Ζώντας το”κουβανέζικο όνειρο” στο Varadero...

Ο τροπικός Βορράς της Κούβας έχει να μας επιδείξει μια εκπληκτική ακτογραμμή που κρύβει ενδιαφέρουσες πόλεις και πανέμορφες παραλίες για να απολαύσουμε δίχως ενοχές τον ήλιο, τη θάλασσα και τη λευκή άμμο. Η Via Blanca μας οδηγεί από την πρωτεύουσα Havava προς τις παραλίες της ανατολικής ακτής Playa del Este για να καταλήξουμε τελικά στο Varadero, το μεγαλύτερο παραθαλάσσιο θέρετρο του νησιού. Ολόκληρη η βόρεια ακτογραμμή μεταξύ Αβάνας και Καρδένας είναι γνωστή ως “Ριβιέρα της Κούβας”, “Παραλιακή” και “Γαλάζια Ακτή” και ο λόγος είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Η αποικιακή πόλη Cárdenas έχει σύμβολό της το ποδήλατο και αποτελεί πατρίδα για το φημισμένο ρούμι Havana Club καθώς εδώ ιδρύθηκε από έναν Βάσκο επιχειρηματία το πρώτο αποστακτήριο το 1878.

Παραλία Varadero

Την προσοχή μας ωστόσο δεν αργεί να τραβήξει το Varadero, το διασημότερο τουριστικό θέρετρο της Κούβας, που μπορεί να καυχηθεί ότι διαθέτει την πιο όμορφη παραλία της Καραϊβικής. Η 18,5 χλμ. χερσόνησος Hicacos απέχει 140 χλμ. από την Αβάνα και συγκεντρώνει τις περισσότερες ξενοδοχειακές μονάδες σε ολόκληρο το νησί. Όλα ξεκίνησαν στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν οι εύπορες οικογένειες του Καρδένας άρχισαν να χτίζουν εδώ τις επαύλεις τους. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν σύντομα και οι κάτοικοι της Αβάνας ενώ το 1915 χτίστηκε το πρώτο ξενοδοχείο. Στα τέλη της δεκαετίας του '20, η δισεκατομμυριούχος Irénée du Pont χτίζει την έπαυλή της στην περιοχή και δίνει νέα ώθηση στην εξάπλωση και ακμή του Βαραδέρο. Η έπαυλη χτίστηκε από Κουβανούς αρχιτέκτονες σε νεο-ισπανικό στυλ και οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1930. Ονομάστηκε δε “Xanadu” από το ομώνυμο ποίημα του Samuel Taylor Coleridge, ενώ το κόστος κατασκευής της φέρεται να έφτασε το υψηλότατο για την εποχή επίπεδο των 338.000 δολαρίων. Σήμερα η έπαυλη είναι επισκέψιμη προσφέροντας στο κοινό τη δυνατότητα να θαυμάσει από κοντά τους πέντε ορόφους με τα μαρμάρινα δάπεδα, τις σκάλες από μαόνι, τις περίτεχνες οροφές, το κελάρι με τα κρασιά και το αυτόματο εκκλησιαστικό όργανο αλλά και να γευματίσει στο εστιατόριο “Las Americas”.

Cuban Blackbird

Το ίδιο το Βαραδέρο, από την άλλη, δεν παρουσιάζει κάποιο ξεχωριστό ενδιαφέρον από άποψη ιστορίας, αρχιτεκτονικής ή μνημείων, εκτός ίσως από έναν μικρό πύργο-μνημείο στον Δον Κιχώτη και τον πιστό του φίλο Σάντσο Πάντσα! Μοναδικό αξιοθέατο αποτελεί η ίδια η φύση και ο επισκέπτης έχει συνήθως έναν και μόνο βασικό λόγο που βρίσκεται εδώ: τη γαλήνη, τη χαλάρωση και την ξεκούραση σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον από φοίνικες, λευκή λεπτή άμμο και τιρκουάζ νερά. Οι τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες της περιοχής παρέχουν υπηρεσίες All Inclusive οπότε οι ένοικοί τους δεν χρειάζεται να απομακρυνθούν από τις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου ούτε για να διασκεδάσουν ούτε για να δειπνήσουν.

