Η άγνωστη πολυνησία των Δωδεκανήσων!

Είναι μικρές κουκκίδες στο χάρτη, απέχουν μόλις λίγα ναυτικά μίλια από το νησί της Πάτμου, στο οποίο και υπάγονται, βρίσκονται σε κοντινή απόσταση τόσο από τους Λειψούς όσο και από τα τουρκικά παράλια και είναι ακατοίκητα… Ο λόγος για το εκπληκτικό Ασπρονήσι, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια νησίδα που φιλοξενεί μια απίστευτη, μικρή παραλία με ολόλευκα, αστραφτερά και λεία βότσαλα και για το Μακρονήσι με τις θαυμαστές θαλασσοσπηλιές του. Τα δυο τους, μαζί με πλήθος άλλων ακατοίκητων νησίδων αλλά και κατοικημένων μικρών νησιών, όπως Μαράθι, Λειψοί, Αρκιοί, Αγαθονήσι, συνιστούν την πολύ ιδιαίτερη "δωδεκανησιάκη πολυνησία"! 

Προσεγγίζοντας την παραλία στο Ασπρονήσι με τα ολόλευκα βότσαλα...

Μπορούμε να τα προσεγγίσουμε μόνο με ιδιόκτητο σκάφος ή με τουριστικό σκάφος που εκτελεί εκδρομές καθημερινά και καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, όσο ο καιρός και οι άνεμοι το επιτρέπουν (πληροφορίες στο λιμάνι της Πάτμου, τουριστικά σκάφη «Ειρήνη», «Ελπίδα» και άλλα). 

Βουτιές στο Ασπρονήσι

Βουτάω στα πιο γαλάζια νερά που έχω συναντήσει ποτέ. Είναι κρύσταλλο και πεντακάθαρα. Βγαίνω κολυμπώντας μέχρι την ακτή στη μικροσκοπική παραλία του Ασπρονησίου και γυρίζω στο σκάφος έχοντας στο χέρι μου λίγα πάλλευκα βότσαλα, έτσι για ενθύμιο. Λέγεται ότι πλέον θα απαγορεύσουν στους επισκέπτες να παίρνουν μαζί τους λευκές πέτρες γιατί η παραλία με τα χρόνια αδειάζει! 

Λίγο μετά, το σκάφος αρχίζει να πλησιάζει προς το Μακρονήσι. Άλλη μια ακατοίκητη, μικρή νησίδα. Δίχως βότσαλα και δίχως παραλία αυτή τη φορά. Το μυστικό της ομορφιάς του είναι άλλο και είναι καλά κρυμμένο. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή θαλάσσια σπηλιά που με την πρώτη ματιά δεν μπορείς να τη διακρίνεις. 

Το Μακρονήσι με τις θαλάσσιες σπηλιές

Μπορείς να την προσεγγίσεις με δύο τρόπους. Είτε κολυμπώντας και μπαίνοντας από ένα άνοιγμα στο βράχο (μόνο που θέλει προσοχή γιατί σε ένα σημείο τα βράχια είναι κοφτερά και φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας, οπότε απαιτείται να κάνεις βουτιά και να περάσεις από κάτω), είτε μπορείς να κολυμπήσεις και να βγεις στη στεριά, προσπαθώντας να προσεγγίσεις τη θαλασσοσπηλιά με τα πόδια. Προτίμησα τον δεύτερο τρόπο, άργησα όμως να βγω γιατί –όπως προείπα- εδώ δεν υπάρχει παραλία, μόνο κοφτερές πέτρες και αχινοί!

Η φυσική "πισίνα" του Μακρονησίου

Έπειτα σκαρφαλώσαμε στα βράχια με πόδια γυμνά και καταλήξαμε στο ψηλότερο σημείο να ατενίζουμε απ’ τη μια τη θάλασσα και απ’ την άλλη μια απάνεμη γαλάζια πισίνα που σχηματιζόταν από τη θαλασσοσπηλιά. Μπορούσαμε να τη δούμε από ψηλά και είχε κυκλικό σχήμα, γύρω-γύρω βράχια και στη μέση θάλασσα. Μοναδικό σημείο εισόδου στην «πισίνα» αποτελούσε το υποθαλάσσιο άνοιγμα στο βράχο που ανέφερα πριν. Σκέτη μαγεία, ησυχία και γαλήνη! Μπορούσες να ρίξεις βουτιά από ψηλά ή απλώς να καθίσεις και να ατενίζεις το απέραντο μπλε του ουρανού και της θάλασσας.

Γυρίσαμε στο σκάφος με μικρές "απώλειες"... Άλλος έφερε ελαφριές αμυχές και άλλος πληγές από τα βράχια, άλλος είχε πατήσει αχινό και άλλος είχε χτυπήσει το κεφάλι στα βράχια επιλέγοντας να μπει κολυμπώντας. Τίποτα το σοβαρό ευτυχώς κι έτσι η επίσκεψη στις μικρές νησίδες της Πάτμου έμεινε σε όλους μας μια ευχάριστη και ιδιαίτερη εμπειρία ζωής!