Σαββατοκύριακο στην Αίγινα: Ο Ναός της Αθηνάς Αφαίας, ο Νίκος Καζαντζάκης και οι φιστικιές

Το πλοίο πλησιάζει στο λιμάνι. Από μακριά ξεχωρίζει ο επιβλητικός Ναός και η Μονή του Αγίου Νεκταρίου, όπου φιλοξενείται το σκήνωμα του Αγίου, που σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση είναι εξαιρετικά θαυματουργό. Μια αίσθηση κατάνυξης τη νιώθω μέσα μου έτσι κι αλλιώς με το που πατάω το πόδι μου στο λιμάνι, στην άκρη του οποίου μας υποδέχεται το χαριτωμένο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου του Θαλασσινού. 

Εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου του Θαλασσινού

Κάνω μια στάση για να ανάψω ένα κεράκι, κάνω και μια ευχή -έτσι για το καλό!- και συνεχίζω το δρόμο μου... 

Η Αίγινα, λόγω της κοντινής της απόστασης από τον Πειραιά, έχει συνδυαστεί αμετάκλητα με τα σαββατοκύριακα του καλοκαιριού προσφέροντας μια ανάσα απόδρασης από την καθημερινότητα της πρωτεύουσας. 

Είναι ο τόπος που επέλεξε ο σπουδαιότερος (κατά τη γνώμη μου) συγγραφέας που γέννησε η χώρα μας, ο Νίκος Καζαντζάκης, για να χτίσει το δικό του ησυχαστήριο, ένα λιτό λιθόχτιστο κτίριο, πάνω στον παραλιακό δρόμο, με θέα κατευθείαν στο γαλάζιο του Σαρωνικού. Το «Κουκούλι» του, όπως αποκαλούσε με αγάπη το σπίτι του, είναι από τα λίγα μέρη που κατάφεραν να κρατήσουν κοντά τους για αρκετό καιρό αυτόν τον αιώνιο περιπλανώμενο και πολυγραφότατο ταξιδευτή και σε αυτό κλεινόταν επί μέρες ολόκληρες, παραδομένος με τόση αφοσίωση στον δημιουργικό του οίστρο ώστε συχνά παρέλειπε μέχρι και να φάει, όπως έχει πει και η σύζυγός του, η Ελένη. 

Το "Κουκούλι" του Νίκου Καζαντζάκη

Επέβλεπε ο ίδιος τις διαδικασίες κατασκευής του, προσθέτοντας μάλιστα και τη δική του προσωπική εργασία, προκειμένου να γίνει αυτό το σπίτι το τέλειο ησυχαστήριο μιας ασκητικής ζωής ταγμένης στα Γράμματα, όπως αναμφίβολα υπήρξε η ζωή του μεγάλου μας Κρητικού συγγραφέα. 

Λάτρης του αρχαίου ελληνικού παρελθόντος και της Ιστορίας ο Νίκος Καζαντζάκης, λάτρης της ελληνικής αρχαιότητας και εγώ, ακολουθώ τα βήματά του μέσα από τις φθαρμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που τον δείχνουν ξερακιανό κι αδύνατο, σαν τον "Φτωχούλη του Θεού", να ποζάρει πλάι στα χαλάσματα του Ναού της Αφαίας. 

Ο Ναός της Αφαίας 

Ακολουθώ τα βήματά του, σιγοψιθυρίζοντας μια σύντομη προσευχή... να κλέψω κι εγώ λίγη έμπνευση και λίγο χάρισμα από εκείνον για να κατορθώσω να ακολουθήσω το συγγραφικό μου όνειρο. Φτάνω κι εγώ, δειλός προσκυνητής του μεγαλείου, στο λόφο που δεσπόζει ο Ναός της Αθηνάς Αφαίας, ένας εκ των τριών Ναών του «ιερού τριγώνου» της Αρχαιότητας (οι άλλοι δύο είναι ο Παρθενώνας στην Ακρόπολη των Αθηνών και ο Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο) που λέγεται ότι σχημάτιζαν μεταξύ τους ένα ισοσκελές τρίγωνο. Σε μια έξαρση στιγμιαίας ματαιοδοξίας, φωτογραφίζομαι κι εγώ στην ίδια πόζα που είχε επιλέξει ο Καζαντζάκης το 1927, όταν στεκόταν ανάμεσα στις δυο κολώνες με τα χέρια του ανοιχτά δεξιά κι αριστερά. Οι 24 σωζόμενες, από τις συνολικά 34 αρχικές κολώνες του Ναού, μου αφηγούνται μέσα από την πνοή του ανέμου την ιστορίας τους... 

