Η Ρώμη του Κινηματογράφου!

La Dolce Vita, 1960

Η Αιώνια Πόλη με τις ασυναγώνιστες ομορφιές προσέφερε ανέκαθεν το ιδανικό σκηνικό για τις δημιουργίες της 7^ης Τέχνης! Γενέτειρα πολλών σπουδαίων καλλιτεχνών, υμνήθηκε όσο καμία άλλη πόλη μέσα από ταινίες-ορόσημα του Ιταλικού –και όχι μόνο- Κινηματογράφου. Οι επιλογές για τους σινεφίλ είναι πλέον πολλές. Ξεχωρίσαμε και σας παρουσιάζουμε τις 15+1 καλύτερες ταινίες ώστε να ταξιδέψουμε μαζί στη Ρώμη, στην παλαιότερη και την πιο σύγχρονη εκδοχή της, έστω και μέσα από τις εικόνες που μας προσφέρει η τέχνη του Κινηματογράφου…  

1. Roma città aperta (Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη – Roberto Rossellini -1945)

Το 1945 ο Roberto Rossellini γυρίζει στη Ρώμη και κάτω από αντίξοες συνθήκες την αντιπολεμική ταινία «Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη». Ο σκηνοθέτης δεν έχει χρήματα ούτε για την αγορά φιλμ καλής ποιότητας ενώ η Ρώμη έχει μόλις βγει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και είναι γεμάτη συντρίμμια και χαλάσματα, αποτελεί ωστόσο το ιδανικό φυσικό σκηνικό για τα γυρίσματα. Η Anna Magnani (ούσα σύντροφος τότε του Rossellini) συμπρωταγωνιστεί μαζί με τον Aldo Fabrizi (έναν ηθοποιό προερχόμενο από το κωμικό θέατρο), ο Federico Fellini (άσημος ακόμα) συνυπογράφει το σενάριο και κάπως έτσι φτάνουμε στη δημιουργία του μεγαλύτερου ίσως αριστουργήματος που μας χάρισε ο Ιταλικός Νεορεαλισμός. Η Υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Σεναρίου ήταν μόνο η αρχή για πολλές μετέπειτα βραβεύσεις. Η ταινία φιγουράρει στις πρώτες θέσεις της Λίστας με τις 100 καλύτερες όλων των εποχών!    

2. Ladri di Biciclette (Κλέφτης Ποδηλάτων – Vittorio De Sica - 1948)

Μια εξίσου δυνατή ταινία του Ιταλικού Νεορεαλισμού που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Vittorio De Sica. Ο απόλυτος ρεαλισμός επιτυγχάνεται με τη χρήση ερασιτεχνών ηθοποιών και με την επιλογή φυσικών σκηνικών. Η κάμερα ακολουθεί τον φτωχό πατέρα και το γιο του κατά την απελπισμένη περιπλάνησή τους στους δρόμους της μεταπολεμικής Ρώμης καθώς αναζητούν μάταια το ποδήλατο (αντικείμενο της δουλειάς του) που του έχουν κλέψει. Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για μια απίστευτα συγκινητική ταινία που επίσης φιγουράρει στις πρώτες θέσεις της Λίστας με τις 100 καλύτερες όλων των εποχών! 

3. Roman Holiday (Διακοπές στη Ρώμη – William Wyler - 1953)

Η ρομαντική αυτή κομεντί του 1953 καθιέρωσε την Audrey Hepburn ως το πιο γλυκό μουτράκι του Hollywood χαρίζοντάς της, αν και πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός, το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου. Λέγεται πως ο ρόλος είχε αρχικά γραφτεί για την Elizabeth Taylor και σαν εναλλακτική λύση ακουγόταν το όνομα της Jean Simmons, παρόλα αυτά η Hepburn πέρασε από οντισιόν αφήνοντας τους πάντες ενθουσιασμένους. Άλλα δύο Βραβεία Όσκαρ, ένα κοστουμιών και ένα πρωτότυπου σεναρίου, ήρθαν να προστεθούν. Αν και το σενάριο γράφτηκε από τον Dalton Trumbo, το όνομά του δεν μπήκε στους τίτλους καθώς ο ίδιος συγκαταλεγόταν στη Μαύρη Λίστα του Hollywood λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων. To ζεύγος Gregory Peck – Audrey Hepburn περιδιαβαίνει τους δρόμους της Ρώμης και γνωρίζει τα αξιοθέατά της πάνω σε μια vespa, προτείνοντάς μας το αγαπημένο αυτό δίκυκλο ως διαχρονικό μέσο για τη μετακίνησή μας στην Αιώνια Πόλη!    

