Στη θερινή κατοικία των Ολύμπιων Θεών: το Πήλιο…

Πρωτοδιάβασα για το Πήλιο σε ένα παιδικό βιβλίο μυθολογίας. Ότι ήταν, λέει, η θερινή κατοικία των Θεών του Ολύμπου! Πρωτοάκουσα να μιλάνε για αυτό όταν η Τζένη Καρέζη, η αγαπημένη μου ηθοποιός, δήλωνε κάποτε σε μια συνέντευξή της ότι είχε επιλέξει το Πήλιο για να χτίσει το εξοχικό σπίτι και ησυχαστήριό της. Το γνώρισα μέσα από εφηβικά καλοκαίρια και διακοπές με τους γονείς. Για μένα το Πήλιο σημαίνει ανέμελα ταξίδια με ατμόσφαιρα καλοκαιριού, βότσαλα ξεπλυμένα από αλμυρό νερό, ξεχασμένοι έρωτες, κρυμμένες παραλίες, ονόματα χαραγμένα σε βράχους και κορμούς δέντρων, άρωμα ούζου σε ένα τραπεζάκι πλάι στο κύμα… Τα τελευταία χρόνια επιλέγω συνειδητά πια και σταθερά τις Μηλιές για να περνάω λίγες μέρες γύρω στα τέλη του καλοκαιριού. Ίσα-ίσα μέχρι να ξεκινήσουν τα πρωτοβρόχια. Εκεί ανακάλυψα το δικό μου τόπο, το «δικό μου» χωριό που κάθε χρόνο με περιμένει και τους δικούς μου πια ανθρώπους... 

Η θέα προς τη θάλασσα από τις Μηλιές

Μηλιές...  

Πετρόχτιστα καλντερίμια, πέτρινες κρήνες με καθάρια τρεχούμενα νερά, η κεντρική πλατεία στη σκιά των πλατανιών και ο θρυλικός «Μουντζούρης» που εξακολουθεί ακόμα να εκτελεί το δρομολόγιο που ενώνει τις Μηλιές με τα Άνω Λεχώνια, έστω κι αν αποτελεί πλέον μονάχα τουριστική ατραξιόν. Μετρήστε ονόματα γνωστών καλλιτεχνών που έχουν αγοράσει σπίτια εδώ: Μαρία Καβογιάννη, Υρώ Μανέ, Τάνια Τσανακλίδου, Αντώνης Ρέμος και προσφάτως ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος σύμφωνα με έγκυρες πηγές αγόρασε και ανακαινίζει το παλαιότερο αρχοντικό του χωριού, το μοναδικό που έμεινε όρθιο μετά από τους βομβαρδισμούς των Γερμανών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χωριό ιστορικό, λοιπόν, με την περίφημη Σχολή των Μηλέων να αποτελεί πνευματικό κέντρο του απελευθερωτικού αγώνα του 1821. Σπουδαία κτήρια, όπως το Λαογραφικό Μουσείο, η Βιβλιοθήκη «Ψυχής Άκος» και το Ειρηνοδικείο, πλαισιώνουν την πλατεία.

Εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Ειδικής μνείας αξίζει η πολύ ιδιαίτερη μικρή εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, που πρωταγωνίστησε στα γεγονότα της εξέγερσης κατά του τουρκικού ζυγού καθώς το Μάιο του 1821 υψώθηκε εδώ το λάβαρο της Επανάστασης. Η σημαία βρίσκεται σήμερα στη Βιβλιοθήκη του χωριού ενώ αντίγραφό της υπάρχει και στο Λαογραφικό Μουσείο. Η ακριβής χρονολογία κατασκευής του Ναού είναι άγνωστη, όπως και το όνομα των κατασκευαστών και αγιογράφων του. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι το κτήριο ανακαινίστηκε το 1741, ενώ εικάζεται ότι ο αγιογράφος που επιμελήθηκε τις τοιχογραφίες ήταν Αγιορείτης μοναχός. Ως εξαιρετικά πρωτοποριακή θα χαρακτήριζα την τεχνική κατασκευής που ακολουθήθηκε. Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Ναός χτίστηκε μέσα στα χρόνια της τουρκοκρατίας, θα αντιληφθεί αμέσως την αναγκαιότητα «παραπλάνησης» που καλούταν να επιτελέσει αυτή η κατασκευή. Στο επίπεδο της ηχητικής, επετεύχθη ο διπλός στόχος αφενός της καλής ακουστικής και αφετέρου του περιορισμού των ήχων που έβγαιναν προς τα έξω. Στο επίπεδο της οπτικής του κτηρίου, έχουμε να κάνουμε με μια κατασκευή που κρύβει καλά την αληθινή της φύση: τυπικό δείγμα τοπικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, απουσία καμπαναριού και παραθύρων και συμβατική στέγη... Τίποτα δεν προδίδει ότι πρόκειται για κτήριο με θρησκευτική λειτουργικότητα! Όσο λιτό είναι το εξωτερικό, άλλο τόσο εντυπωσιακό είναι το εσωτερικό. Πρόκειται για μία τρίκλιτη βασιλική με δώδεκα εσωτερικούς τρούλους, αποτελούμενη από Πρόναο και Κυρίως Ναό, ο οποίος φιλοξενεί ένα περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο, σκαλισμένο όλο στο χέρι και καλυμμένο με φύλλα χρυσού. Πραγματική εντύπωση, ωστόσο, προκαλούν οι τοιχογραφίες του Πρόναου. Απεικονίζονται ο Άγιος Σισώης των Χριστιανών Κοπτών της Αιγύπτου, ο Άγιος Χριστόφορος με τη μορφή προβάτου, η ώρα της Κρίσεως, ο Ζυγός της Δικαιοσύνης, η είσοδος στον Παράδεισο καθώς και ο Τροχός του Χρόνου ή Ζωδιακός Κύκλος που συμβολίζει τον Κύκλο της ανθρώπινης ζωής. Πρόκειται για παραστάσεις που σπανιότατα συναντά κανείς σε ορθόδοξους Ναούς. Εξίσου σπάνιες και πρωτότυπες είναι και οι τοιχογραφίες που αναπαριστούν τον παμφάγο Άδη, τον Βελζεβούλ στις Πύλες της Κόλασης αλλά και το ποτάμι της Κόλασης, που συνειρμικά παραπέμπουν σε εικόνες από τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη.

Η θέα στον Παγασητικό από την Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων συναντούμε την Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών, το γυναικείο μοναστήρι που βρίσκεται στο δρόμο για τις Μηλιές, μεταξύ των χωριών Άγιος Βλάσσιος και Άγιος Γεώργιος Νηλείας.  Οι φιλόξενες μοναχές είναι πάντα πρόθυμες να μας ξεναγήσουν, τόσο στην καινούρια εκκλησία όσο και στο μικρότερο παλαιό εκκλησάκι, όπου φυλάσσονται ιερά λείψανα Αγίων της Ορθοδοξίας. Η θέα είναι μοναδική και σε συνδυασμό με τη γαλήνη και τις μυρωδιές από τα λουλούδια του κήπου κάνουν το μέρος ξεχωριστό.

Μηλιές

Γραφικό χωριό οι Μηλιές, με μαγαζάκια που διαθέτουν ξεχωριστό χρώμα και με ατμοσφαιρικούς ξενώνες. Για τη διαμονή μου επιλέγω πάντα να μείνω στον κύριο Αντρέα και την κυρία Μαρία στο «Ηλιόβολο». Η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει ποτέ σε κατάλυμα από κάθε άποψη! Εδώ δε μετράει μόνο το μέρος αλλά κυρίως οι ζεστοί και προσιτοί άνθρωποι. Ξενώνας παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, με δωμάτια που διαθέτουν μπαλκόνι με θέα στον Παγασητικό, προσφέρουν όλες τις ανέσεις και ορισμένα έχουν και τζάκι. Φημίζεται για την καθαριότητα, τους πάντα πρόθυμους και χαμογελαστούς ιδιοκτήτες και το ασυναγώνιστο πρωινό που συμπεριλαμβάνεται στην τιμή και αποτελείται αποκλειστικά από ολόφρεσκα και σπιτικά υλικά.

