Balkan Road Trip, Αλβανία: Μια στάση στο Δυρράχιο...

Πρώτη μέρα στο οδικό μας ταξίδι στα Βαλκάνια και βρισκόμαστε να διασχίζουμε την Αλβανία. Μετά από μια άκρως ενδιαφέρουσα -από πολλές απόψεις- διαδρομή, για την οποία γράφω αναλυτικά σε άλλο άρθρο μου (βλ. εδώ), αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση στο Δυρράχιο για καφέ και να αποκτήσουμε μια εικόνα για την πόλη.

Το Δυρράχιο (Durrës στα αλβανικά) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αλβανίας και το σπουδαιότερο λιμάνι της. Βρίσκεται περίπου στο κέντρο της δυτικής ακτής της χώρας και απέχει περί τα 33 χλμ. από την πρωτεύουσα των Τιράνων. Βρίσκεται επίσης σε ένα από τα στενότερα σημεία της Αδριατικής θάλασσας και λόγω της εγγύτητας με την Ιταλία (το λιμάνι του Δυρραχίου απέχει 300 χλμ. από το Bari και 200 χλμ. από το Brindisi) αποτελεί σημαντικό σύνδεσμο μεταξύ Βαλκανίων και Δυτικής Ευρώπης ενώ με το Bari συνδέεται ακτοπλοϊκώς σε καθημερινή βάση.

Λίγα λόγια για την Ιστορία...

Στα περίχωρα της πόλης... 

Το Δυρράχιο είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Αλβανίας. Η αρχική πόλη είχε το όνομα Επίδαμνος και ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα στην περιοχή της αρχαίας Ιλλυρίας από Κερκυραίους αποίκους και μερικούς Κορίνθιους. Η γεωγραφική της θέση ήταν εξαιρετική καθώς διέθετε φυσικό λιμάνι. Η ύπαρξη ψηλών και απόκρημνων βράχων από την πλευρά της παραλίας και ελών από την πλευρά της ενδοχώρας καθιστούσαν σχεδόν αδύνατη κάθε επίθεση, τόσο από τη θάλασσα όσο και από την ξηρά, επομένως η πόλη έχαιρε αρκετής ασφάλειας. 

Η ονομασία “Επίδαμνος” προερχόταν από το “επί + δαμνός” (εκ του αρχαίου ελληνικού ρήματος “δάμνημι” που θα πει “δαμάζω”), όταν όμως η πόλη κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, το δεύτερο συνθετικό της λέξης τούς θύμιζε το λατινικό επίθετο “damno” (δηλαδή “καταραμένο”) και αποφάσισαν να της αλλάξουν όνομα! Η νέα της ονομασία ήταν πια “Dyrrachium”, πάλι όμως η ρίζα της ήταν ελληνική (σαν να λέμε “δύσκολη ράχη”) και μάλλον είχε να κάνει με τους δύσβατους και απόκρημνους βράχους που ορθώνονταν στην περιοχή. Στα ιταλικά η ονομασία εξελίχθηκε σε “Durazzo” και από εκεί φαίνεται πως βγήκε και το αλβανικό “Durrës”. Μετά τους Ρωμαίους, η περιοχή αποτέλεσε επαρχία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η πλειοψηφία των κατοίκων της ήταν Λατίνοι και Έλληνες. Στα νεότερα χρόνια, από το Μάρτιο του 1914 έως το Φεβρουάριο του 1920, επί βασιλείας Γουλιέλμου της Αλβανίας, το Δυρράχιο υπήρξε πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αλβανίας. Τον Απρίλιο του 1939, το λιμάνι του Δυρραχίου υπήρξε το κύριο σημείο απόβασης των Ιταλών κατά την αποτυχημένη προσπάθεια εισβολής τους στην Ελλάδα. Η ίδια η πόλη υπέστη μεγάλες καταστροφές από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ οι εγκαταστάσεις του λιμανιού ανατινάχτηκαν από τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους το 1944. 

Σύγχρονες πολυκατοικίες με έντονα βαλκανικό χαρακτήρα

Μεταπολεμικά, την ηγεσία της χώρας αναλαμβάνει το Κομμουνιστικό Καθεστώς του Ενβέρ Χότζα, ο οποίος παραμένει στην εξουσία μέχρι το θάνατό του το 1985. Η πόλη του Δυρραχίου ανοικοδομείται, το λιμάνι επεκτείνεται και στην περιοχή ιδρύονται εργοστάσια της βαριάς βιομηχανίας. Με την κατάρρευση του Κομμουνισμού το 1990, ξεκινά η περίοδος της μεγάλης αλβανικής μετανάστευσης και το Δυρράχιο, λόγω του λιμανιού του, γίνεται κέντρο της μαζικής μετανάστευσης προς τη γειτονική Ιταλία. 