Δραστηριότητες

Ψάρεμα στο Varadero!

Κολύμπι, ηλιοθεραπεία, ψάρεμα, κρουαζιέρα με καταμαράν στα γύρω νησάκια, καταδύσεις, snorkelling και κολύμπι με δελφίνια είναι ορισμένες μόνο από τις δραστηριότητες που μπορείτε να απολαύσετε στο Varadero (βλ. σχετικό άρθρο μου, εδώ). Τα περισσότερα από τα μεγάλα ξενοδοχεία μπορούν να σας παρέχουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, να οργανώσουν τις δραστηριότητές σας και να αναλάβουν τη μεταφορά σας με mini bus προς τη μαρίνα από όπου αναχωρούν τα καταμαράν αλλά και την επιστροφή σας από τη μαρίνα στο ξενοδοχείο.

Κατά μήκος της βόρειας ακτής υπάρχουν 23 σημεία όπου μπορεί κανείς να επιδοθεί σε καταδύσεις, πιο συγκλονιστικός ωστόσο είναι ο βυθός γύρω από τα δέκα περίπου ακατοίκητα νησάκια λίγο έξω από τον Κόλπο του Cárdenas. Εκεί συναντά κανείς πάνω από σαράντα είδη κοραλλιών, πάνω από εβδομήντα είδη από μαλάκια, διάφορα είδη ψαριών, χελώνες οστρακοειδή και έναν πολύ ιδιαίτερο κοραλλιογενή ύφαλο κοντά στο Cayo Libertad.

Διαμονή

"Melia Varadero Hotel"

Η διαμονή μου στο Varadero έγινε στo “Hotel Melia Varadero” (βλ. περισσότερα για το ξενοδοχείο, εδώ) που είναι 5 αστέρων, παρόλο που στην Κούβα ακόμα και τα πεντάστερα ξενοδοχεία είναι σαφώς κατώτερα από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Παρόλα αυτά, το ξενοδοχείο βρίσκεται σε ένα από τα ομορφότερα σημεία της παραλίας του Βαραδέρο, πολύ κοντά στο Golf Club και το Εμπορικό Κέντρο “Plaza América”, από όπου μπορείτε να προμηθευτείτε πούρα και ρούμι σε καλές τιμές, ενώ διαθέτει 490 δωμάτια και σουίτες, με όλες τις ανέσεις και εκπληκτική θέα! 