4. Ben Hur (Μπεν Χουρ – William Wyler - 1959)

Έξι χρόνια μετά, ο Wyler επιστρέφει στη Ρώμη για να γυρίσει την πιο πολυβραβευμένη ταινία όλων των εποχών (προτάθηκε για 12 και τελικά κέρδισε 11 Βραβεία Όσκαρ), το περιβόητο «Ben Hur». Το έπος, διάρκειας περίπου τεσσάρων ωρών, αφηγείται τη ζωή του Ben Hur (Charlton Heston) που από Εβραίος άρχοντας καταλήγει σκλάβος λόγω μιας παρεξήγησης και περνώντας από φοβερές δυσκολίες κατορθώνει να ξανακερδίσει τη ζωή του ενώ εν τω μεταξύ ο δρόμος του διασταυρώνεται με τον Ιησού και τον οδηγεί μοιραία στον χριστιανισμό. Τα μεγαλοπρεπή σκηνικά της Αρχαίας Ρώμης στήθηκαν στα Studio της Cinecittà, πλήθος γνωστών ονομάτων παρέλασαν μπροστά από την κάμερα ενώ χαραγμένη στη μνήμη όλων των σινεφίλ θα παραμείνει για πάντα η περίφημη σκηνή της αρματοδρομίας που γυρίστηκε στο Circo Massimo, δηλαδή στον τεράστιο υπαίθριο χώρο που κάποτε βρισκόταν ο ιππόδρομος της Αρχαίας Ρώμης.

5. Spartacus (Σπάρτακος – Stanley Kubrick - 1960) 

Στη λατρεία της εποχής για επικές υπερπαραγωγές με ιστορικό υπόβαθρο έρχεται να απαντήσει το 1960 η ταινία «Σπάρτακος» που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Ο σκλάβος από τη Θράκη (Kirk Douglas) κατάφερε να γίνει μονομάχος και να ξεσηκώσει όλους τους σκλάβους σε μια επανάσταση που, αν και απελπισμένη, απείλησε στα σοβαρά την ύπαρξη της ίδιας της Ρώμης. Το τέλος έρχεται τραγικό, με τη σταύρωση όλων των ανδρών αιχμαλώτων (μαζί και του Σπάρτακου) κατά μήκος της Αππίας Οδού. Τέσσερα Βραβεία Όσκαρ: Καλύτερης Φωτογραφίας, Ντεκόρ, Κοστουμιών και Β΄ Ανδρικού Ρόλου για τον Peter Ustivov.  

6. La Dolce Vita (Γλυκιά Ζωή – Federico Fellini - 1960)

Ο Fellini υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία μιας από τις πιο κλασικές πια ταινίες του Ιταλικού Κινηματογράφου. Ο Marcello Mastroianni υποδύεται έναν γοητευτικότατο δημοσιογράφο που μυείται στη γλυκιά αλλά ματαιόδοξη ζωή της Ρώμης της δεκαετίας του ’50 και νομίζει ότι το νόημα όλων κρύβεται στον πλούτο. Η Annita Ekberg, απίστευτα θηλυκή και αιθέρια, βουτά στο Σιντριβάνι των Ευχών, τη διάσημη Fontana di Trevi, ενώ ένας άλλος χαρακτήρας του έργου, ο Paparazzo που κυνηγούσε και φωτογράφιζε αστέρες στα καφέ της Via Veneto, έγινε έκτοτε συνώνυμο του σκανδαλοθήρα φωτογράφου. Στην πρώτη προβολή της η ταινία όχι μόνο δεν άρεσε αλλά αποδοκιμάστηκε κιόλας. Η μετέπειτα, ωστόσο, πορεία της ανά τις δεκαετίες, της χάρισε την επιτυχία που της άξιζε, ενώ ο όρος «dolce vita» χρησιμοποιείται πλέον παγκοσμίως για να δηλώσει τον ανάλαφρο -στα όρια του ασύδοτου- τρόπο ζωής.  