Ξενοδοχειακές μονάδες που μιμούνται το νεοκλασικό στυλ

Στις αρχές του 21ου αιώνα, η χώρα μπαίνει σε νέα τροχιά και το Δυρράχιο ακολουθεί και αυτό την ίδια πορεία ανόδου. Οι δρόμοι ξαναστρώνονται, τα κτήρια ανακαινίζονται, δημιουργούνται πάρκα και εκσυγχρονίζεται το αποχετευτικό σύστημα της πόλης ώστε να εξαλειφθεί πλήρως η μόλυνση των θαλασσών. Παράλληλα, χτίζονται παραλιακά θέρετρα που συμβάλλουν στην ανάδειξη της πόλης σε κέντρο του αλβανικού παραλιακού τουρισμού που έλκει επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Σήμερα, το Δυρράχιο φημίζεται για το καλό κρασί του ενώ διαθέτει δικό του Πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο Aleksandër Moisiu, ένα σημαντικό ναυπηγείο και βιομηχανίες που παράγουν καπνό, πλαστικά και δερμάτινα προϊόντα.

Τα Αξιοθέατα...

Ρωμαϊκό Αμφιθέατρο

Το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης είναι το Ρωμαϊκό Αμφιθέατρο του 2ου αιώνα μ.Χ. Χτίστηκε πάνω σε πλαγιά λόφου, επί Αυτοκράτορα Τραϊανού, είχε χωρητικότητα 20.000 ατόμων και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αμφιθέατρα των Βαλκανίων και το μοναδικό επί αλβανικού εδάφους. Συνέχισε να χρησιμοποιείται και από τους Βυζαντινούς για διάφορες εκδηλώσεις μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ. και τον 6ο αιώνα προστέθηκε στο εσωτερικό του ένα μικρό χριστιανικό παρεκκλήσι με ενδιαφέροντα ψηφιδωτά. 

Παραλία Δυρραχίου

Το αμφιθέατρο ανακαλύφθηκε το 1910, οι ανασκαφές συνεχίστηκαν μέχρι τη δεκαετία του 1960 και κατόπιν εγκαταλείφθηκαν ενώ μέρος της αρένας παρέμεινε θαμμένο κάτω από σύγχρονες κατοικίες που είχαν εν τω μεταξύ χτιστεί στην περιοχή, γι' αυτό και θεωρείται ως ένα από τα περισσότερο απειλούμενα Μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ευρώπης. Το 2004 το ιταλικό Πανεπιστήμιο της Parma έδειξε ενδιαφέρον για το μνημείο και ξεκίνησε εργασίες για την αποκατάσταση και τη διάσωσή του. 

Η παραλία και στο βάθος το λιμάνι 

Εκτός όμως από το Αμφιθέατρο, ενδιαφέρον παρουσιάζει το Κάστρο του Δυρραχίου με τα Αρχαία Τείχη, μερικά σημαντικά κτήρια όπως η Βιβλιοθήκη, το Πολιτιστικό Κέντρο Aleksandër Moisiu, το Θέατρο Estrada, το Κουκλοθέατρο και το κτήριο της Φιλαρμονικής καθώς επίσης το Αρχαιολογικό Μουσείο, η Βασιλική Έπαυλη και το σπίτι του Aleksandër Moisiu (αλβανικής καταγωγής ηθοποιός των αρχών του 20ου αιώνα που γεννήθηκε στην Τεργέστη και εργάστηκε στη Βιέννη) που στεγάζει το Ιστορικό Μουσείο.

Διασκέδαση

Βόλτα στην πόλη υπό βροχή...

Ξεκινήσαμε με ένα περπάτημα στην πόλη κάτω από το ψιλόβροχο... Σύγχρονα κτήρια, πολλά ξενοδοχεία, προσεγμένοι πεζόδρομοι, θέσεις parking, νησίδες με φοίνικες. Με λίγα λόγια, ένα σύγχρονο τουριστικό θέρετρο προσανατολισμένο στον καλοκαιρινό τουρισμό. Μια βόλτα στην τεράστια αμμώδη παραλία του Δυρραχίου σχεδόν επιβάλλεται. Το ταξίδι μας πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο, οπότε η παραλία ήταν έρημη από κόσμο. Μονάχα μερικοί ψαράδες είχαν το προνόμιο να απολαμβάνουν την ησυχία. Και εμείς φυσικά! 

Η παραλία του Δυρραχίου το Μάρτιο... Λιγοστοί περαστικοί και δυο-τρεις ψαράδες... 

Η καφετέρια του “Hotel Vivas” αποδείχτηκε μια χαρά επιλογή για να κάνουμε μια στάση και να απολαύσουμε το καφεδάκι μας. Οι τιμές ήταν πολύ συμφέρουσες ενώ νιώσαμε σαν να βρισκόμαστε στην Ελλάδα μιας και το μαγαζί σέρβιρε και frappé! Το νόμισμα της Αλβανίας είναι το Λεκ, αν και μάλλον πληρώσαμε σε ευρώ (μεταφέρω την πληροφορία με πάσα επιφύλαξη καθώς ενδέχεται η μνήμη μου να με απατά...). Αξίζει, τέλος, να επισημάνω το πόσο καθαρές ήταν οι τουαλέτες στο εσωτερικό του κτηρίου (διευκρινίζω, στο εσωτερικό, γιατί υπάρχουν και άλλες, εξωτερικές, που είναι “τούρκικες” και λειτουργούν το καλοκαίρι για τους λουόμενους). Έξω από τις τουαλέτες υπήρχε υπάλληλος καθαριότητας, η οποία έμπαινε και καθάριζε ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που ένας πελάτης επισκεπτόταν το χώρο και αυτό είναι κάτι που στα τόσα χρόνια που ταξιδεύω δεν το έχω συναντήσει πουθενά αλλού!