Η θέα από το μπαλκόνι του δωματίου μας

Διαθέτει επίσης 5 εστιατόρια, 4 bars, μία καφετέρια, γυμναστήριο, γήπεδα τένις και γκολφ, spa και πισίνες. Μάλιστα το ένα από τα pool bars βρίσκεται σε ένα "νησάκι" στο κέντρο της πισίνας! Η All Inclusive διαμονή σας επιτρέπει να απολαύσετε: απεριόριστο φαγητό και ποτό στο buffet-εστιατόριο 3 φορές την ημέρα (πρωί, μεσημέρι, βράδυ), δωρεάν σνακς και ποτά από τα bars στη διάρκεια της ημέρας και δωρεάν πετσέτες παραλίας, τις οποίες μπορείτε να αλλάζετε με άλλες στεγνές μέσα στη διάρκεια της μέρας. Η λευκή αμμουδιά μπροστά από το ξενοδοχείο είναι ονειρική, οι ξαπλώστρες δωρεάν, η θάλασσα κρυστάλλινη, έχει άφθονη σκιά κάτω από τους φοίνικες και beach bar με δωρεάν ποτά και σνάκς! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απόλυτη ηρεμία που νιώθαμε ξαπλωμένοι στις ξαπλώστρες... Το μόνο που ακουγόταν ήταν το κρώξιμο από ένα εξωτικό πουλί και ο παφλασμός των κυμάτων! Η θάλασσα ήταν το ίδιο υπέροχη τόσο όταν ήταν "λάδι" κατά τη διάρκεια μιας ηλιόλουστης μέρας όσο και όταν είχε κύματα, όπως εκείνο το συννεφιασμένο δειλινό που βουτήξαμε γνωρίζοντας ότι διατρέχαμε μεγάλο κίνδυνο... Ήμασταν μια μεγάλη παρέα Ελλήνων -όλοι μεταξύ 27 και 35- και αυτό ήταν το πρώτο μας μπάνιο στο Varadero, οπότε η λαχτάρα να βουτήξουμε στα νερά της Καραϊβικής υπερέβαινε κάθε δισταγμό. Τα κύματα ήταν πανύψηλα και μας μαστίγωναν με δύναμη. Κάθε φορά τα υπερπηδούσαμε και φωνάζαμε σαν μικρά παιδάκια! Η ώρα ήταν μαγευτική... Ο ήλιος βρισκόταν στη δύση του, βάφοντας τον ουρανό με ζωηρά πορτοκαλί και μωβ χρώματα και εμείς συνειδητοποιούσαμε πως η τύχη μας ευλόγησε να γευτούμε ένα κομμάτι από τον παράδεισο... Έστω και φουρτουνιασμένο!  