7. Accattone (Pier Paolo Pasolini - 1961) / Mamma Roma (Pier Paolo Pasolini - 1962)

Accattone, 1961

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο σκηνοθέτης-ποιητής, εγκαινιάζει με τα δύο πρώτα έργα του μια νέα εποχή για το ιταλικό σινεμά. Δείχνοντας την προτίμησή του στον κατακερματισμό των σκηνών σε μικρά και σύντομα πλάνα γυρνάει την πλάτη του στον Νεορεαλισμό, χαρακτηριστικά του οποίου υπήρξαν τα μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα και η κάμερα που ακολουθούσε τη δράση με τρόπο σχεδόν ντοκιμαντερίστικο. Ο Παζολίνι συνθέτει τα πλάνα του και έχει ο ίδιος την πρώτη και την τελευταία κουβέντα. Πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης με άποψη και φτωχικές καταβολές, μεταφέρει τη δράση των ταινιών του στο περιβάλλον που γνώριζε από πρώτο χέρι και δεν ήταν άλλο από τις φτωχογειτονιές της Ρώμης, επιχειρώντας να πλάσει μια χριστιανική αλληγορία με φόντο το προλεταριάτο. Πρόσωπα του περιθωρίου, πόρνες, προαγωγοί, κλέφτες και μικροαπατεώνες συνθέτουν ένα πλήρες μωσαϊκό χαρακτήρων. 

Mamma Roma, 1962

Η αρχή γίνεται με το «Accattone» και ακολουθεί το «Mamma Roma» που εξελίσσει ακόμα περισσότερο τη θεματική της φτώχειας, του περιθωρίου και της μάταιης προσπάθειας ανόδου στην κλίμακα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Το έργο βρίθει από θρησκευτικές αναφορές και αναφορές στην Τέχνη της Αναγέννησης (τον Caravaggio ή τον Domenico Ghirlandaio), ενώ το διαπερνά ένας λανθάνων ερωτισμός με μια δόση οιδιπόδειου συμπλέγματος. Ο Παζολίνι επιλέγει ερασιτέχνες ηθοποιούς (ακόμα και για τον βασικό ρόλο του Ettore, δηλαδή του γιου της Mamma Roma) ενώ εμπιστεύεται στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τον Franco Citti (στο ρόλο του Accattone αλλά και του μαστροπού Carmine της Mamma Roma) και την Anna Magnani για τον απαιτητικότατο ρόλο της Mamma Roma. Στην εμβληματική περσόνα που χτίζει η Magnani προσωποποιείται στην ουσία η ίδια η Ρώμη των φτωχών, των προλετάριων και των περιθωριακών. Η ταινία στην πρώτη της προβολή προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων καθώς θεωρήθηκε ότι έθιγε τα χρηστά ήθη της εποχής, στην πραγματικότητα ωστόσο ο ευφυέστατος Παζολίνι είχε μόλις πετύχει να προκαλέσει το κοινό και να ανοίξει έναν νέο δρόμο για την κινηματογραφική αφήγηση.           

8. L’ eclisse (Η Έκλειψη - Michelangelo Antonioni - 1962)

Ο «ποιητής της αστικής αποξένωσης», όπως έχει χαρακτηριστεί ο Αντονιόνι, σκηνοθετεί το 1962 τη μούσα του (και για ένα διάστημα και σύντροφό του) Monica Vitti και μας αφηγείται την παρακμή και την αποξένωση των ανθρώπων μέσα στο αστικό περιβάλλον της Ρώμης του ’60. Η Vittoria πλήττει από τη σχέση της με τον εραστή της Riccardo και αφού τον χωρίζει, περιπλανιέται στους δρόμους της Ρώμης και καταλήγει στο Χρηματιστήριο, όπου η μητέρα της χάνει ένα υπέρογκο ποσό και η ίδια γνωρίζει έναν νεαρό χρηματιστή (γοητευτικότατος ο Alain Delon) με τον οποίο μοιράζεται ένα σύντομο και κάπως χλιαρό ειδύλλιο. Η σκηνή του Χρηματιστηρίου καταφέρνει να μεταδώσει τον πανικό που επικρατεί στην αίθουσα και έχει καταγραφεί από την ιστορία του Κινηματογράφου ως μία από τις πιο δυναμικές σκηνές. Η τελική σεκάνς ξαφνιάζει και ξενίζει τον θεατή καθώς η κάμερα ξαναδείχνει όλες τις τοποθεσίες που βρέθηκαν νωρίτερα οι δύο πρωταγωνιστές μόνο που τώρα απουσιάζει από αυτές η ανθρώπινη παρουσία. Μία Ρώμη έρημη και απρόσωπη, το ίδιο απρόσωπη όσο και οι σχέσεις που αναπτύσσουν οι άνθρωποι μέσα σε ένα περιβάλλον έντονης αστικοποίησης. Οι πρώτες κριτικές και σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν θετικές, ωστόσο σήμερα πια η «Έκλειψη» θεωρείται η πιο δυνατή και ξεχωριστή ταινία του Antonioni.   

