Αγιονόρι, η “Μάνη” της Κορινθίας...

Ήταν πολλά χρόνια πριν όταν ο θείος μου, ορκισμένος καλοφαγάς, ανακάλυψε μια υπέροχη ορεινή ταβέρνα σε ένα σχεδόν απομονωμένο χωριό της Κορινθίας και μας κάλεσε οικογενειακώς να την επισκεφθούμε. Εμείς όχι μόνο πήγαμε αλλά ξαναπήγαμε και ξαναπήγαμε... Τα χρόνια πέρασαν, οι Αθηναίοι ανακάλυψαν και αυτοί με τη σειρά τους την περιβόητη ταβέρνα και μαζί με αυτήν και το μέχρι πρότινος ξεχασμένο αλλά ιστορικό Αγιονόρι! Η ταβέρνα φυσικά επεκτάθηκε και σήμερα σχεδόν δεν βρίσκεις καρέκλα να καθίσεις αλλά εμένα κάθε φορά θα έρχονται στη μνήμη μου εκείνες οι ήσυχες βραδιές με κρασάκι πλάι στο τζάκι όταν ο πατέρας μου -που πια δεν βρίσκεται στη ζωή- μάζευε γύρω του εκτός από τα μέλη της οικογένειάς μας και τους ιδιοκτήτες, τους ψήστες, τους σερβιτόρους αλλά και τους λιγοστούς τότε πελάτες της ταβέρνας και τους αφηγούταν δικές του χιουμοριστικές ιστορίες από τον... Τρωικό πόλεμο κάνοντάς τους όλους να γελάνε!

Σχετικά πρόσφατα αποφάσισα να ξαναπάω στο Αγιονόρι, έπειτα από αρκετά χρόνια, ώστε να “μυήσω” και τον άντρα μου στις ομορφιές του τόπου μας (Κορίνθια γαρ εκ καταγωγής...). Φτάνουμε λοιπόν μέχρι Χιλιομόδι και από εκεί ακολουθούμε το δρόμο προς Αγιονόρι. Φλεβάρης μήνας και ο δρόμος είναι γεμάτος με ανθισμένες αμυγδαλιές! Τοπίο ονειρικό και παραμυθένιο... 


Στη συνέχεια, η διαδρομή περνάει μέσα από τα βουνά. Πρόκειται για τον ορεινό όγκο της Αγίας Τριάδας που χωρίζει την Κορινθία από την Αργολίδα. Και εκεί που λες πως σίγουρα έχεις πάρει λάθος δρόμο και έχεις χαθεί στα κατσάβραχα, πίσω από το βουνό της Νυφίτσας αρχίζει να ξεπροβάλλει ένας οικισμός, χτισμένος κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά! Θυμάμαι καθαρά πως η πρώτη μου σκέψη όταν αντίκρισα το Αγιονόρι ήταν πως είχα βρεθεί ξαφνικά στη “Μάνη της Κορινθίας". Ένα μικρό ορεινό χωριό, απομονωμένο και ξεκομμένο θαρρείς από τον πολιτισμό, χτισμένο σε υψόμετρο 600 μέτρων, σε έναν τόπο κρυμμένο ανάμεσα στα βουνά και με θέα σε μια καθόλου εύφορη πεδιάδα, κακοτράχαλη και γεμάτη μόνο από πέτρα... Σπίτια παλιά, πέτρινα και με στέγη από κεραμίδια, χτισμένα με απόσταση το ένα από το άλλο, με αυλές γεμάτες δέντρα και με καμινάδες που αχνίζουν. Οι κάτοικοι λιγοστοί, το πολύ 300 σαν τους ήρωες του Λεωνίδα. Γεωργοί και κτηνοτρόφοι οι περισσότεροι, βουνίσιοι αλλά φιλόξενοι και καλόκαρδοι.


Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ένας τόπος ταπεινός και ξεχασμένος, κρύβει ωστόσο μακραίωνη και σπουδαία ιστορία. Η ευρύτερη περιοχή κατοικείται ήδη από την αρχαιότητα και αρχαίες πόλεις όπως οι
Κλεωνές και η Τενέα θεωρούνται σημαντικές και μνημονεύονται από τον Στράβωνα και τον Παυσανία, από τους οποίους μαθαίνουμε ότι οι πρώτοι τους κάτοικοι ήταν ενδεχομένως Τρώες που μετέφερε εδώ ο Αγαμέμνωνας από την Τένεδο και οι οποίοι λάτρευαν το θεό Απόλλωνα. Παρόλο που από την αρχαία πόλη δεν μας έχει σωθεί τίποτα, τα αρχαιολογικά ευρήματα που ήρθαν στο φως από την περιοχή αυτή είναι εξαιρετικής σημασίας και φυλάσσονται στο Μουσείο της Κορίνθου. Ξεχωριστός ανάμεσα σε όλα τα ευρήματα είναι ο περίφημος Κούρος της Τενέας που έχει ταξιδέψει μέχρι τη Γερμανία και φυλάσσεται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Σημαντικότερο αξιοθέατο αποτελεί το επιβλητικό κάστρο που δεσπόζει στην κορυφή του λόφου, σε υψόμετρο 680 μ., πάνω από τον οικισμό. Το “Καστράκι”, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, έχει πενταγωνικό σχήμα και αποτελούταν από πέντε πύργους, έναν σε κάθε γωνία, εκ των οποίων μόλις οι δύο σώζονται. Χτίστηκε από τους Φράγκους του Πριγκιπάτου της Αχαΐας στα τέλη του 14ου αιώνα, πάνω στα ερείπια κατεστραμμένου βυζαντινού κάστρου. Κατά το Μεσαίωνα, στα χώματα αυτά ήκμαζε μια κωμόπολη με την ονομασία "Ενόριον" και το κάστρο χτίστηκε εδώ από τους Φράγκους με σκοπό να ελέγχουν το πέρασμα της Κλεισούρας -γνωστό επίσης ως Δερβενάκι- από όπου περνούσε ο δρόμος που συνέδεε την Κορινθία με την Αργολίδα.

Το Αγιονόρι, όπως και το κοντινό Στεφάνι, αποτελούσαν τους ακμαιότερους οικισμούς στην ευρύτερη περιοχή κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, μιας και εδώ είχαν καταφύγει, λόγω του δύσβατου της περιοχής, τα 3/4 του πληθυσμού της Τενέας προκειμένου να προστατευθούν από τους Τούρκους. Στα ορεινά της Κλεισούρας μάλιστα είχε στρατοπεδεύσει ο Παπαφλέσσας τον Ιούλιο του 1822 κατά τη Μάχη των Δερβενακίων ενώ εδώ διεξήχθη το 1826 μία από τις σημαντικότερες μάχες του ελληνοτουρκικού πολέμου, που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η Μάχη του Αγιονορίου, στην οποία ο στρατός του Νικηταρά κατέστρεψε το στρατό του Δράμαλη, πετυχαίνοντας μια ακόμα σπουδαία νίκη για τους Έλληνες μετά την καταστροφή των Τούρκων στα Δερβενάκια.

Ταβέρνα του Βασίλα

Βολτάρουμε στον μικρό οικισμό, μαθαίνουμε την ιστορία του Κάστρου, ανακαλύπτουμε τα γραφικά ξωκλήσια που είναι διάσπαρτα στην περιοχή και καταλήγουμε -πού αλλού;- για φαγητό! Μα φυσικά στο αγαπημένο από τα παιδικά μου χρόνια στέκι, την ταβέρνα του Βασίλα. Δεν είναι δύσκολο να τη βρεις. Ακολουθείς απλώς τις μυρωδιές και ανακαλύπτεις τον απόλυτο προορισμό για τους απανταχού κρεατοφάγους! Παϊδάκια, μπριζόλες και κάθε λογής κρεατικά με τα συνοδευτικά τους περιμένουν να τα γευτούμε. Αγαπημένο πιάτο τα λαχταριστά συκωτάκια και γλυκάδια στο τηγάνι με λαδορίγανη! Γαστριμαργική εμπειρία!

Σχόλια

  1. Φανταστείτε ότι εγώ πρόλαβα τη ταβέρνα του Βασιλα με ξύλινο ποδοσφαιρικό μέσα... Σημαντικό να αναφέρουμε πως η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι βυζαντινή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχετε δίκιο! Ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου χρονολογείται από τον 11ο αιώνα ενώ στη γύρω περιοχή σώζονται και άλλα βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία, εκκλησίες και παλιά μοναστήρια.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Παραδοσιακή πολωνική σούπα zurek

Τι είναι το kaymak και πώς μπορούμε να το φτιάξουμε;

Szentendre: Το χωριό των καλλιτεχνών

Γλυκιά πατσαβουρόπιτα Λέρου

Οι ιστορικές πλατείες της Ρώμης