Το εσωτερικό σιντριβάνι

Ας έρθουμε όμως τώρα στα ευτράπελα που απογείωσαν το ταξίδι μας και μας χάρισαν μερικές ξεχωριστές στιγμές για να έχουμε κάτι να αφηγούμαστε στους φίλους μας και να γελάμε! Στο ξενοδοχείο αυτό λοιπόν, λόγω μιας σειράς αστείων συγκυριών, ζήσαμε σε όλο του το μεγαλείο τι θα “κομμουνιστικό καθεστώς” στην Κούβα! Τι εννοώ; Πρώτο βράδυ της διαμονής μας κατεβαίνουμε στο εστιατόριο για δείπνο. Καθόμαστε μαζί με ένα ακόμα ζευγάρι Ελλήνων, πολύ κοντά στην ηλικία μας, που έκαναν και εκείνοι διακοπές στην Κούβα οπότε γνωριστήκαμε και κάναμε παρέα. Είμαστε επομένως στο σύνολο τέσσερα άτομα, δύο άντρες και δύο γυναίκες. Αφού έχουμε σερβιριστεί, ζητάμε από τον σερβιτόρο ένα μπουκάλι νερό. Αυτός το λέει σε μια άλλη σερβιτόρα, η οποία από ώρα στέκεται σε μια γωνιά και σκουπίζει κουτάλια. Μας αγνοούν και οι δύο, η ώρα περνάει και αναγκαζόμαστε να ξαναζητήσουμε από άλλο σερβιτόρο το μπουκάλι με το νερό. Αυτός ξαναμεταφέρει το αίτημά μας στην ίδια κοπέλα, η οποία γυρίζει για μερικά δευτερόλεπτα προς το μέρος μας, μας κοιτάζει αδιάφορη και... συνεχίζει να σκουπίζει κουτάλια! Σε αυτό το σημείο αξίζει να διευκρινίσω ότι στην Κούβα όλες οι επιχειρήσεις είναι κρατικές, γεγονός που πρακτικά σημαίνει ότι το ξενοδοχείο ανήκε κατά μεγαλύτερο ποσοστό στο κράτος και κατά ένα μικρότερο ποσοστό σε μια εταιρεία ισπανικών συμφερόντων. Οι εργαζόμενοι, επομένως, είναι δημόσιοι υπάλληλοι και πληρώνονται μισθό περίπου 10 πέσος το μήνα (1 πέσο ισούται περίπου με... 1 €!). Και κάπου εδώ, νομίζω, ότι μπορούμε όλοι να αντιληφθούμε την αδιαφορία τους και τον λόγο για τον οποίο δεν θα σκιστούν να εξυπηρετήσουν! Έχει περάσει λοιπόν αρκετή ώρα και ο ένας από τους άντρες της παρέας σηκώνεται και πάει πολύ απλά να πάρει μόνος του νερό. Οι σερβιτόροι και η κοπέλα με τα κουτάλια συνεχίζουν να μας κοιτάζουν αλλά δεν προσφέρονται να βοηθήσουν. Η βραδιά κυλάει ήσυχα, έχουμε φάει πια το φαγητό μας και περνάμε στο γλυκό. Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία εκείνα τα υπέροχα σιντριβάνια από σοκολάτα, τα παγωτά και τα θεσπέσια γλυκά του μπουφέ! Επιλέγουμε τα γλυκά μας αλλά συνειδητοποιούμε ότι τα 3 από τα 4 κουτάλια του σερβίτσιου που είχαν στρώσει στο τραπέζι μας, ήταν... λερωμένα και φυσικά δεν τα είχαμε λερώσει εμείς αλλά είχαν τοποθετηθεί εξ αρχής λερωμένα! Αμέσως ο άλλος άντρας της παρέας μας σηκώνεται, παίρνει τα κουτάλια από το στρωμένο διπλανό τραπέζι στο οποίο δεν έχει καθίσει κανένας πελάτης και αφήνει εκεί τα δικά μας που δεν ήταν καθαρά. Οι σερβιτόροι αρχίζουν να θορυβούνται. Το ίδιο και ο μετρ, που μας πλησιάζει ευγενέστατος και μας ρωτάει αν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα και αν θα μπορούσε να βοηθήσει. Του εξηγήσαμε για το νερό αλλά και για τα κουτάλια -σε ήπιους τόνους, ομολογώ, γιατί είχαμε κατανοήσει τις άσχημες συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων. Η κοπέλα της παρέας μιλούσε ισπανικά, οπότε του τα εξηγήσαμε όλα στη γλώσσα του. Τότε ήταν που τον είδαμε πραγματικά να αγχώνεται... “Από πού είστε;” ρώτησε σχεδόν με τρόμο. “Από Ελλάδα” απάντησε η κοπέλα. “Από Ελλάδα; Μιλάτε πολύ καλά τα ισπανικά!” συνέχισε εκείνος και κάπου εκεί το τοπίο άρχισε να ξεδιαλύνει στο μυαλό όλων μας... Πρώτον, ισπανική είναι η εταιρεία στην οποία ανήκει ένα σημαντικό ποσοστό του ξενοδοχείου και δεύτερον, στην Κούβα είναι συνηθισμένος ο θεσμός των “mystery clients” οι οποίοι επισκέπτονται επιχειρήσεις, υιοθετώντας διάφορες ταυτότητες, υποδυόμενοι τους πελάτες με σκοπό να συντάξουν έπειτα κριτική σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της επιχείρησης και τον επαγγελματισμό των εργαζομένων. Με δυο λόγια, ο άνθρωπος μας πέρασε για “μυστικούς πελάτες” που υποδύονταν τους Έλληνες τουρίστες με σκοπό να συντάξουν αναφορά στα κεντρικά της εταιρείας στην Ισπανία! Μέσα σε δευτερόλεπτα όλο το προσωπικό του εστιατορίου είχε εγκαταλείψει τα πόστα του και είχε συγκεντρωθεί γύρω από τον μετρ, ο οποίος φάνηκε να τους ενημερώνει για κάτι χαμηλόφωνα και με άκρα μυστικότητα. Στη συνέχεια, ξαναήρθε στο τραπέζι μας χαμογελαστός και ευγενικός, μας ζήτησε ξανά συγγνώμη για την αμέλεια και προσέφερε από ένα πούρο στους άντρες.