9. Cleopatra (Κλεοπάτρα - Joseph Mankiewicz - 1963)

Εντυπωσιακά σκηνικά, πλήθος κομπάρσων, πανάκριβα κοστούμια και κοσμήματα, ένας κινηματογραφικός άθλος, ένα εμβληματικό έπος και το πλέον απαστράπτον ζευγάρι του Hollywood, η Elizabeth Taylor και ο Richard Burton, στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η Αρχαία Ρώμη «ζωντάνεψε» ξανά χάρη στα υπέροχα σκηνικά της Cinecittà, η Taylor έγραψε τη δική της ιστορία σε έναν ρόλο που έκτοτε  ταυτίστηκε μαζί της και κάπως έτσι φτάσαμε στην πιο ακριβή υπερπαραγωγή στο χώρο του σινεμά, που κατάφερε να πετάξει εκτός προϋπολογισμού μια ολόκληρη εταιρεία παραγωγής δίχως να καταφέρει –δυστυχώς- να φέρει πίσω στα ταμεία τις αντίστοιχες εισπράξεις.   

10. Μοντέρνα Σταχτοπούτα (Αλέκος Σακελλάριος - 1965) / Σ’ αγαπώ (Τάκης Βουγιουκλάκης - 1971)    

Μοντέρνα Σταχτοπούτα, 1965

Το 1965 η δική μας Αλίκη Βουγιουκλάκη φτιάχνει βαλίτσες και ταξιδεύει στην πανέμορφη Ρώμη για να ζήσει εκεί το δικό της παραμύθι. Νεαρή γραμματέας, ορφανή και από φτωχή οικογένεια, προσλαμβάνεται από γοητευτικό επιχειρηματία (Δημήτρης Παπαμιχαήλ… ποιος άλλος;) και χάρη στις ικανότητές της καταφέρνει όχι μόνο να του γίνει απαραίτητη αλλά και να κερδίσει την καρδιά του, πραγματοποιώντας έτσι το απόλυτο όνειρο κάθε νεαρής εκκολαπτόμενης Σταχτοπούτας. Φυσικά η Ρώμη κλέβει την παράσταση στις σκηνές, το πρωταγωνιστικό ζεύγος ρεμβάζει από το μπαλκόνι του «Hotel Excelsior» προς τη Via Veneto και ο Tony Pinelli κάνει την έκπληξη τραγουδώντας στίχους του Σακελλάριου στα ιταλικά αλλά και στα ελληνικά, επηρεάζοντας πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες της εποχής που μιμήθηκαν την… προφορά του! 

Σ' αγαπώ, 1971

Έξι χρόνια μετά, το 1971, η Αλίκη επιστρέφει στην Ιταλία, με τον Άγγελο Αντωνόπουλο αυτή τη φορά, για να πρωταγωνιστήσει στη δραματική ταινία «Σ’ αγαπώ». Το φιλμ μπορεί να μην συγκαταλέγεται στις μεγάλες της επιτυχίες, προσφέρει όμως μια καλή ευκαιρία στο θεατή για να γνωρίσει κάποιες από τις ομορφιές της Ρώμης, όπως η Βασιλική του Αγίου Πέτρου, η Piazza di Spagna και η Piazza della Repubblica.     