Πρωινό στο "Ηλιόβολο"

Κάθομαι στο μπαλκόνι, συντροφιά με ένα βιβλίο και απολαμβάνω τη θέα και την ησυχία. Το απόγευμα καφές και ταβλάκι ή κάποιο επιτραπέζιο στη βεράντα όπου σερβίρεται το πρωινό, με μουσική υπόκρουση έντεχνα ελληνικά. Ο κύριος Ανδρέας αεικίνητος και εξυπηρετικός. Η κυρία Μαρία φιλικότατη και η καλύτερη μαστόρισσα στις σπιτικές μαρμελάδες -ποτέ δεν παραλείπω να αγοράσω μερικά βάζα από διαφορετικές γεύσεις για να τα φέρω μαζί μου στην Αθήνα!

Παραδοσιακός Ξενώνας "Ηλιόβολο"

"Το Σαλκίμι"

Οι επιλογές γύρω από το φαγητό σύντομα αποδεικνύονται ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες. Τα σκήπτρα κρατάει ασυζητητί το «Σαλκίμι». Παραδοσιακά πιάτα με επιρροές από τη σμυρνέικη κουζίνα και μοντέρνες gourmet πινελιές. Στα top πιάτα συγκαταλέγονται το ομώνυμο σαλκίμι (διάφορα είδη κρεάτων –μοσχάρι, αρνί, χοιρινό- σε κομματάκια, με λαχανικά και μπεσαμέλ σε πήλινο), το γκιούλμπασι, η χασάπα (μοσχάρι σε ρολό με σκόρδο), το αρνάκι κλέφτικο στη λαδόκολλα και από ορεκτικά η φέτα μπουγιουρντί και το απίστευτο κουπάκι (μανιτάρια με λιωμένα τυριά στο πήλινο).

"Ο Παλιός Σταθμός"

Εξαιρετικό φαγητό, ρομαντική ατμόσφαιρα αλλά και την καλύτερη θέα βρίσκουμε στο «Πανόραμα». Από ορεκτικά δοκιμάζουμε οπωσδήποτε κολοκυθοανθούς γεμιστούς και από τα κυρίως πιάτα αγριογούρουνο μαλακό και γευστικότατο και υπέροχο κοντοσουβλάκι. Διαθέτει μεγάλη ποικιλία σε γεύσεις που ικανοποιούν τον ουρανίσκο των φανατικών κρεατοφάγων.

Καλομαγειρεμένα κρεατικά σερβίρει και το εστιατόριο «Ο παλιός σταθμός», σε μια πανέμορφη τοποθεσία στο σημείο που κάνει τέρμα το τρενάκι ο «Μουντζούρης». Ησυχία, γαλήνη και απομόνωση. Στο κτήριο λειτουργεί και ξενώνας με παραδοσιακά δωμάτια.

"Άννα, να ένα μήλο"

All time classic επιλογή και αγαπημένο στέκι είναι το «Άννα, να ένα μήλο». Χώρος με προσωπικότητα, ντεκόρ ιδιαιτέρως προσεγμένο και με πολύ γούστο. Άφθονες επιλογές στον κατάλογο για όλες τις ώρες της ημέρας: από πίτες και γευστικότατα γλυκά (δοκιμάστε οπωσδήποτε το λευκό μωσαϊκό με μπισκότα και φράουλες), υπέροχους καφέδες και ροφήματα μέχρι δροσιστικά κοκτέιλ. Ο Νίκος, η Νικολέττα και το team τους είναι πάντα εκεί, φιλικότατοι, με ευγένεια, εργατικότητα και προσοχή στη λεπτομέρεια. Η επιτυχία δεν είναι μυστικό: Οι άνθρωποι εδώ αγαπούν αυτό που κάνουν, είναι εμφανής η προσωπική τους φροντίδα σε καθημερινή βάση και κάπως έτσι κάνουν τη διαφορά. Τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!

