Your Compass

Γύρω στα 15 χλμ. έξω από τη Βιέννη , στο χωριό Heiligenkreuz και μέσα στο καταπράσινο τοπίο των Βιεννέζικων Δασών βρίσκεται ένα πολύ όμορφο μεσαιωνικό μοναστήρι.  Η μεσαιωνική κιστερκιανή εκκλησία Πρόκειται για το Heiligenkreuz Abbey που ιδρύθηκε το 1133 και είναι το δεύτερο αρχαιότερο Κιστερκιανό Μοναστήρι στον κόσμο και το μοναδικό που λειτουργεί ανελλιπώς από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα. Οφείλει την ίδρυσή του στον Λεοπόλδο Γ’ της Αυστρίας , ο οποίος το έχτισε μετά από αίτημα του γιου του Otto (που διετέλεσε Ηγούμενος της κιστερκιανής Μονής του Morimond στη Βουργουνδία και αργότερα Επίσκοπος του Freising ) ενώ αρχικά κατοικήθηκε από μόλις δώδεκα μοναχούς που ήρθαν από το Morimond μαζί με τον Επίσκοπό τους. Οι μοναχοί αφιέρωσαν το Μοναστήρι στον Τίμιο Σταυρό γι’ αυτό ονομάζεται επίσης Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού . Μάλιστα στο παρεκκλήσι του Ναού φυλάσσεται και εκτίθεται από το 1983 το σημαντικότερο κειμήλιο της Μονής που δεν είναι άλλο από ένα κομμάτι τί

Ήταν το 1935 όταν ο στρατιωτικός και πολιτικός Νικόλαος Πλαστήρας επισκέφθηκε τη γενέτειρά του που είχε πληγεί από καταστροφικές πλημμύρες. Λέγεται ότι, όταν αντίκρισε την ευρύτερη περιοχή, δήλωσε «Εδώ μια μέρα θα γίνει λίμνη» . Λίγο περισσότερα από 20 χρόνια μετά –και συγκεκριμένα το 1959 - ολοκληρωνόταν ένα μεγαλόπνοο έργο: η κατασκευή ενός φράγματος στο νότιο άκρο του ποταμού Ταυρωπού και η συνακόλουθη δημιουργία της τεχνητής λίμνης Ταυρωπού που έμεινε ωστόσο γνωστή περισσότερο ως Λίμνη Πλαστήρα ! Το Φράγμα στη Λίμνη Πλαστήρα Απλωμένη στο οροπέδιο της Νεβρόπολης του Νομού Καρδίτσας , η Λίμνη αυτή δημιουργήθηκε στο σημείο που παλαιότερα βρισκόταν το Αεροδρόμιο Νεράιδας , ένα αεροδρόμιο των Άγγλων Συμμάχων στο οποίο μάλιστα προσγειώθηκε το 1943 το πρώτο συμμαχικό αεροπλάνο που έφτασε στην κατεχόμενη τότε Ελλάδα. Η χρηματοδότηση του έργου του Φράγματος έγινε με χρήματα που έλαβε η Ελλάδα ως πολεμικές επανορθώσεις από την Ιταλία , την όλη κατασκευή ανέλαβε μια γαλλ

Όλα κι όλα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας οφείλω εξαρχής να παραδεχτώ ότι με την Πάρο δεν μπορώ να είμαι καθόλου αντικειμενική! Την Πάρο την αγαπώ βαθιά και δεν μπορώ να τη δω με τη ματιά του απλού ταξιδιώτη.  Νάουσα Είναι τόπος καταγωγής μου και αυτό από μόνο του προδιαθέτει την κρίση μου. Το νησί το αγάπησα πριν καν το δω. Το αγάπησα μέσα από τα τραγούδια της παριανής γιαγιάς μου. Τη φέρνω στη μνήμη μου και είναι η εικόνα τόσο ζωντανή λες και ήταν μόλις χθες παρόλο που δεν ήμουν τότε παρά μικρό παιδάκι… Θυμάμαι έντονα κάποια βραδάκια του καλοκαιριού, η γιαγιά να κάθεται στην αγαπημένη της καρέκλα και να αγναντεύει με τις ώρες τη θάλασσα, να ταξιδεύει νοερά πίσω στο νησί της και να τραγουδάει τραγούδια του Γιάννη   Πάριου και άλλα παραδοσιακά ενώ ο αέρας μύριζε γιασεμί και νυχτολούλουδο… Παρόλο που εγώ δεν γεννήθηκα στον δικό της τόπο, ούτε μεγάλωσα στο νησί και παρόλο που άργησα σχετικά να το επισκεφθώ (και δυστυχώς δεν πρόλαβα να το επισκεφθώ μαζί της όσο ζούσε),