11. Una giornata particolare (Μια ξεχωριστή μέρα – Ettore Scola - 1977)

Marcello Mastroianni - Sophia Loren στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και τα λόγια είναι περιττά… Καταπιεσμένη σύζυγος και νοικοκυρά συναντά τυχαία κυνηγημένο ομοφυλόφιλο, αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση και ανοίγουν τις καρδιές τους κατά τη διάρκεια μιας ξεχωριστής μέρας με φόντο τις εργατικές κατοικίες του ’30 και τη φασιστική Ρώμη του Μουσολίνι. Η παραγωγή ανήκει στον σύζυγο της Loren, Carlo Ponti, ενώ η σκηνοθεσία και το σενάριο φέρουν την υπογραφή του σπουδαίου Ettore Scola. Οι τόνοι του καφέ και του πράσινου κυριαρχούν δίνοντας στο φιλμ την αίσθηση παλιάς φωτογραφίας. Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για τους περιθωριακούς ενός φασιστικού καθεστώτος που τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και έλαβε δύο υποψηφιότητες για Βραβείο Όσκαρ, μία για την ταινία και μία για την ερμηνεία του Mastroianni.        

12. The belly of an architect (Η κοιλιά του αρχιτέκτονα – Peter Greenaway -1987) 

Ένας εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός, ο Brian Dennehy, στο ρόλο ενός διάσημου αρχιτέκτονα από το Σικάγο που φτάνει με τη σύζυγό του στη Ρώμη με αφορμή μια έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Γάλλου αρχιτέκτονα Etienne-Louis Boullee, αποκτά μια παράξενη εμμονή με την κοιλιά του και βυθίζεται σε ένα αδιέξοδο σύμπαν παραισθήσεων όπου κυριαρχεί η Αρχαία Ρώμη. Κατά τη διάρκεια της εννεάμηνης παραμονής τους στη Ρώμη (όση και η διάρκεια μιας εγκυμοσύνης) η ασταθής σχέση τους θα δοκιμαστεί και ο ήρωας θα συνθλιβεί από την αδυναμία του να δημιουργήσει, από την απιστία της γυναίκας του, τις ραδιουργίες των συνεργατών του αλλά και τις δικές του εμμονές. Η έννοια της «κοιλιάς» παραπέμπει τόσο στην πραγματικά εγκυμονούσα κοιλιά της συζύγου του αρχιτέκτονα που φέρει μέσα της τη ζωή όσο και στη δική του πάσχουσα κοιλιά που υποφέρει από πόνους αντίστοιχους με τις οδύνες του τοκετού δίχως όμως να μπορεί να παράγει και κάποιο αντίστοιχο αποτέλεσμα. Ο Greenaway, αρχιτέκτονας και ο ίδιος στο επάγγελμα μέχρι την ενασχόλησή του με τον Κινηματογράφο, σκηνοθετεί ένα ιδιοφυές, αλληγορικό και γεμάτο συμβολισμούς αριστούργημα πάνω στο τρίπτυχο Ζωή – Θάνατος – Δημιουργία.  

13. The talented Mr Ripley (Ο ταλαντούχος Κος Ρίπλεϊ – Anthony Minghella - 1999)

Ο Τομ Ρίπλεϊ (Matt Damon) αποδεικνύεται ως ένας εξαιρετικά ταλαντούχος νέος στο να οικειοποιείται την ταυτότητα άλλων και να ζει την πλουσιοπάροχη ζωή τους. Στο στόχαστρό του μπαίνει και ο Ντίκι (Jude Law), ένα ανέμελο πλουσιόπαιδο που σπαταλά την πατρική περιουσία κάνοντας dolce vita στον ιταλικό Νότο της δεκαετίας του ‘50. Ο Τομ βρίσκεται ξαφνικά να ζει ως Ντίκι σε ένα πολυτελές διαμέρισμα της Ρώμης, μόνο που το ένα έγκλημα φέρνει το άλλο προκειμένου να παραμείνει κρυφό το μυστικό του. Ένα προσεγμένο ψυχολογικό θρίλερ που καταφέρνει να μείνει πιστό στην ατμόσφαιρα του βιβλίου στο οποίο είναι βασισμένο, να αφήσει αιχμές για τη λανθάνουσα ομοφυλοφιλική τάση του ήρωα αλλά και να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο το ιταλικό τοπίο. Υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και ένα για την ερμηνεία του Jude Law. 