Ο χώρος της πισίνας, "Melia Varadero"

Το αληθινά αστείο κομμάτι της υπόθεσης ωστόσο είναι αυτό που ακολούθησε... Τα πούρα που κέρασε ο μετρ αποτέλεσαν το “εισιτήριό” μας για να ζήσουμε από εκεί και έπειτα το “κουβανέζικο” όνειρο! Όπως διαπιστώσαμε εξαρχής, τα πούρα δεν ανήκαν σε καμία από τις γνωστές μάρκες της Κούβας. Είχαν μια λιτή μπλε ετικέτα που δεν έμοιαζε σε άλλη. Η αρχική μας υποψία ότι κάτι περίεργο συνέβαινε, επιβεβαιώθηκε λίγο αργότερα που πήγαμε στο μπαρ για να πάρουμε ποτά. Στεκόμαστε μπροστά από την μπάρα και οι άντρες κρατούν στα χέρια τα πούρα. Το βλέμμα του μπάρμαν καρφώνεται πάνω στην ετικέτα και αμέσως αρχίζει να τρέμει, γεγονός που μας κάνει να καταλάβουμε πια για τα καλά ότι τα συγκεκριμένα πούρα αποτελούσαν ένα είδος “εσωτερικού συναγερμού” ούτως ώστε να ειδοποιούνται οι εργαζόμενοι για την πιθανή ύπαρξη “mystery clients” και να λειτουργούν αναλόγως! Παραγγέλνουμε λοιπόν τρία γνωστά cocktails και στο τέταρτο ζητάμε από τον μπάρμαν να μας ετοιμάσει μια δική μας συνταγή. Δέχεται μετά χαράς. Όσο ετοιμάζει αυτός τα ποτά, παρατηρούμε ότι όλοι οι σερβιτόροι έχουν πλησιάζει κοντά μας και στέκονται ευθυτενείς σε παράταξη ο ένας δίπλα στον άλλο λες και βαράνε προσοχή. “Πολύ ήσυχα είναι εδώ! Ωραία θα ήταν να είχαμε λίγη μουσικούλα!” λέει στα αγγλικά ο ένας από την παρέα μας κάνοντας μια κίνηση σαν να χορεύει. Ο μπάρμαν, που εν τω μεταξύ χτυπάει το ποτό στο shaker με τα χέρια του να τρέμουν και παχιές σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε από το μέτωπό του, σκάει ένα βεβιασμένο χαμόγελο και... αρχίζει να χορεύει! Αλήθεια σας λέω, δεν ήξερα αν ήθελα να γελάσω ή να τον αγκαλιάσω από συμπόνια για το εργασιακό δράμα που ζουν αυτοί οι άνθρωποι! Για μια στιγμή νόμιζα ότι παρακολουθούσα σκηνή από western, στην οποία ο πιστολέρο σημαδεύει με το όπλο τον μπάρμαν και του ζητάει να χορέψει και εκείνος υπακούει κάθιδρος, τρεμάμενος και φοβισμένος. Δεν του είπαμε την αλήθεια σχετικά με την ταυτότητά μας αλλά δεν τον βασανίσαμε περισσότερο. Πήραμε γρήγορα γρήγορα τα ποτά μας και βγήκαμε στη βεράντα. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι και λίγο μετά αντιληφθήκαμε ότι ο ένας σερβιτόρος μας παρατηρούσε εξονυχιστικά από ένα μικρό παραθυράκι! Μόλις κατάλαβε ότι τον είδαμε, σκοτώθηκε να εξαφανιστεί. Το ίδιο βράδυ επισκεφθήκαμε ακόμα ένα μπαρ του ξενοδοχείου, έχοντας πάντα τα πούρα σε κοινή θέα. Εκεί το προσωπικό κατάφερε να παραμείνει ψύχραιμο και μας εξυπηρέτησαν με ευγένεια και ταχύτητα.