Ναός της Αθηνάς Αφαίας 

Χτισμένος περί το 480 π.Χ., λίγο μετά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο Ναός κουβαλάει στην πλάτη του ένα μύθο, σύμφωνα με τον οποίο μια κοπέλα, η Βριτόμαρτις, κόρη του Δία και της Κάρμης και εξαιρετικά συμπαθής στην Άρτεμη, λόγω της αγάπης της για το κυνήγι, έγινε αντικείμενο του πόθου του Μίνωα και για να γλιτώσει από αυτόν έπεσε στη θάλασσα. Κάποιοι ψαράδες την τράβηξαν με τα δίχτυα στο πλοίο τους, μόνο που τότε την ερωτεύτηκε ένας ναύτης, με αποτέλεσμα και πάλι να πέσει στη θάλασσα για να του ξεφύγει. Τα νερά την οδήγησαν στο νησί της Αίγινας, όπου οι ναύτες την είδαν από μακριά να χάνεται μέσα στο δάσος και επειδή τους φάνηκε πως όλο αυτό γινόταν κατόπιν κάποιας θεϊκής παρέμβασης, την ονόμασαν Αφαία, δηλαδή άφαντη,αφανέρωτη. 

Ολόγυρά μου ο τόπος μυρίζει έντονα πεύκο και απομακρύνομαι πατώντας πάνω στις πευκοβελόνες. Με έχει συνεπάρει ο τόπος αυτός, όπου συνταιριάζουν αρμονικά οι αρχαίες δοξασίες με την ορθόδοξη χριστιανικότητα, οι μύθοι και οι παραδόσεις της Αφαίας με το θαύμα της πίστης που σχετίζεται με τον Άγιο Νεκτάριο. Η Αίγινα ενσαρκώνει με τρόπο μαγικό αυτό το έντονο στοιχείο της διαχρονικής, ανά τους αιώνες, θρησκευτικότητας και πίστης. 

Παραλία της Αγ. Μαρίνας

Παραλία της Σουβάλας

Κατεβαίνω ως την αμμουδιά της Αγίας Μαρίνας για μια σύντομη βουτιά στα πράσινα νερά της. 

Επισκέπτομαι και τη Σουβάλα με τα ιαματικά νερά, το γραφικό λιμανάκι και τη μικρή αμμουδερή παραλία της, την κατάλληλη για οικογένειες. 

Και ύστερα παίρνω το δρόμο του γυρισμού... 

Οι φιστικιές της Αίγινας

Προσπερνάω τις περήφανες φιστικιές, που προσφέρουν το κατεξοχήν προϊόν-σήμα κατατεθέν του νησιού, το περίφημο φιστίκι Αιγίνης και φτάνω στο λιμάνι λίγο πριν έρθει το πλοίο του γυρισμού. Προφταίνω να αγοράσω φιστίκια και διάφορα γλυκίσματα και γλυκά του κουταλιού που έχουν σαν βάση τους αυτόν τον καρπό. Κάνω και μια τελευταία βόλτα στην προκυμαία, ενώ δίπλα μου περνούν χαμογελαστοί τουρίστες που απολαμβάνουν τη δική τους βόλτα με άμαξες που τις σέρνουν άλογα. Πέφτει το δειλινό και η Αίγινα αρχίζει να ανάβει ένα-ένα τα φώτα της φορώντας τα νυχτερινά της στολίδια...