"Άννα, να ένα μήλο"

"Άννα, να ένα μήλο"

Εναλλακτική επιλογή για καφέ ή ποτό, το «Ρόδο και το Αηδόνι» της γνωστής ερμηνεύτριας Τάνιας Τσανακλίδου. Το συγκεκριμένο μαγαζί το πέτυχα σε τρεις διαφορετικές φάσεις. Την πρώτη φορά που το επισκέφθηκα βρισκόταν στις πρώτες του δόξες και ομολογώ ότι είχα κατενθουσιαστεί από τη διακόσμηση και την ατμόσφαιρα του χώρου, από τα τραπεζάκια στην ταράτσα τις καλοκαιρινές νύχτες, από την προθυμία να μου ετοιμάσουν cocktail το οποίο δεν γνώριζαν (και το είχαν πετύχει άψογο τελικά!) και από την προνοητικότητα να εφοδιάζουν τις κυρίες με πεντακάθαρες εσάρπες (και μάλιστα στο χρώμα του ρούχου που φορούσαν!) για να μην κρυώνουν τις νύχτες με αεράκι.

"Το ρόδο και το αηδόνι"

Τη δεύτερη χρονιά, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά και δεν θα κρύψω ότι απογοητεύτηκα. Κάτι που το προσωπικό –αν και ευγενικό- ήταν εμφανώς άπειρο, κάτι που η πρωτοτυπία με τις εσάρπες δεν ακολουθούταν πια, κάτι ο χώρος που έμοιαζε να έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο... Το «Απόψε συγκεκριμένα απουσιάζει ο barman και δεν ξέρουμε να φτιάχνουμε cocktail» απλώς δεν το δέχομαι ως απάντηση! Θα προτιμούσα μια πιο ειλικρινή δήλωση. Θα μπορούσα επίσης να παραβλέψω το γεγονός, αν τουλάχιστον η βότκα λεμόνι που παρήγγειλα στη συνέχεια «πινόταν». Ε λοιπόν, δεν «πινόταν» και αυτό ήταν επιεικώς απαράδεκτο... Σπανίως εκφέρω αρνητικές απόψεις, αλλά ειλικρινώς απογοητεύτηκα από έναν χώρο που αρχικά μου άρεσε πολύ, που έχει διαφημιστεί αρκετά και που ξέρω καλά –αν κρίνω από τα πρώτα του δυναμικά βήματα- ότι έχει πολλές δυνατότητες να φτάσει σε υψηλά επίπεδα.

Την τρίτη φορά που έμεινα στις Μηλιές ήταν χειμώνας. Ο κόσμος στο χωριό ήταν ελάχιστος. Πετύχαμε στο συγκεκριμένο μαγαζί ένα παρτάκι που είχαν διοργανώσει ντόπιοι. Μας κέρασαν και μας κάλεσαν στην παρέα τους. Ε λοιπόν, από το πουθενά περάσαμε μία από τις καλύτερες βραδιές, με καλά ποτά, άφθονο κέφι και πολύ χορό! Αυτό αρκούσε για να ανατρέψει κάθε δυσάρεστη εμπειρία του παρελθόντος και να με κάνει να θυμηθώ την πρώτη φορά που βρέθηκα εδώ...
Πέρα από αυτά, οφείλω να δώσω τα εύσημα στον αδερφό της αγαπημένης ερμηνεύτριας, έναν υπέροχο άνθρωπο, εργατικό και από τη φύση του ευγενή, που είναι πάντα παρών στις επάλξεις και φέρνει εις πέρας τα πάντα!      

Βυζίτσα...

Η κεντρική πλατεία της Βυζίτσας

Διατηρητέος οικισμός σε πολύ κοντινή απόσταση από τις Μηλιές, με πανέμορφα αρχοντικά που συγκεντρώνουν όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της παραδοσιακής πηλειορίτικης αρχιτεκτονικής, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν μετατραπεί σε φιλόξενους ξενώνες. Επισκεπτόμαστε την παλιά εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής με την υπέροχη θέα και στη συνέχεια παίρνουμε το κεντρικό πέτρινο καλντερίμι που οδηγεί στην πλατεία της Βυζίτσας. Είναι από τις πιο γραφικές πλατείες του Πηλίου, με πλατάνια που της χαρίζουν δροσιά και σκιά, ταβέρνες και ένα πολύ καλό μαγαζάκι απ’ όπου αγοράζουμε παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες, τσίπουρο, λικέρ και πολλά άλλα προϊόντα παραγωγής τους.

