Your Compass

Το Καζάν Ντιπί είναι ένα υπέροχο γλυκό που μας έρχεται από την Τουρκία . Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως –όπως συμβαίνει συχνά με πολλές και διάσημες συνταγές- το γλυκό αυτό προέκυψε πραγματικά… κατά λάθος! Η ιστορία έχει ως εξής: Κάποτε ο Σουλτάνος ζήτησε από τον υπηρέτη του να του ετοιμάσει ένα γλυκό. Εκείνος χρησιμοποίησε βουβαλίσιο γάλα για να φτιάξει μια κρέμα, για κακή του τύχη όμως υπήρξε απρόσεκτος και έκαψε το γάλα. Για να δικαιολογηθεί λοιπόν ονόμασε το γλυκό του « kazan dibi » , που θα πει «πάτος του καζανιού» ( « dip »= «πάτος» ) και κάπως έτσι σώθηκε από τον αποκεφαλισμό. Το αυθεντικό καζάν ντιπί γίνεται με βουβαλίσιο γάλα ενώ συνήθιζαν να το φτιάχνουν μέσα σε καζάνι γιατί είναι ένα σκεύος που αντέχει στη δυνατή φωτιά, οπότε μπορούσαν να ρίχνουν στον πάτο του τη ζάχαρη ώστε αυτή να «καίγεται» και να αποκτά τη χαρακτηριστική μαύρη κρούστα που έχει το γλυκό. Ας το φτιάξουμε τώρα και εμείς…     Υλικά 1.500 γρ. γάλα 300 γρ. κρέμα γάλακτος 35% λιπαρά 170 γρ.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, στο φαράγγι του ποταμού Αγγίτη που διασχίζει την περιοχή της Αλιστράτης και συγκεκριμένα στη θέση Πετρωτό εμφανιζόταν η Σφίγγα . Στο ίδιο φαράγγι βρισκόταν η Πύλη του Άδη όπου ο Πλούτωνας οδήγησε την Περσεφόνη , θυγατέρα της θεάς  Δήμητρας , όταν την έκλεψε. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται και το θαυμάσιο Σπήλαιο Αλιστράτης , το οποίο επισκεφθήκαμε. Το Σπήλαιο απέχει περί τα 50 χλμ. από την πόλη των Σερρών , 25 χλμ. από τη Δράμα και 55 χλμ. από την Καβάλα και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα της Ελλάδος –ίσως και της Ευρώπης !- το οποίο η φύση στόλισε με έναν εντυπωσιακό διάκοσμο από διαφόρων ειδών σχηματισμούς. Βρίσκεται στη θέση Πετρωτό , σε μία έκταση 14.000 στρεμμάτων και απέχει 6 χλμ. από την ομώνυμη Κοινότητα Αλιστράτης και 250 μ. από το σημείο διέλευσης της σιδηροδρομικής γραμμής Σερρών-Δράμας . Σε μικρή απόσταση υπάρχει το φαράγγι του ποταμού Αγγίτη που φιλοξενεί ένα ακόμα σπουδαίο σπήλαιο.      Το ιστορικό πλαίσιο της

Ένα αυγουστιάτικο πρωινό με βρίσκει καθισμένη σε μια καφετέρια κάτω από τα σκιερά πλατάνια της κεντρικής πλατείας της Γουμένισσας . Καθώς απολαμβάνω ένα δροσερό milk - shake μπανάνα, χαζεύω τον κόσμο που πηγαινοέρχεται. Στο ένα παγκάκι της πλατείας κάθονται παιδάκια και παίζουν. Στο άλλο παγκάκι ο  «τρελός του χωριού» πίνει καφέ και μιλάει με τον εαυτό του και με τα φαντάσματα του νου του. Μια μεγάλη παρέα μεσηλίκων με τα παιδιά τους ξεσηκώνουν τον τόπο με τις ζωηρές φωνές τους από το παραδίπλα τραπέζι. Κλασικές εικόνες της ελληνικής επαρχίας… Τα παιδιά να κυνηγιόνται σε όλη την πλατεία και οι γονείς να συνομιλούν με δυνατή φωνή. Το παράδοξο της όλης υπόθεσης ήταν ότι οι γονείς, που στα χρώματά τους ήταν αρκετά μελαμψοί, τις περισσότερες φορές μιλούσαν μεταξύ τους σε μια διάλεκτο που έμοιαζε αρκετά με την ποντιακή, χωρίς ωστόσο να είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό. Πότε-πότε ο βασικός πάτερ-φαμίλιας «μάλωνε» τους υπόλοιπους, υποδεικνύοντάς τους να μιλούν στα ελληνικά όταν βρίσκονται μπρ

Με μια διάσημη ρώσικη συνταγή, που γεννήθηκε στις κουζίνες της αριστοκρατίας γύρω στο 1890 , αποφάσισα να ασχοληθούμε σήμερα. Η ιστορία του πιάτου είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, παρότι όχι πλήρως ξεκάθαρη. Το βέβαιο πάντως είναι ότι όλα ξεκίνησαν στα τέλη του 19 ου αιώνα κατά την περίοδο της κυριαρχίας των Τσάρων … Η τάξη των πλούσιων αριστοκρατών της Ρωσίας εκείνη την εποχή έτρεφε θαυμασμό και βαθιά αγάπη για οτιδήποτε γαλλικό. Οι περισσότεροι από αυτούς τους Ρώσους ευγενείς διατηρούσαν διαμερίσματα στο Παρίσι , τα οποία συνήθιζαν να επισκέπτονται συχνά. Τέτοια ήταν μάλιστα η λατρεία τους για τον γαλλικό πολιτισμό και τη γλώσσα ώστε ενώ στην καθημερινότητα του δημόσιου βίου τους μιλούσαν στα ρωσικά, μέσα στα σπίτια τους αλλά και στις διάφορες κοινωνικές συγκεντρώσεις φαίνεται πως προτιμούσαν να χρησιμοποιούν τη γαλλική! Αυτή η διπλή πολιτισμική προτίμηση εκτεινόταν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους μιας και συνήθιζαν να στέλνουν τα παιδιά τους σε καλά γαλλικά σχολεία ενώ στο σπίτι το