Your Compass

Έχοντας μικρασιατική καταγωγή, με προπάππο και προγιαγιά μέσα από τη Σμύρνη , δεν θα μπορούσα να μην αγαπώ την σμυρνέικη κουζίνα. Από τα πρώτα πιάτα που δοκίμασα μάλιστα να μαγειρέψω ήταν τα σμυρνέικα σουτζουκάκια! Από πού μας ήρθε όμως και πώς ξεκίνησε να μαγειρεύεται αυτό το πεντανόστιμο πιάτο; Η ονομασία προέρχεται από την τούρκικη λέξη « sucuk » που θα πει «λουκάνικο» (για την ακρίβεια, σουτζούκι είναι το βοδινό λουκάνικο που έχει υποστεί ζύμωση). Οι Έλληνες λοιπόν της Μικράς Ασίας , αντί να βάζουν τον κιμά μέσα σε ιστό εντέρου όπως έκαναν οι Τούρκοι , τον άφηναν σκέτο και τον έπλαθαν σε μικρά μακρόστενα σχήματα σαν κεφτεδάκια ενώ προσέθεταν στο φαγητό τους την χαρακτηριστική παχύρρευστη και μυρωδάτη κόκκινη σάλτσα. Τα ελληνικά αυτά σουτζουκάκια ονομάστηκαν πολίτικα ή σμυρνέικα για να διακριθούν από όλους τους διαφορετικούς τρόπους μαγειρέματος. Οι Τούρκοι μάλιστα μιμήθηκαν την ελληνική συνταγή και ονόμασαν το πιάτο αυτό « Izmir k ö fte » που θα πει «κεφτές από τη Σμ

Πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε επισκέπτης που αγαπά να ταξιδεύει και να γεύεται διαρκώς νέες ταξιδιωτικές εμπειρίες οφείλει να «μυείται» ως ένα βαθμό στην κουλτούρα που διέπει τον τρόπο ζωής του κάθε τόπου που επισκέπτεται. Ακούγοντας λοιπόν για Παρίσι , σίγουρα μας έρχονται στο νου μεγάλοι έρωτες, ρομαντικοί περίπατοι στις όχθες του Σηκουάνα , ατέλειωτα μουσεία, συζητήσεις περί Τέχνης και λογοτεχνίας και φυσικά… τα καμπαρέ! Η σκοτεινή όψη του έρωτα που υμνήθηκε από τα μεγάλα καμπαρέ του Μεσοπολέμου , παρέμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μας μέσα από τους διάσημους πίνακες του Τουλούζ Λοτρέκ και υφίσταται μέχρι τις μέρες μας καμουφλαρισμένη πια ως τουριστική ατραξιόν για τους ξένους επισκέπτες της πόλης. Όσο τουριστικός κι αν είναι ο χαρακτήρας που έχουν αποκτήσει πια τα θρυλικά καμπαρέ του Παρισιού και όσο κι αν σε ορισμένους θυμίζουν περισσότερο κακόγουστο τσίρκο, δεν παύουν να αποτελούν τον καλύτερο τρόπο για να ταξιδέψουμε νοερά πίσω στο χρόνο και να γευτούμε όλη αυτή τη μαγεία

Το Περτούλι και στο βάθος τα χιονισμένα βουνά Αν και στο μυαλό όλων μας έχει καταγραφεί ως κατεξοχήν χειμερινός προορισμός, παραδόξως την πρώτη φορά που πήγα στο Περτούλι δεν ήταν χειμώνας. Ήταν τέλη Αυγούστου και αποφάσισα να εντάξω μεταξύ άλλων και το Περτούλι σε ένα road trip που πραγματοποίησα στην ευρύτερη περιοχή των Τρικάλων και της Καρδίτσας . Καταπράσινες εκτάσεις, πυκνά δάση, πανέμορφα λιβάδια στα οποία έβοσκαν αμέριμνες αγελάδες, ενδιαφέροντα ξωκλήσια με ιστορία και φυσικά υπέροχες ταβέρνες ήταν τα συστατικά που με μάγεψαν από την πρώτη κιόλας στιγμή. Το χειμώνα το τοπίο αλλάζει, παραμένει ωστόσο το ίδιο ακαταμάχητο… Το διαπίστωσα φέτος που επισκέφθηκα ξανά την περιοχή. Χορταίνει το μάτι από χιονισμένες βουνοκορφές, πετρόχτιστα σπίτια με καμινάδες που αχνίζουν, χορταίνει και η καρδιά από μυρωδιές φρεσκοψημένου αγριογούρουνου. Άλλη φάση ο χειμώνας… Χιονοδρομικό κέντρο Περτουλίου Χτισμένο στις πλαγιές του Κόζιακα και σε υψόμετρο 1.150 μ., το Περτούλι με το

Λευκάδα Αν κάποιος μου έλεγε πριν μερικά χρόνια ότι υπάρχει ένα νησί στο οποίο μπορείς να πας μόνο με το αυτοκίνητο, σίγουρα θα γελούσα!  Κι όμως, η  Λευκάδα  αποτελεί την  εξαίρεση στον κανόνα! Βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση από την ηπειρωτική  Ελλάδα  και συνδέεται μέσω γέφυρας με την  Ακαρνανία . Η γέφυρα που συνδέει Λευκάδα με Στ. Ελλάδα Η εύκολη πρόσβαση έχει κάνει το νησί εξαιρετικά δημοφιλές στους επισκέπτες, είτε μιλάμε για αυτούς που έρχονται από μακριά προκειμένου να περάσουν τις διακοπές τους εδώ είτε για τους Αγρινιώτες -επισκέπτες του σαββατοκύριακου. Η Λευκάδα καταφέρνει με έναν τρόπο μαγικό να συνδυάσει τα πάντα και να ταιριάξει ακόμα και τα αντίθετα: τις εκπληκτικές παραλίες με τους ορεινούς καταρράκτες, τη θαλασσινή αύρα με τον αστικό χαρακτήρα που παραπέμπει μάλλον σε στεριά παρά σε νησί, τα ήσυχα χωριουδάκια της ενδοχώρας με την πολύβουη πρωτεύουσα, τον έντονο τουριστικό χαρακτήρα με την ηρεμία των πιο απομακρυσμένων περιοχών της. Το Κάστρο της