη όμως πλευρά του νησιού αυτή τη φορά, ενώ ανακαλύψαμε ακόμα μια εκκλησία, αφιερωμένη στον San Salvatore. Ο βαρκάρης τελικά είχε δίκιο... περίπου μία ώρα περπάτημα ήταν υπεραρκετή για να διασχίσουμε άνετα ολόκληρο το νησάκι, αν δεν είχαμε κάνει και τις ενδιάμεσες στάσεις για να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε τη θέα.

Ο μοναδικός άνθρωπος στο νησί ταΐζει τα γατάκια

Φτάνοντας στην αποβάθρα για να περιμένουμε το καραβάκι, συναντήσαμε το μοναδικό άνθρωπο που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο νησί εκτός από εμάς. Ήταν περιτριγυρισμένος από τα πεινασμένα γατάκια του οικισμού, τα τάιζε και δεν φάνηκε να μας δίνει σημασία ούτε να έχει και πολλή όρεξη για κουβέντες... 

Κύκνοι

Ξάφνου έκαναν την εμφάνισή τους μερικοί κύκνοι. Άλλοι πλατσούριζαν στα νερά και άλλοι είχαν βγει στη στεριά. Ο ένας μάλιστα από αυτούς είχε όρεξη για παιχνίδια και βάλθηκε να με κυνηγάει από πίσω! 

Ο ουρανός είχε κιόλας βαφτεί πορτοκαλί από τον ήλιο που έδυε, την ώρα που από μακριά φάνηκε το πλοιάριο καθώς πλησίαζε προς την αποβάθρα. Για μια ακόμη φορά θα ήμασταν οι μοναδικοί επιβάτες του και μέχρι να βγούμε στο Passignano θα είχε ήδη νυχτώσει...   

Ηλιοβασίλεμα στη Λίμνη Trasimeno

Κατά τη διαδρομή πιάσαμε κουβέντα με τον βαρκάρη, έναν καλοσυνάτο άνθρωπο που μόλις άκουσε ότι ήμασταν από την Ελλάδα, βάλθηκε αμέσως να μιλά αρχαία ελληνικά που είχε διδαχθεί στο σχολείο ενώ δήλωσε μεγάλος λάτρης του ελληνικού πολιτισμού και της χώρας μας! 

Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη

Κατόπιν μας είπε λίγα λόγια για την Isola Maggiore. Μας είπε για την παραλία της που χρησιμοποιείται μονάχα για ηλιοθεραπεία και ότι στο παρελθόν έχουν σημειωθεί αρκετοί θάνατοι παραθεριστών είτε από πνιγμό λόγω των απότομων ρευμάτων της λίμνης είτε από δερματοπάθειες λόγω μολυσμένων υδάτων. Μετά μας έδωσε μια bandiera marinara, μια ναυτική δηλαδή σημαία της Ιταλίας, εξηγώντας μας τα σύμβολα που φέρει και που αντιστοιχούν στις 4 παραδοσιακές ναυτικές πόλεις της Ιταλίας: τη Βενετία με το φτερωτό λιοντάρι του Αγίου Μάρκου που κρατά ένα σπαθί σε κόκκινο φόντο, το Αμάλφι με τον λευκό οκταγωνικό σταυρό σε μπλε φόντο, τη Τζένοβα με τον Ερυθρό Σταυρό του Αγίου Γεωργίου σε λευκό φόντο και την Πίζα με τον δικό της λευκό σταυρό σε κόκκινο φόντο.  
  

Στο τρένο της επιστροφής μας στο Σπολέτο όπου διαμέναμε, ήμασταν ασυνήθιστα σιωπηλές. Είχα αναμφισβήτητα ζήσει μία από τις πιο έντονες ταξιδιωτικές εμπειρίες μου. Παρά τα τόσα ταξίδια μου, ποτέ πριν δεν μου είχε τύχει να επισκεφτώ έναν τόσο αγνό και παρθένο τόπο, τόσο μυστηριακό και ιδιαίτερο μα και τόσο απομονωμένο και απίστευτα γοητευτικό και παραδομένο στην -θαρρείς αιώνια- γαλήνη της μοναξιάς του…