14. Angels and Demons (Άγγελοι και Δαίμονες – Ron Howard - 2009)

Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του best seller «Illuminati» του Dan Brown. Η ταινία αποτελεί sequel του φιλμ «The DaVinci Code» (Κώδικας DaVinci) αν και το βιβλίο αυτό γράφτηκε προγενέστερα του «Κώδικα». Πρωταγωνιστεί και πάλι ο Tom Hanks στο γνωστό πια ρόλο του καθηγητή Robert Langdon. Αυτή τη φορά μια πανάρχαια οργάνωση, οι Illuminati, απαγάγει 4 Καρδιναλίους, υποψήφιους για τον παπικό θρόνο και απειλεί να ανατινάξει το Βατικανό κάνοντας χρήση της αντιύλης που έκλεψε από το CERN. Ο καθηγητής με τη βοήθεια μιας Ιταλίδας επιστήμονα προσπαθεί να διαβάσει σωστά τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του ώστε να βρει εγκαίρως τα ίχνη τους και να εξακριβώσει ποιοι κρύβονται πίσω από όλα αυτά. Αν και η δράση της ταινίας τοποθετείται εξ’ ολοκλήρου σε τοποθεσίες και μνημεία της Ρώμης, δεν έχει γυριστεί στη Ρώμη! Η Καθολική Εκκλησία, λόγω της προηγούμενης εμπειρίας του «Κώδικα DaVinci», απαγόρευσε τα γυρίσματα στους χώρους του Βατικανού με αποτέλεσμα η παραγωγή να στήσει μια ολόκληρη ρεπλίκα της πλατείας και της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου και μάλιστα στην ίδια κλίμακα! Όπως και να’ χει το πράγμα, το φιλμ προσφέρει άφθονες εικόνες από τις ομορφότερες γωνιές της πόλης.    

15. Eat, Pray, Love (Ryan Murphy - 2010) 

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που αγαπώ πολύ. Μια μοντέρνα Αμερικανίδα (Julia Roberts) ενώ φαινομενικά έχει όλα όσα θα ονειρευόταν κανείς, συνειδητοποιεί ότι έχει εγκλωβιστεί σε έναν τυπικό γάμο και μια ζωή που δεν την γεμίζει και αποφασίζει να εγκαταλείψει σύζυγο, σπίτι και καριέρα και να ταξιδέψει προς αναζήτηση του βαθύτερου εαυτού της. Το ταξίδι της χωρίζεται σε τρία μέρη, τρεις προορισμούς που ο καθένας θα της διδάξει κι από κάτι. Έτσι, στην Ιταλία μαθαίνει την απενοχοποιημένη απόλαυση του φαγητού, στην Ινδία βρίσκει την εσωτερική γαλήνη και ισορροπία και στο Μπαλί γνωρίζει την αληθινή αγάπη. Πάνω απ’ όλα όμως ανακαλύπτει την ταυτότητά της, τα θέλω της και τον εαυτό της. Η Ρώμη, με την κουζίνα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τα αξιοθέατά της, κυριαρχεί σε όλο το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού της ηρωίδας, ενώ προλαβαίνουμε να πάρουμε και μια μικρή γεύση από Νάπολη και Τοσκάνη. Καθόλου κακό, θα έλεγα…   

16. To Rome with love (Στη Ρώμη με αγάπη – Woody Allen – 2012)

Μετά το «Vicky, Cristina, Barcelona» και το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» με τα οποία ο Allen αποτίει φόρο τιμής στη Βαρκελώνη και το Παρίσι αντίστοιχα, συνεχίζει το κινηματογραφικό του ταξίδι στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με μια ταινία γυρισμένη στη Ρώμη. Πρωταγωνιστεί ο ίδιος και συγκεντρώνει γύρω του μια πλειάδα γνωστών και αγαπημένων ηθοποιών όπως ο χαρισματικός και πάντα απολαυστικός Roberto Benigni, η Penelope Cruz και ο Alec Baldwin. Τέσσερις σουρεαλιστικές ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων ξετυλίγονται παράλληλα στην Αιώνια πόλη και διασταυρώνονται στα σοκάκια της. Ίσως όχι η καλύτερη ταινία ανάμεσα σε αυτές τις τρεις και σίγουρα όχι η καλύτερη του Allen γενικότερα, ωστόσο η Ρώμη είναι πάντα Ρώμη!