Hotel "Stoikos"

Μένουμε στο παραδοσιακό ξενοδοχείο "Στωικός". Το δωμάτιό μας είναι στον δεύτερο όροφο, έχει ξύλινη οροφή και δάπεδο αλλά και μια εκπληκτική θέα στη θάλασσα από τα παράθυρά του. Πλουσιότατος πρωινός μπουφές με όλα τα καλά -που περιλαμβάνεται στην τιμή του δωματίου- και δυνατότητα να σου ετοιμάσουν οτιδήποτε άλλο ζητήσεις (τοστ, ομελέτα κτλ). Το πρωινό σερβίρεται είτε στα τραπεζάκια στην αυλή το καλοκαίρι είτε στην αίθουσα με το τζάκι, όπου μπορείς να καθίσεις όλη τη διάρκεια της μέρας και να παίξεις επιτραπέζια παιχνίδια. Φιλόξενοι ιδιοκτήτες, χαμογελαστοί, εξυπηρετικοί και ωραίοι άνθρωποι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;     

Κάτω Γατζέα...    

Ταβέρνα του Σκουριά, Κάτω Γατζέα

Συμπαθητικό ψαροχώρι, με ταβερνάκια που απλώνουν τα τραπέζια τους πλάι στο κύμα και μας περιμένουν για φρέσκο ψαράκι. Η «Ταβέρνα του Σκουριά», αγαπημένη επιλογή των ντόπιων, φημίζεται για τα μπακαλιαράκια και τους θαλασσινούς μεζέδες της. Πιάνουμε τραπεζάκι δίπλα στη θάλασσα για καλύτερη θέα και απολαμβάνουμε ολόφρεσκα μπαρμπούνια συνοδευόμενα "υποχρεωτικά" από ντόπιο τσιπουράκι...   

Τσαγκαράδα...

Ο πλάτανος των χιλίων ετών

Εκκλησία Αγ. Παρασκευής

Πλατεία Αγ. Παρασκευής

Συνδυασμός βουνού και θάλασσας, παραδοσιακά αρχοντικά, τρεχούμενα νερά, πλατάνια και καστανιές συνθέτουν το πανέμορφο σκηνικό ενός από τα πιο διάσημα και δημοφιλή χωριά του Πηλίου. Στην κεντρική πλατεία της Αγ. Παρασκευής, εκτός από την πελώρια εκκλησία που είναι αφιερωμένη στην εν λόγω Αγία, βλέπουμε και τον πλάτανο των 1.000 ετών. Τα παιδιά σκαρφαλώνουν στον τεράστιο κορμό του, την ώρα που οι μεγαλύτεροι απολαμβάνουν καφεδάκι στη σκιά του.

Πέτρινο Γεφύρι

Λίγο έξω από τον οικισμό, ακολουθούμε το χωμάτινο μονοπάτι μέσα στο δάσος και φτάνουμε στο πασίγνωστο πέτρινο γεφύρι της Τσαγκαράδας. Μέχρι πριν κάποια χρόνια το μέρος ήταν ερημικό και ήσυχο. Προσφερόταν για γαλήνιες βόλτες στο δάσος, χαλάρωση και απομόνωση. Προσφάτως διαπίστωσα ότι έχει χτιστεί εκεί καφετέρια. Με όλο τον σεβασμό προς τους ιδιοκτήτες, που απ’ ότι είδα έχουν φτιάξει ένα αρκετά καλόγουστο μαγαζί, προσωπική μου άποψη είναι ότι το χτίσιμο του οποιουδήποτε κτηρίου σε αυτό το σημείο είναι σχεδόν... εγκληματική ενέργεια κατά της φύσης γιατί αλλοιώνει το χαρακτήρα του τοπίου στο βωμό του τουρισμού και της ανάπτυξης. Από κει και πέρα... περί ορέξεως... 

Αγ. Ιωάννης... 

