Το Σπήλαιο του Ινδιάνου

Μαΐου 15, 2021

Μια συναρπαστική εμπειρία στο ταξίδι μας στην Κούβα αποτέλεσε η επίσκεψή μας στη λεγόμενη Cueva del Indio («Σπηλιά του Ινδιάνου» στα ελληνικά) σε ένα κινηματογραφικό φυσικό σκηνικό που έμοιαζε βγαλμένο από ταινία του Indiana Jones. Στα 5,5 χλμ. βόρεια του χωριού Vinales της επαρχίας Pinar del Rio, ανακαλύφθηκε τυχαία το 1920 ένα καρστικό σπήλαιο από έναν αγρότη ονόματι Juan Diaz. Το σπήλαιο πήρε την ονομασία του από το γεγονός ότι χρησίμευε ως κατοικία των αυτοχθόνων πληθυσμών της περιοχής κατά την προ-αποικιακή εποχή καθώς οι επιστήμονες ανακάλυψαν στο εσωτερικό του εντυπωσιακές βραχογραφίες και άλλα εξίσου σημαντικά κατάλοιπα του προ-Κολομβιανού κουβανικού πολιτισμού.

Παρόλο που αυτή τη στιγμή αποτελεί το νούμερο ένα σε επισκεψιμότητα σπήλαιο της Κούβας, δεν είναι και το μοναδικό! Στην ίδια περιοχή υπάρχουν εκατοντάδες άλλα παρόμοια σπήλαια αλλά πολύ λίγα από αυτά είναι ανοιχτά στο κοινό. Ένα από αυτά είναι το Gran Caverna de Santo Tomás αλλά είναι τόσο μεγάλο ώστε χρειάζονται κάπου 2 ώρες για να το γυρίσει κανείς και απαραίτητα πρέπει να πάει με τη συνοδεία ενός ντόπιου εξουσιοδοτημένου ξεναγού. Η Cueva del Indio είναι πιο μικρή (τουλάχιστον το τμήμα που είναι επισκέψιμο από το κοινό) και σίγουρα προσφέρει ευκολότερη πρόσβαση ακόμα και σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας.

Καταρχήν, φτάνοντας κοντά στο Σπήλαιο εντυπωσιαζόμαστε όλο και πιο πολύ από την πυκνή βλάστηση και τα είδη δέντρων και φυτών της περιοχής...

Δυο ντόπιοι ντυμένοι Ινδιάνοι παίζουν μουσική και μας καλούν να χορέψουμε και να φωτογραφηθούμε μαζί τους. Αποτελούν ξεκάθαρα ατραξιόν για τους τουρίστες αλλά έχουν πλάκα και μας εισάγουν με τον τρόπο τους στην ατμόσφαιρα και την ιστορία του τόπου...

Ντόπιοι ντυμένοι Ινδιάνοι χορεύουν με τους τουρίστες

Κάνουμε μια μικρή στάση στο πρόχειρο αναψυκτήριο για ένα ποτήρι ρούμι στα γρήγορα μέχρι να προχωρήσει το γκρουπ που βρισκόταν ήδη μέσα στη σπηλιά και να μη δημιουργηθεί συνωστισμός και στη συνέχεια ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τα πέτρινα σκαλοπάτια που θα μας έφερναν στην είσοδο του σπηλαίου. Τα αυτιά μας χαϊδεύει η μουσική ενός καλλιτέχνη που έχει χωθεί σε μια κοιλότητα των βράχων και μας ταξιδεύει με την κελαριστή φωνή και το τραγούδι του.

Μονοπάτι στο σπήλαιο

Το μονοπάτι μέσα στο σπήλαιο φωτίζεται με τεχνητό φωτισμό και καλύπτει μια έκταση περίπου 200 μέτρων. Σε αρκετά σημεία στάζει πάνω μας νερό, αλλού έχει δροσιά και αλλού επικρατεί αφόρητη ζέστη, η διαδρομή ωστόσο είναι συναρπαστική. Στο τέλος του μονοπατιού συναντάμε τα υπόγεια ύδατα του ποταμού San Vicente, τον οποίο θα διασχίσουμε με σκάφος μέχρι την έξοδο του σπηλαίου. Στα 400 μ. που μας χωρίζουν από την έξοδο, η βάρκα κυλάει αργά στα νερά του ποταμού και εμείς έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες. Ο οδηγός μας φωτίζει κατάλληλα ορισμένα σκοτεινά σημεία του σπηλαίου και μας δείχνει τις μορφές που φαίνεται πως έχουν πάρει οι γεωλογικοί σχηματισμοί με την πάροδο του χρόνου. Με λίγη παραπάνω φαντασία, το ένα σημείο μοιάζει να έχει τη μορφή ανθρώπινου προσώπου, ένα άλλο θυμίζει ζώο ενώ πιο κάτω φαίνονται να ξεπροβάλλουν από το βράχο οι πλώρες από τα τρία καράβια του Κολόμβου, το «Νίνια», το «Πίντα» και τη «Σάντα Μαρία».

Βαρκάδα στον ποταμό στο εσωτερικό του σπηλαίου

Στην έξοδο μπορούμε να θαυμάσουμε τους καταρράκτες που σχηματίζονται λόγω των φραγμάτων που έχουν κατασκευαστεί στον ποταμό αλλά και να χαζέψουμε τους πάγκους και τα χαριτωμένα μαγαζάκια με τα αναμνηστικά.

Έξοδος από το Σπήλαιο

Μικρός καταρράκτης

Υπαίθριο μπαράκι πλάι στον καταρράκτη

Κουζίνα

Ρύζι με φασόλια

Στο καταπράσινο τοπίο της «Finca San Vicente» καθίσαμε στα μεγάλα μακρόστενα τραπέζια κάτω από το ξύλινο υπόστεγο και δοκιμάσαμε νόστιμο χοιρινό φιλέτο που συνοδευόταν από γλυκοπατάτες και καστανό ρύζι με κόκκινα φασόλια. Για επιδόρπιο, δοκιμάσαμε ένα αρκετά γευστικό τοπικό γλυκό που θύμιζε στεγνό χαλβά σιμιγδαλένιο και είναι γνωστό ως «το γλυκό των φτωχών» μιας και γίνεται με πολύ απλά υλικά που υπάρχουν σε όλα τα σπίτια, όπως το καλαμποκάλευρο.