Εστιατόριο, "Melia Varadero"

Την επόμενη μέρα κατεβήκαμε στο εστιατόριο για να πάρουμε πρωινό. Πληροφορηθήκαμε ότι για λόγους οικονομίας στο λιγοστό πετρέλαιο, το κράτος δεν είχε βάλει το βράδυ λεωφορεία για να μεταφέρει τους εργαζόμενους στα σπίτια τους και έτσι αναγκάστηκαν όλοι να διανυκτερεύσουν στο χώρο εργασίας τους ώστε να βρίσκονται το πρωί ξανά στα πόστα τους! Μάλιστα, από ότι μάθαμε, αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο στην Κούβα. Οι άνθρωποι πηγαίνουν στην εργασία τους και δεν γνωρίζουν πότε θα καταφέρουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους γιατί οι συγκοινωνίες είναι τραγικές και το auto-stop αποτελεί τον πιο συνηθισμένο τρόπο μετακίνησης των ντόπιων. Όλα αυτά που είδαμε και ζήσαμε αυτές τις μέρες στο Varadero αλλά και σε ολόκληρη την Κούβα μας έκαναν να τους νιώσουμε και να τους συμπονέσουμε σαν αδέρφια μας. Όσα αρχικά μας φάνηκαν αστεία, είχαν χάσει πια την πλάκα τους... Ωστόσο, η υποτιθέμενη “ταυτότητά” μας συνέχιζε να μας χαρίζει στιγμές πολυτέλειας... Με το που καθίσαμε στο τραπέζι, ήρθαν τέσσερεις σερβιτόροι πάνω από το κεφάλι μας και μας γέμισαν τα ποτήρια με καφέ και νερό ενώ ανά τακτά διαστήματα έρχονταν και μας ρωτούσαν αν επιθυμούσαμε κάτι επιπλέον! Παρατηρήσαμε μάλιστα ότι από όλους τους πελάτες που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο εστιατόριο, μονάχα εμείς απολαμβάναμε την ειδική μεταχείριση. Σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε και ο μετρ. Μας καλημέρισε χαμογελαστός και μας ρώτησε αν όλα ήταν καλά. Μετά μας είπε: “Είδα ότι μιλούσατε με εκείνη την ξεναγό. Καλή κοπέλα, έρχεται χρόνια εδώ!”. “Ναι, είκοσι δύο χρόνια!” του απάντησε η φίλη μου στα ισπανικά. Εκείνος χλόμιασε ξανά. Αισθάνθηκε ότι τους έχουμε όλους “φακελωμένους”. Τότε μας πλησίασε η ξεναγός. Της είχαμε εξηγήσει ήδη όσα είχαν συμβεί και του λέει για πλάκα: “Από πού τα ξέρεις εσύ τα παιδιά;”. Αυτός σκάει χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και της απαντά: “Τα παιδιά; Είναι φίλοι μου! Από χθες το βράδυ!”. Ήταν τόσο γλυκύτατος που στο τέλος τον ευχαριστήσαμε θερμά για όσα έκανε για εμάς και του ζητήσαμε να φωτογραφηθούμε μαζί. Δέχτηκε με μεγάλη χαρά και πόζαρε στο φακό μας τρισευτυχισμένος. Ίσως πίστευε ότι η φωτογραφία του θα έφτανε στα κεντρικά στην Ισπανία για να ανακηρυχθεί “υπάλληλος του μήνα”! Δεν του αποκαλύψαμε ποτέ την αληθινή μας ταυτότητα. Κάπου ντρεπόμασταν και εμείς που αφήσαμε τα πράγματα να πάρουν τόσο μεγάλες διαστάσεις. Πριν φύγουμε από το εστιατόριο, φροντίσαμε και αφήσαμε πουρμπουάρ ίσο με το μηνιάτικο ενός μέσου Κουβανού εργαζόμενου. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για την αναστάτωση που προκαλέσαμε άθελά μας...