Παραλία Παπά-Νερό

Ίσως το δημοφιλέστερο παραθαλάσσιο θέρετρο του Πηλίου. Θα βρείτε μαγαζιά, ταβέρνες και καφετέριες, camping αλλά και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Η παραλία του οικισμού είναι οργανωμένη και μαζεύει αρκετό κόσμο. Για περισσότερη ησυχία προτιμήστε την Πλάκα. Προσωπικά προτιμώ το Παπά-Νερό. Εκεί υπάρχουν ενδιαφέροντα καταλύματα με περισσότερη ησυχία. Για οικονομική διαμονή μέσα στον οικισμό, το «Ίριδα Studios» διαθέτει λιτά, συμπαθητικά και καθαρά δωμάτια με κουζινάκι και μπαλκόνι με θέα θάλασσα σε τιμές 30-50 € το δίκλινο, αναλόγως εποχής.   

Ζαγορά... 

Πασίγνωστη για την παραγωγή μήλων, η Ζαγορά, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα χωριά στο Πήλιο.

Σχολείο του Ρήγα, Ζαγορά

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η επίσκεψη στο «Σχολείο του Ρήγα», τόπο μαθητείας της σπουδαίας αυτής προσωπικότητας της Ελληνικής Επανάστασης, του Ρήγα Φεραίου Βελεστινλή. Το σχολείο ιδρύθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα και είναι το πιο παλιό σε όλο το Πήλιο. Παρείχε στους σπουδαστές του υψηλή εκπαίδευση και εκτός από τον Ρήγα μαθήτευσαν εδώ κι άλλες σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής. Με την έναρξη της Επανάστασης σταμάτησε τη λειτουργία του, το ίδιο και η Βιβλιοθήκη της Ζαγοράς, ξακουστή για τα χιλιάδες σπάνια βιβλία που στέγαζε. Σήμερα το κτήριο είναι άριστα διατηρημένο και επισκέψιμο στο εσωτερικό του, όπου μπορεί να θαυμάσει κανείς μια συλλογή από χειρόγραφα, χάρτες που χρονολογούνται από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα και ένα αφιέρωμα στον ίδιο το Ρήγα Φεραίο αλλά και στη μεταξοκαλλιέργεια που ανθούσε παλαιότερα στο χωριό. Βρίσκεται σε σημείο πνιγμένο στα δέντρα και το πράσινο και διαθέτει έναν όμορφο προαύλιο χώρο και μια κρήνη με τρεχούμενο δροσερό νερό. 

Χάνια... 

Καθαρά χειμερινός προορισμός μιας και στα 2 χιλιόμετρα απόσταση βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο. Συμπαθητικά καταλύματα και μερικά ταβερνάκια σε αυτό το μικρό αλλά εξαιρετικά δημοφιλές (λόγω του χιονοδρομικού) χωριό του Πηλίου. 

Μακρυνίτσα...

Η κεντρική πλατεία, ο αιωνόβιος πλάτανος, η εκκλησία του Προδρόμου και η Κρήνη του Αθάνατου Νερού

Έχει χαρακτηριστεί από πολλούς –και όχι άδικα- ως «το μπαλκόνι του Παγασητικού» καθώς προσφέρει απίστευτη θέα στον Παγασητικό Κόλπο αλλά και στην πόλη του Βόλου. Ίσως το ομορφότερο και γραφικότερο κεφαλοχώρι, ένα ιστορικό χωριό με διατηρητέα κτήρια και αναλλοίωτο παραδοσιακό χαρακτήρα. Περπατώντας στο κεντρικό λιθόστρωτο καλντερίμι χαζεύουμε τα μαγαζάκια με τα  ντόπια παραδοσιακά προϊόντα και τα είδη λαϊκής τέχνης και κατευθυνόμαστε προς την κεντρική πλατεία με την ασυναγώνιστη θέα. Οι εικόνες μάς φαίνονται αμέσως γνωστές. Το χωριό αποτέλεσε βασικό σκηνικό για την ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» και λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε στην όψη του. Η κρήνη του Αθάνατου Νερού, το πετρόχτιστο εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου, το πελώριο αιωνόβιο δέντρο με τον κούφιο κορμό... όλα μοιάζουν τόσο μα τόσο οικεία!

Αφετηρία στο Μονοπάτι των Κενταύρων

Βγαίνοντας από τον οικισμό συναντούμε τρεχούμενα νερά και μια ακόμα κρήνη. Στο δεξί μας χέρι μια πινακίδα μας ενημερώνει ότι εδώ ξεκινά το «Μονοπάτι των Κενταύρων». Το ακολουθούμε δίχως δεύτερη σκέψη και εισερχόμαστε στο δάσος. Σκέτος παράδεισος! Πράσινο, καθαρός αέρας, ποτάμι με κελαρυστό νερό και γεφυράκια... Ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά και το παραμύθι μόλις τώρα αρχίζει...

Παραλίες...  

Παραλία Φακίστρα

Μακράν η καλύτερη παραλία του Πηλίου για μένα είναι η Φακίστρα! Σχετικά άγνωστη και με πρόσβαση που απαιτεί περπάτημα σε μονοπάτι, φυλάει κρυμμένα από τα αδιάκριτα μάτια των πολλών τα πανέμορφα μυστικά της. Λευκά βότσαλα, πράσινα νερά και βράχια που την αγκαλιάζουν ολόγυρα. Το μυστικό άρχισε να διαρρέει και –δυστυχώς- δεν θα παραμείνει για πολύ απομονωμένη...

Παραλία Μυλοπόταμος

Κοντά στη Φακίστρα και σε κοντινή απόσταση από την Τσαγκαράδα βρίσκουμε τον δημοφιλή Μυλοπόταμο. Υπέροχα νερά κι εδώ και δύο δίδυμες παραλίες που χωρίζονται από μια «πύλη» στα βράχια. Η πρώτη έχει συνήθως περισσότερο κόσμο, η δεύτερη παρέχει φυσική σκιά λόγω των βράχων. Η επιλογή δική σας...

Στον οικισμό του Αγ. Ιωάννη βρίσκουμε την ομώνυμη παραλία που είναι αρκετά οργανωμένη και διαθέτει ναυαγοσώστη. Συνεχίζουμε την πορεία μας και στο ένα της άκρο συναντάμε την πιο ήσυχη παραλία Πλάκα ενώ στο άλλο άκρο καταλήγουμε στα γαλανά, κρυστάλλινα νερά του Παπά-Νερό με το ψιλό βοτσαλάκι.

Παραλία Χορευτό

Από τη Ζαγορά ο δρόμος μάς βγάζει κατευθείαν στο Χορευτό, άλλο ένα δημοφιλές και νεανικό παραθαλάσσιο θέρετρο που ενδείκνυται για βουτιές και στιγμές χαλάρωσης.

Από τις Μηλιές η κοντινότερη παραλία, που προτιμούν μάλιστα και οι ντόπιοι, είναι ο Ραμνός (ή Παράδεισος). Εύκολη πρόσβαση με το αυτοκίνητο. Αν στρίψουμε στα αριστερά του δρόμου θα βρούμε ξαπλώστρες και beach bar, αν στρίψουμε στα δεξιά θα βρούμε μια αρκετά απομονωμένη παραλία, χωρίς πολύ κόσμο και με γαλήνια νερά.

Παραλία Ραμνός (Παράδεισος)

Παραλία Ραμνός (Παράδεισος)

Τοπικά προϊόντα...

Κάθε επίσκεψη στο Πήλιο είναι μοναδική. Σε κάνει να ανυπομονείς για την επόμενη και φυσικά κάθε φορά γεμίζεις το αυτοκίνητο σακούλες με τοπικά προϊόντα που αγόρασες. Σημειώστε λοιπόν: Γλυκά του κουταλιού, λικέρ, μαρμελάδες, μέλι, χυλοπίτες, μακαρόνια, τσίπουρο, σαπούνια και κρέμες από φυτικά συστατικά, βότανα, αφεψήματα, αλοιφές και πολλά-πολλά άλλα προϊόντα διατροφής, υγείας και ομορφιάς... 

Θεωρώ ότι με το Πήλιο αφήνω πάντα ανοιχτούς λογαριασμούς. Πάντα επιστρέφω εδώ και πάντα ανακαλύπτω κάτι καινούριο. Ένας επίγειος Παράδεισος το Πήλιο, που διαθέτει ατέλειωτα χωριά, παραλίες, γεύσεις και ανθρώπους για να γνωρίσει κανείς... (Δείτε το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στο Πήλιο, εδώ)